Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 10 χρόνια από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους των ΗΠΑ. 10 χρόνια μέσα στα οποία έχουν νομιμοποιηθεί καταστάσεις, επιθέσεις και καταπατήσεις ατομικών δικαιωμάτων που πριν δεν είχαν πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν. Η πάταξη της τρομοκρατίας αποτέλεσε το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού, προκαλώντας πολλά προβλήματα ακόμα και στους ίδιους τους Αμερικανούς.
Με αφορμή τα 10 χρόνια από τις επιθέσεις, η βρετανική εφημερίδα Guardian συνέλεξε ποικίλες απόψεις, από ανθρώπους διαφορετικών κόσμων και ταχυτήτων. Παρακάτω σας παρουσιάζουμε μεταφρασμένο το άρθρο της Ορζάλα Ασράφ Νεμάτ, η οποία είναι ακτιβίστρια/ερευνήτρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνία των πολιτών στο Αφγανιστάν, μία χώρα όπου πριν από λίγα χρόνια οι δύο όροι ήταν άγνωστοι.
Oι δίδυμοι πύργοι κατέρρευσαν ωκεανούς και μίλια μακριά από το Αφγανιστάν. Εκείνη τη στιγμή η χώρα έμοιαζε με νεκροταφείο, με τους ανθρώπους να υποφέρουν ακόμα από πολέμους, διακρίσεις και ταπεινώσεις. Το 2001 ένα μικρό ράδιο με μπαταρίες ήταν το μόνο μέσο επικοινωνίας στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Πολλοί Αφγανοί ένιωσαν ότι οι αμερικανικές επιθέσεις μπορεί να σήμαιναν το τέλος του τρόμου που βιώναμε. Πολλοί πίστευαν ότι αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ θα τους έκανε καλό, όχι επειδή είναι σαδιστές ή επειδή ευχαριστιούνται από τους θανάτους άλλων, αλλά απλά επειδή πίστευαν ότι οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου θα καταλάβαιναν τα προβλήματά μας μόνο αν συνέβαιναν και σε αυτούς.
Οι ΗΠΑ χρειάστηκαν μόνο ένα μήνα για να αντιδράσουν στρατιωτικά, με επιθέσεις στην «πηγή», εκεί όπου σχεδιάστηκαν οι επιθέσεις της 11ης Νοεμβρίου. Εκατοντάδες και χιλιάδες Αφγανοί έπρεπε για μια ακόμα φορά να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, φοβούμενοι ότι θα χτυπηθούν από τις αμερικάνικες βόμβες. Ο φόβος έκανε πολλούς από τους τρομοκράτες ή όσους συνεργάζονταν με αυτούς να ξυρίσουν τα μούσια τους και να ντυθούν σαν δημοκράτες, αλλά όπως βλέπαμε επανειλημμένα, εσωτερικά παρέμεναν οι ίδιοι.
Πρώτα ήταν οι βόμβες και μετά οι πολιτικές εξελίξεις που ακολούθησαν τα γεγονότα. Στη Βόννη της Γερμανίας οι περισσότεροι από τους Αφγανούς παράγοντες συναντήθηκαν για να συμφωνήσουν στην μοιρασιά της εξουσίας και μόνο δύο ομάδες που ένιωσαν ότι δεν εκπροσωπήθηκαν εκεί, προκάλεσαν στη συνέχεια τους περισσότερους μπελάδες.
Δέκα χρόνια μετά, θα ήταν μη ρεαλιστικό να αγνοήσουμε την μεγάλη πρόοδο που το Αφγανιστάν έχει κάνει, αφενός λόγω της βοήθειας της διεθνούς κοινότητας και αφετέρου λόγω της επιμονής των ίδιων των Αφγανών, που επέλεξαν να ξαναχτίσουν και να ξαναδημιουργήσουν το Αφγανιστάν. Από τα κορίτσια των δρόμων που πηγαίνουν σχολείο, μέχρι τις ιστορικές βελτιώσεις στα Μέσα, υπάρχουν θετικές εξελίξεις.
Ωστόσο ο πόλεμος, ο οποίος δεν αποτέλεσε ποτέ επιλογή των ανθρώπων του Αφγανιστάν, έβλαψε πάρα πολύ τους ανθρώπους μας για διάφορους τοπικούς, εθνικούς, περιφερειακούς και διεθνείς λόγους. Η εξάπλωση της διαφορά, οι ένοπλες πολιτοφυλακές, οι πόλεμοι των γειτονικών χωρών, οι απώλειες αμάχων πολιτών, οι νυχτερινές επιδρομές και η επιδείνωση της ασφάλειας έχουν όλα περιορίσει την εκπαίδευση των παιδιών μας, την δυνατότητα των γυναικών να δουλέψουν, την ικανότητά μας να παρέχουμε βασικές κοινωνικές υπηρεσίες σε άτομα που τις χρειάζονται. Η αυξανόμενη εξάρτηση από την ξένη βοήθεια συνεχίζει να αποτελεί πρόκληση για τους Αφγανούς, που θέλουν να κάνουν τη χώρα να σταθεί στα πόδια της και να ζήσουν ειρηνικά.
Μπορείτε να δείτε όλα τα κείμενα εδώ: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/sep/05/9-11-impact-world-al-qaida
Θ.Σ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου