Το Ανώτατο Δικαστήριο της Βολιβίας καταδίκασε πέντε ανώτατους αξιωματικούς του στρατού σε 10 με 15 χρόνια φυλάκιση, για τους θανάτους τουλάχιστον 64 ανθρώπων στις διαδηλώσεις του 2003. Τριετής φυλάκιση για δύο πρώην Υπουργούς που εμπλέκονται στην υπόθεση.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που πολιτικό δικαστήριο στην χώρα της Λατινικής Αμερικής λαμβάνει τέτοιου είδους απόφαση για στρατιωτικούς παράγοντες, γεγονός που αποτέλεσε δικαίωση για τους συγγενείς των θυμάτων, αλλά και για την πλειοψηφία των πολιτών, οι οποίοι βλέπουν ότι τα δικαιώματά τους εν τέλει έχουν αξία.
Η υπόθεση του "Μαύρου Οκτώβρη" αφορά των τραυματισμό περισσότερων από 400 ανθρώπων και των θάνατο τουλάχιστον 64 εξ αυτών, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην πόλη του Ελ Αλτο, ζητώντας να σταματήσει η εξαγωγή Φυσικού Αερίου προς τις ΗΠΑ μέσω λιμανιών στη Χιλή. Το μακελειό έχει περιγραφεί αρκετές φορές ως "γενοκτονία". Παράλληλα, η κυβέρνηση της χώρας ζήτησε την έκδοση του πρώην Προέδρου Σάντζεζ ντε Λοζάδα καθώς και 7 πρώην Υπουργών, οι οποίοι εγκατέλειψαν την χώρα, με τον ντε Λοζάδα να παραιτείται από τη θέση του.
Πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας σήμερα, με την Ισπανία να έχει ξανά τον τίτλο του φαβορί για να το κατακτήσει. Μία Ισπανία, που στη σύνθεσή της έχει 6 NBAers, ανάμεσά τους και έναν πρώην "λαθρομετανάστη"*, ο οποίος απέκτησε μόλις φέτος την ισπανική υπηκοότητα.
Ο Σέρτζε Ιμπάκα, πάουερ φόργουορντ των Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, αποτελεί έναν πραγματικό… δυναμίτη, ο οποίος έχει "ατσαλωθεί" από τις συνθήκες της ζωής. Γεννημένος στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό σε μια οικογένεια με 13 παιδιά, έχοντας χάσει τη μάνα του στα 8 και έχοντας βιώσει τον βίαιο Δεύτερο Πόλεμο του Κονγκό, στον οποίο έχασαν τη ζωή τους περίπου πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, ο Ιμπάκα έβρισκε στο μπάσκετ τη διέξοδο που του έδινε πίστη για τη συνέχεια.
Ακόμα κι όταν χρειάστηκε να φύγει κακήν κακώς από τον τόπο του και να μείνει για τέσσερα χρόνια σε τριτοκοσμικές συνθήκες. Ακόμα και όταν το καθεστώς φυλάκισε τον αντιφρονούντα πατέρα του. Στα 17 του, μετακόμισε μόνος στην Ισπανία με ενδιάμεσο σταθμό την Γαλλία, χωρίς να γνωρίζει ούτε λέξη από τη γλώσσα. Σιγά-σιγά, τα προσόντα του συγκέντρωσαν ένα... σμήνος αρπακτικών μάνατζερ που έβλεπαν ότι στην περίπτωσή του μπορούν να πετύχουν λαυράκι.
Μόλις φέτος, ο Ιμπάκα ορκίστηκε πίστη στο στέμμα προκειμένου να αποτελέσει μέλος των Φούριας Ρόχας στο Ευρωμπάσκετ. Είναι από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που η ξενοφοβία μετατρέπεται σε κολακεία, προκειμένου να ενισχυθεί το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μιας χώρας. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μια χώρα όπως η Ισπανία, όπου οι νοσταλγοί του δικτάτορα Φράνκο είναι ακόμα αρκετοί και… αναγκάζονται να κάνουν τα στραβά μάτια. "To Σαν Σεμπαστιάν δεν ήταν Μαδρίτη, στην άγρια πρωτεύουσα δεν ήταν εύκολο να είσαι ξένος. Για πρώτη φορά στη ζωή του βίωνε τι σημαίνει ρατσισμός, οι γέροι στην πλατεία όπου οι Άγγλοι πήγαιναν να τα πιουν ήταν 100% φασίστες, υποστηρικτές του Φράνκο, που χαιρετούσαν χιτλερικά στο παιχνίδι Αγγλίας-Γερμανίας την ώρα που από τα μεγάφωνα ακουγόταν ο εθνικός ύμνος", έγραφε στο "Εργοστάσιο Ποδοσφαίρου" ο Τζον Κινγκ.
Οι κρίσεις αυτές των δύο μέτρων και των δύο σταθμών, θυμίζουν έντονα την πάλαι ποτέ ένδοξη ελληνική άρση βαρών. Τότε, που ήταν... της μόδας ο ρατσισμός κατά των Αλβανών. Οταν όμως έπαιρναν με συνοπτικές διαδικασίες την ελληνική υπηκοότητα και έφερναν μετάλλια στη χώρα μας, οι Ελληναράδες πανηγύριζαν μαζί τους. Αποδείξεις του πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια στα οποία βασίζεται η ψευτό-ιδεολογία του ρατσισμού, η οποία στις πρώτες ενδείξεις χρήματος ή δόξας, ηθελημένα υποχωρεί.
Θ.Σ
* Η λέξη «λαθρομετανάστης» πάντα θα χρησιμοποιείται σε εισαγωγικά, καθώς συμμεριζόμαστε την άποψη ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος
Ανεξέλεγκτες διαστάσεις φαίνεται ότι παίρνει η κατάσταση με τους παρανοϊκούς φασίστες που πιστεύοντας ότι είναι... σταυροφόροι σκορπούν το θάνατο.
Η αστυνομία της Κοπεγχάγης ανακοίνωσε σήμερα τον θάνατο ενός άνδρα 20 χρονών, ο οποίος πιστεύεται ότι είναι πακιστανικής καταγωγής, καθώς και τον τραυματισμό δύο ακόμα, έπειτα από πυροβολισμούς που δέχτηκαν έξω από τέμενος μέσα στην πρωτεύουσα της Δανίας. Σύμφωνα με τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ο δράστης ξεκίνησε να πυροβολεί προς τους άνδρες, οι οποίοι γιόρταζαν με αρκετούς ακόμα Μουσουλμάνους το τέλος του Ραμαζανιού. Το περιστατικό βρίσκεται ακόμα υπό διερεύνηση, με την αστυνομία να τονίζει ότι το κίνητρο της επίθεσης δεν έχει γίνει ακόμα γνωστό.
Από τη στιγμή λοιπόν που το περιστατικό βρίσκεται υπό διερεύνηση, ας πάρουμε το ρίσκο να... προτρέξουμε. Αλλωστε, τα όσα ακολουθούν δεν αλλάζουν ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι το κίνητρο του δολοφόνου ήταν… αισθηματικής φύσεως. Το περιστατικό αποτελεί μία ακόμα απόδειξη ότι το αυγό του φασισμού εκκολάπτεται πλέον σε χώρες που πριν από λίγα χρόνια φάνταζαν ανήσυχα αδρανείς. Σε κάποιες έχει αρχίσει μάλιστα ήδη να σπάει. Ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι από τους επικήδειους για τους 92 νεκρούς από το χέρι του Νορβηγού Αντέρς Μπρέιβικ, τον οποίο όλοι έσπευσαν να αποκαλέσουν "σαλεμένο". Τα όσα ακούγονταν περί "πράξης τρομοκρατίας" πριν αποκαλυφτεί ότι δεν πρόκειται για επίθεση αυτοκτονίας από Μουσουλμάνους, ξαφνικά κόπασαν. Οι αναφορές στην φασιστική ιδεολογία του, στην μισαλλοδοξία και τις ξονοφοβικές τάσεις του, στοιχεία τα οποία είναι καταγεγραμμένα, συγκαλύφτηκαν από την "τρέλα" του.
Αλήθεια, πόσοι θυμούνται ότι και στη χώρα μας έπεσε νεκρός ένας νεαρός μετανάστης πριν από λίγο καιρό; Οταν τα πογκρόμ στους δρόμους της Αθήνας νομιμοποιούνταν με αφορμή ένα έγκλημα ποινικού δικαίου; Η οικονομική και πολιτική κρίση προσφέρει πεδίο άνθησης σε φασιστικά στοιχεία. Το μεγαλύτερο λάθος είναι η πλειοψηφία να τα αγνοεί και να στρέφει αλλού το κεφάλι. Μνημόνια, διαφθορά, πολιτικοί κ.ο.κ έχουν αναχθεί σε βασικούς στόχους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει οι φασίστες να τριγυρνούν ελεύθεροι. Θυμάμαι ένα απόγευμα, μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις των "Αγανακτισμένων" και λίγο πιο κάτω ομάδες νεοναζί να σκορπούν τον τρόμο σε μετανάστες.
Η άνοδος του φασισμού και η προσπάθεια να αποκτήσει περισσότερους υποστηρικτές μέσω των συγκαλυμμένων μορφών του, να εκλαϊκευτεί στην ουσία, αποτελεί φαινόμενο πανευρωπαϊκά. Το μεγαλύτερο λάθος θα είναι να μην αντιμετωπίσουμε το φίδι πριν μεταλλαχθεί σε Λερναία Ύδρα.
Η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται αρκετοί μετανάστες στην Κέρκυρα, οδήγησε σε μια πρωτοβουλία από γυναίκες του νησιού, οι οποίες ανέλαβαν από το ξεκίνημα του 2011 να παρασκευάζουν και να διανείμουν συσσίτιο, σε συνεργασία με ιερείς από δύο εκκλησίες. Μέχρι να δεχτούν τα πυρά των συμπολιτών τους...
Η πρωτοβουλία των γυναικών με την ονομασία "παίρνω την κατσαρόλα μου" ενόχλησε τον... πατριωτισμό και την εθνικοφροσύνη κάποιων συμπολιτών τους και μπήκαν στην… μύτη κάποιων άλλων, που δυσκολεύονται να δεχτούν το "σπάσιμο" του τρίπτυχου πατρίς-θρησκεία- οικογένεια. Οι γυναίκες ενημέρωσαν με επιστολή τους τον Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο, τονίζοντας ότι οι αντιδράσεις ξεκίνησαν από την πρόεδρο του συλλόγου Μαντουκίου.
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στον επίλογό τους: «Δεν πρόκειται για φιλανθρωπία αλλά για ένα ελάχιστο δείγμα κοινωνικής ευαισθησίας και αλληλεγγύης. Δεν υποκαθιστούμε την πολιτεία στην ευθύνη που της αναλογεί, πως θα μπορούσαμε άλλωστε. Θέλουμε όμως τη βοήθεια της Δημοτικής αρχής, όχι γιατί μας φοβίζουν οι κραυγές αλλά γιατί πιστεύουμε ότι έτσι θα αποφευχθούν προβλήματα από ξενοφοβικές συμπεριφορές και αντιδράσεις».
Ο κιθαρίστας των Rage Against the Machine επιστρέφει δριμύτερος με έναν άκρως... επαναστατικό δίσκο, υπό το ατομικό του project The Nightwatchman.
O Μορέλο ως Nightwatchman έδειξε μέσω του πρώτου και του δεύτερου δίσκου του την περισσότερο folk μουσική πλευρά του, με οξύ πολιτικό στίχο, στο πνεύμα των Rage. Το "World Wide Rebel Songs", το οποίο κυκλοφόρησε σήμερα όμως διαφέρει. Ο Μορέλο συναντά ξανά τον... ηλεκτρισμό και με πλήρη μπάντα, ο Nightwatchman θυμάται ξανά τον ροκ του εαυτό, με σαφείς επιρροές από τον Μπομπ Ντίλαν. O στίχος φυσικά παραμένει άκρως πολιτικοποιημένος. Η μπάντα που τον συνοδεύει είναι η “The Freedom Fighter Orchestra”, ενώ στο single "Save the hammer for the man", συμμετέχει ο πολύπλευρος μουσικός Μπεν Χάρπερ, νικητής δύο βραβείων γκράμι.
Μιλώντας για τον δίσκο, ο Μορέλο τονίζει: "Σε καιρούς ταραχών χρειάζονται και τα ανάλογα τραγούδα. Το World Wide Rebel Songs αποτελεί έναν δίσκο παρακινούμενο από την απελπισία και αυτή τη φορά ο Nightwatchman πήρε και την ηλεκτρική κιθάρα για να ανέβει κλίμακα. Ηθελα να `πιάσω` ένα βάιμπ μεταξύ του Τζόνι Κας και του Τσε Γκεβάρα, των φονικών μπαλάντων και των ύμνων... Μολότοφ!"
Το tracklist:
01 Black Spartacus Heart Attack Machine
02 The Dogs of Tijuana
03 It Begins Tonight
04 Save The Hammer For The Man feat. Ben Harper
05 The Fifth Horseman Of The Apocalypse
06 Speak and Make Lightning
07 Facing Mount Kenya
08 The Whirlwind
09 Stray Bullets
10 Branding Iron
11 World Wide Rebel Songs
12 God Help Us All
Το λαϊκό τραγούδι αποτελεί αναμφισβήτητα περιγραφή των εκάστοτε κοινωνικο-πολιτικών συνθηκών της κάθε εποχής.
Αν κανείς μελετήσει την ελληνική λαϊκή μουσική, τα ρεμπέτικα, του μεσοπολέμου στη χώρα μας θα μπορέσει να παρατηρήσει πολλές ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε. Χαρακτηριστικά μπορεί να αναφερθεί το τραγούδι του Κώστα Ρούκουνα "Η Κρίση". Σαφέστατος και εξαιρετικά λακωνικός ο Κ. Ρούκουνας- το 1934 παρακαλώ-, εξηγεί τα αίτια μιας άλλης κρίσης (του 1929) που μοιάζει τόσο ίδια.
Οι φόροι και τα κόμματα
φέραν αυτή την κρίση
που κάνανε τον άνθρωπο
να μη μπορεί να ζήσει.
Την ίδια χρονιά ο Γ. Κατσαρός θίγει το θέμα της μετανάστευσης. Μπορεί πλέον ο κόσμος να μην φεύγει για την Αμερική αλλά πολλοί νέοι, κυρίως ηλικίες 20-30, σκέφτονται την μετανάστευση εντός των πλαισίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εύρεση εργασίας και καλύτερων συνθηκών διαβίωσης.
Τι θα κάνουμε βρε φίλοι στην κατάστασιν αυτήν
που χαμένοι πάμε όλοι εδώ στην Αμερικήν,
Όπου φτώχεια έχει πέσει και δεν βρίσκουμε δουλειά
και τα έξοδα δε βγαίνουν και τραβούμε συμφορά,
Με τα μούτρα κρεμασμένα με τις τσέπες αδειανές
περπατούμε μες στους δρόμους μα με σκέψες συλλογές,
Πως θυμάμαι τις ημέρες πού 'χαμε τα τάληρα
που ετρώγαμε μπριζόλες μα τώρα τρώμε λάχανα,
Που πηγαίναμε στους γάμους και φωνάζαμε ταξί
τώρα πάμε με τα πόδια έξω εις την εξοχή,
Με τα μούτρα κρεμασμένα με τις τσέπες αδειανές
περπατούμε μες στους δρόμους- αχ βρε Χούβερ τι μας έκανες!
Εν συνεχεία, και αναλογιζόμενος τη προώθηση του νέου νομοσχεδίου υπέρ της αποποινικοποίησης της κάνναβης έρχεται στο μυαλό ο Γιώργος Μπάτης και το τραγούδι του "Γκαμηλιέρικο" (1934).
Και φουμέρνανε χασίσι
Με τη φετινή τη κρίση.
Εύστοχος πάντα και ο Μάρκος ο Βαμβακάρης στο «Όσοι έχουνε πολλά λεφτά» το 1936 ο οποίος απαξιώνει το χρήμα, τους «έχοντες και κατέχοντες» και πιθανώς τους πλούσιους δανειστές μας:
Όσοι έχουνε πολλά λεφτά
να ξέρα τι τα κάνουν
άραγε σαν ποθάνουνε
-ψεύτη ντουνιά-
μαζί τους θα τα πάρουν;
Το 1940 ο Μάρκος με το εξαιρετικό «Πορτοφόλι» ουσιαστικά μιλά για την απόλυτη κυριαρχία του χρήματος.
Στον κόσμο τον σημερινό, αυτό το ξέρουν όλοι
η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι
η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι
στον κόσμο τον σημερινό, αυτό το ξέρουν όλοι
(Το Πορτοφόλι, Περιστέρης Σ., Πετροπουλέας, Βαμβακάρης Μ., 1940)
Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον οι οικονομικές κρίσεις είναι αυθόρμητες ή, μιας και παρουσιάζουν τόσες ομοιότητες, δημιουργούνται από τα κέντρα εξουσίας ως μηχανισμοί κατασταλτικοί και ελεγκτικοί προς τις κοινωνίες.
Κλείνοντας παραθέτω ένα τραγούδι της σύγχρονης κρίσης.
Το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, Λεωνίδας Κύρκος, άφησε χτες την τελευταία του πνοή σε ηλικία 87 ετών. Ο θάνατος του "ειρηνοποιού με τη φυσαρμόνικα", προκάλεσε συγκίνηση σε όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου.
Ακολουθεί το ποίημα που έγραψε για το τελευταίο αντίο ο Μανώλης Γλέζος, στο οποίο περιγράφει τις 10 ατέλειωτες μέρες που έζησαν το Μάρτιο του 1949, μαζί με τη σύζυγο του Κύρκου, Καλή, τον Στέλιο Δαμιανίδη και τον Μανώλη Τσερέπα μετά την καταδίκη τους σε θάνατο την περίοδο του εμφυλίου. Δυστυχώς, τέτοια πρόσωπα, που λείπουν όσο τίποτα από την σύγχρονη κατακερματισμένη αριστερά, από ότι φαίνεται δεν πρόκειται να υπάρξουν ξανά. Δεν τους σηκώνουν οι εποχές….
Εφυγες λένε Λιόντα, σήμερα το πρωί στις έξη, από το βιολογικό τον κύκλο της ζωής, μα `συ παραμένεις όρθιος στης ιστορίας το διάβα, αντάρτης του ΕΛΑΣ και μαχητής της Λευτεριάς, της Ανεξαρτησίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Στης ζωής το διάζωμα μετόπη, ο Μανώλης Τσερέπας, ο Στέλιος Δαμιανίδης, εσύ ο Λεωνίδας Κύρκος και η Καλή, κρατήσαμε για δέκα μέρες ανέγγιχτη την αξιοπρέπεια του ανθρώπου στο Γολγοθά του θανάτου. Από τα κελιά των μελλοθάνατων των φυλακών Αβέρωφ και Κέρκυρας δημοσιογράφος, βουλευτής, ευρωβουλευτής στην πορεία του Ωλντερμάστον-Λονδίνου με τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τον Σπύρο Λιναρδάτο κι από τους τόπους εξορίας Γυάρο και Λέρο στους δρόμους της πάλης για την ειρήνη και στον πολιτικό στίβο και τη Δημοκρατία χτίσαμε με πόνο, δάκρυα και αίμα το αύριο...
Διαβάζω με ενδιαφέρον όλες τις ανακοινώσεις του Γιάννη Βαρδινογιάννη, όσο και τις περίφημες πλέον διαρροές των "κύκλων" του, αν και δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς πάνω-κάτω το περιεχόμενό τους. Για όσους έχουν εργαστεί έστω και για λίγο στη ζωή τους σε μια από τις "περιφερειακές" επιχειρήσεις της οικογένειας, η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο Παναθηναϊκός και οι χειρισμοί του Τζίγγερ δεν προκαλούν εντύπωση.
Ας φέρουμε ένα πολύ γνωστό παράδειγμα επιχείρησης η οποία ανήκει στη βιομηχανία του θεάματος, χωρίς να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι. Ο πολυχώρος λοιπόν ξεκινάει με πολλές ελπίδες. Φέρνει τους δικούς του... Πάουλο Σόουζα και Βλάοβιτς και στελεχώνεται με κάθε είδους μάνατζερ, αφού δεν έπρεπε να μείνει κανείς παραπονεμένος. Μόνο μάνατζερ για το χαρτί τουαλέτας δεν είχαμε. Οσον αφορά το... ρόστερ, υπεραρκετό. Μετά τους πρώτους μήνες, όταν και φαίνεται στην πράξη αυτό που αρκετοί υπέθεταν, ξεκινούν οι περικοπές, τόσο στα ψηλά όσο και στα χαμηλά.
Στη συνέχεια, παρά την πτωτική πορεία μία απίστευτη αδιαφορία κατέκλυζε το χώρο. Η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία ρίζωσε στην πλειοψηφία των εργαζόμενων, οι οποίοι απλά δεν έβλεπαν κανέναν λόγο να είναι διαφορετικοί, αφού οι από πάνω τους ήταν ίδιοι και χειρότεροι. Που και που κάποιες διαφοροποιήσεις με αλλαγές... τεχνικού διευθυντή, ή πέρασμα όλο και περισσότερων ευθυνών και τμημάτων σε ένα πρόσωπο. Τον... αντίστοιχο Φερέιρα δηλαδή, ο οποίος σε κάθε στραβή απολάμβανε τη στήριξη της διοίκησης. Τουλάχιστον το άξιζε ο άνθρωπος, όπως και ο Πορτογάλος.
Παράλληλα όμως, κομβικές θέσεις στο τιμ καταλαμβάνονται από συνταξιούχους, οι οποίοι, πέραν του ότι είναι διακοσμητικοί, αποτελούν τεράστιο βραχνά στο μπάτζετ, αφού οι αμοιβές τους είναι υπέρ του δέοντος υψηλές. Και ποιος να τολμήσει να τους βγάλει από την... 11άδα; Για τις αντίστοιχες ΓΗΠΕΛ, θυγατρικές και τα χαμένα χρήματα (προμηθευτές, εμπορικές συμφωνίες κ.ο.κ) ούτε λόγος. Όσοι βρήκαν τη δύναμη αποχώρησαν από την σάπια αυτή κατάσταση, για να δεχτούν τα αρνητικά σχόλια των "κύκλων". Αυτή τη στιγμή, έπειτα από μαζικές απολύσεις έχει κυριαρχήσει στην "πιάτσα" μια έντονη φημολογία ότι ο πολυχώρος βρίσκεται στο χείλος του κλεισίματος. Κανείς δεν παίρνει την ευθύνη να ενημερώσει τον κόσμο όμως. Δεν βαριέσαι, μερικοί ακόμα άνεργοι δεν θα βλάψουν κανέναν. Τόσους έχουμε.
Το βασικό λοιπόν πρόβλημα στον Παναθηναϊκό δεν είναι ούτε το ότι το αφεντικό δεν βάζει χρήματα, ούτε το ότι ο Κατσουράνης που δεν τρέχει, ούτε το ότι ο Σισέ δεν είναι πια εδώ. Το βασικό πρόβλημα είναι αυτή η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που έχει εξαπλωθεί σαν την πανούκλα από τα άδυτα της Παιανίας μέχρι την εξέδρα. Αυτή η αδιαφορία, η αδιαλλαξία και η εθελοτυφλία, ο τρόπος που αντιμετωπίζονται τα πράγματα από το πιο μικρό, μέχρι το πιο σημαντικό. Στην ουσία, όλα τα επί μέρους προβλήματα αποτελούν απόρροια των παραπάνω. Οταν δεν υπάρχει ενδιαφέρον και μεράκι, τα πράγματα μοιραία καταλήγουν κάπως έτσι. Μην ξαναπούμε ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, είναι χιλιοειπωμένο...
"Τhe finger to the land of the chains. What, the land of the free? Whoever told you that is your enemy" - Rage Against the Machine – Κnow your enemy
Τα νέα τηλεγραφήματα που διέρρευσαν μέσω των wikileaks αναφέρονται στους τρόπους που η αμερικανική πρεσβεία μεσολαβεί ώστε οι θέσεις και η πολιτική των ΗΠΑ να γίνουν αρεστές, κάνοντας λόγο για παρεμβάσεις της πρεσβείας σε σχολές δημοσιογραφίας.
Συγκεκριμένα, οι της πρεσβείας αναφέρονται με κολακευτικά λόγια στον Αλέξη Παπαχελά και τους "Φακέλους", στον ΣΚΑΪ και στην Lifo. Το πιο ανησυχητικό όμως στα τηλεγραφήματα της αμερικανικής πρεσβείας είναι οι αναφορές για παρεμβάσεις σε σχολές δημοσιογραφίας, προκειμένου η νέα γενιά δημοσιογράφων να μην είναι τόσο αρνητική προς τις πολιτικές των ΗΠΑ.
Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι οι ΗΠΑ ευθύνονται για όλα τα δεινά του κόσμου, αλλά δεν παύουν να είναι η χώρα που από την ανεξαρτησία της έχει παραχωρήσει την εθνική της κυριαρχία στα οικονομικά και τραπεζικά συμφέροντα, η χώρα του Μίλτον Φρίντμαν και των οικονομολόγων που έβαλαν το λιθαράκι τους για τα πραξικοπήματα στη Λατινική Αμερική, η χώρα των περίεργων συμπτώσεων και της CIA, της ολοκληρωτικής στέρησης των ατομικών δικαιωμάτων στο βωμό της πάταξης της τρομοκρατίας, του Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, των πολεμικών βιομηχανιών, των οικονομικών δολοφόνων κ.ο.κ. Δεν έχει νόημα νομίζω να απαριθμήσουμε όλους τους λόγους που οι ΗΠΑ αποτελούν την... Ιερουσαλήμ του νεοφιλελευθερισμού.
Στη χώρα μας πάντα η πολιτική των ΗΠΑ αντιμετωπιζόταν με καχυποψία. Κάποιες φορές η καχυποψία αυτή κάλυπτε το δάσος, με αποτέλεσμα η κοινή γνώμη να βλέπει μόνο το δέντρο, όπως ας πούμε στην περίπτωση του Σλόμποταν Μιλόσεβιτς και των εθνικών εκκαθαρίσεων των Σέρβων στους Μουσουλμάνους της Βοσνίας. Ο Μιλόσεβιτς έφτασε να θεωρείται μέχρι και... σύντροφος, λόγω του ότι δεν συμβιβαζόταν με τις αμερικανικές θέσεις. Σε κάθε περίπτωση, το αμερικανικό όνειρο δεν ρίζωσε ποτέ στην Ελλάδα και προφανώς οι άνθρωποι, συνηθισμένοι να θέλουν την κοινή γνώμη άβουλη, θεώρησαν ότι ελέγχοντας τη νέα γενιά της τέταρτης εξουσίας, θα μετριάσουν τις κριτικές προς την πολιτική τους.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο πάντως δεν συμβαίνει μόνο στις σχολές δημοσιογραφίας. Θυμάμαι στο μεταπτυχιακό που παρακολούθησα στο πολιτικό τμήμα της Νομικής σε μάθημα πολιτικής οικονομίας τον καθηγητή να αναφέρεται αρκετές φορές σε κάθε μάθημα στην «ιδιωτικοποίηση γης και επιχειρήσεων» και την «απελευθέρωση των τιμών» με θρησκευτική ευλάβεια και να τα θεωρεί σταθεροποιητές της Δημοκρατίας στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά την πτώση του τείχους. Προφανώς η Δημοκρατία έχει πολλές ερμηνείες και ισχύει μόνο για τα... ανώτερα στρώματα.
Θυμάμαι επίσης μια διάλεξη στην οποία μας προέτρεπε να έρθουμε στη θέση των ιδιοκτητών εργοστασίων και όταν του πρότεινα να έρθει αυτός στη θέση των υπαλλήλων των εργοστασίων που μόλις απολύθηκαν η κουβέντα έληξε άδοξα. Ήταν όμως καλός καθηγητής. Αρκούσε να αποκήρυττες μετά βδελυγμίας τα "obsolete" οικονομικά συστήματα των πρώην Σοβιετικών χωρών και να ήξερες για την πορεία των ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε χώρα και είχες περάσει σίγουρα. Σκοπός των μεταπτυχιακών βέβαια, αν δεν κάνω λάθος δεν είναι να αποκτήσουν οι φοιτητές μία συγκεκριμένη ιδεολογία και τρόπο σκέψης, αλλά αντίθετα να μάθουν την μεθοδολογία της έρευνας και να στηρίζονται σε αυτή προτού αποφανθούν.
Που θέλω να καταλήξω; Προφανώς και οι αποκαλύψεις των Wikileaks δεν μας λένε κάτι καινούργιο. Τόσο σε οικονομικά όσο και σε πολιτικά μαθήματα σε Πανεπιστήμια και ιδιωτικές σχολές, είναι σύνηθες φαινόμενο η στήριξη, άλλες φορές ευθέως και άλλες πλαγίως, των όσων πρεσβεύει η αμερικανική πολιτική. Η προπαγάνδα των ΗΠΑ ακολουθεί κι αυτή τους ρυθμούς της Παγκοσμιοποίησης. Και μπορεί στα λόγια να αντιδρούμε στην αμερικανική πολιτική, αλλά στην πράξη, με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης, παραχωρούμε κι εμείς με σταθερά βήματα την εθνική κυριαρχία στα πολυεθνικά οικονομικά συμφέροντα.
H θανατική ποινή δηλώνει ξανά "παρών" και στην Ινδία, όπου τρεις άνδρες θα οδηγηθούν στην αγχόνη στις 9 Σεπτέμβρη, κατηγορούμενοι για τη δολοφονία του πρώην Πρωθυπουργού της χώρα, Ραζίφ Γκαντί.
Παρόλο που στην ασιατική χώρα η θανατική ποινή δεν είναι τόσο διαδεδομένη (τελευταία περίπτωση το 2004), οι εκτελέσεις έρχονται για να δείξουν στην διεθνή κοινότητα ότι η οικονομική και παραγωγική ευμάρεια δεν αφήνουν πίσω παλιές συνήθειες και δεν σταματούν τις καταπατήσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Ο Γκαντί δολοφονήθηκε με επίθεση αυτοκτονίας στις 21 Μαΐου του 1991 από την αυτονομιστική οργάνωση «Οι απελευθερωτικές Τίγρεις του Ταμίλ Εελάμ» και σύμφωνα με την ετυμηγορία του δικαστηρίου, ο λόγος ήταν η απόφαση του Γκαντί να στείλει στρατιωτική δύναμη για τη διατήρηση της ειρήνης στη Σρι Λάνκα, δύναμη η οποία προχώρησε σε ωμότητες.
Οι τρεις άνδρες κατηγορούνται για ηθική αυτουργία, καθώς ο πρόεδρος της χώρας αρνήθηκε την χάρη που του ζήτησαν, προκειμένου η ποινή τους να μετατραπεί σε φυλάκιση. Σύμφωνα πάντως με δηλώσεις συγγενών, οι απαραίτητες αποδείξεις ποτέ δεν βρέθηκαν και η καταδίκη στηρίζεται σε ψευδομαρτυρίες.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, τo 2010, πραγματοποιήθηκαν τουλάχιστον 527 εκτελέσεις σε τουλάχιστον 23 χώρες, χωρίς να προσμετρούνται σε αυτόν τον αριθμό οι χιλιάδες εκτελέσεις που πιστεύεται ότι πραγματοποιήθηκαν στην Κίνα, κατά την διάρκεια του χρόνου. Η συντριπτική πλειοψηφία των εκτελέσεων έλαβε χώρα σε Κινα, Ιράν, Βορεια Κορέα, Υεμένη και ΗΠΑ.
Η Ινδία έκανε ένα σημαντικό βήμα μπροστά με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου για δυνατότητα μετατροπής της ποινής σε περίπτωση που το έγκλημα που την προκάλεσε σχετίζεται με κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες, αλλά θα χρειαστούν πολλά βήματα ακόμα προκειμένου να καταργηθεί.
Την ώρα που στην Ελλάδα καταργούν το άσυλο και εισάγουν εκπαιδευτικούς νόμους με... αυτόματη εκτέλεση μετά την ψήφισή τους, η Χιλή βιώνει τον δικό της Δεκέμβρη, καθώς ο 14χρoνος Μανουέλ Γκουτιέρες Ρεινόσο υπέκυψε σήμερα στα τραύματά του από σφαίρες αστυνομικών, κατά τη διάρκεια αντικυβερνητικών διαδηλώσεων με κεντρικό άξονα την παιδεία.
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν από φοιτητές με κύριο αίτημα την δωρεάν παιδεία, ωστόσο σύντομα πήραν διαστάσεις χιονοστιβάδας, καθώς με τους φοιτητές ενώθηκαν χιλιάδες άλλοι διαδηλωτές, αιτούμενοι συνταγματική αναθεώρηση, βελτιωμένο σύστημα συντάξεων, νέους εργατικούς νόμους καθώς και την απαραίτητη φορολογία ώστε το κράτος να είναι σε θέση να πληρώνει για την υγεία και την παιδεία.
Ο 14χρονος βρέθηκε νεκρός από σφαίρα στο θώρακα μετά από συγκρούσεις των διαδηλωτών με την αστυνομία και σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, πυροβολήθηκε από όπλο αστυνομικού. Η κυβέρνηση του Σαντιάγκο προσπαθεί να θολώσει το τοπίο κάνοντας λόγο για αδιευκρίνιστες συνθήκες, την ώρα που πασχίζει να μειώσει και την μαζικότητα των κινητοποιήσεων, κάνοντας λόγο για 50.000 διαδηλωτές, την ώρα που τα συνδικάτα μιλούν για 600.000. Σας θυμίζει κάτι;
Στο παράλληλο σύμπαν της Ελλάδας, η Αννα Διαμαντοπούλου τονίζει ότι έφτιαξε νόμο για 20 χρόνια και προτρέπει όποιον διαφωνεί να... πάει στο ΣτΕ. Ο… μνημονιακός νόμος, για τον οποίο συναίνεσαν για πρώτη φορά ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ πέραν της κατάργησης του ασύλου, προσπαθεί να περιορίσει τους αγώνες των φοιτητών.
Τόσο οι καθηγητές, όσο και οι φοιτητές ετοιμάζουν μεγάλες κινητοποιήσεις από Σεπτέμβριο, ενώ ο νόμος θα καταγγελθεί για αντισυνταγματικότητα. Με τις αναμνήσεις της αστυνομικής βίας στο Σύνταγμα να είναι ακόμα νωπές, ο συσχετισμός των όσων θα ακολουθήσουν με την περίπτωση του «Αλέξη της Χιλής» δεν μπορεί να αποφευχθεί, τουλάχιστον προς το παρόν νοερά. Ελπίζουμε να αποφευχθεί στους δρόμους.
Το Evil Εmpire ξεπέρασε τις 1000 επισκέψεις μέσα σε 18 μέρες και οι συντελεστές του νιώθουν υποχρεωμένοι να σας ευχαριστήσουν για την στήριξη.
Είναι αλήθεια ότι δεν περιμέναμε ούτε εμείς χωρίς την παραμικρή προώθηση –πέραν των μηνυμάτων σε κάποιους φίλους και γνωστούς- τόσο μεγάλη στήριξη, γεγονός που μας δίνει κουράγιο για ακόμα καλύτερη συνέχεια. Το blog θα φιλοξενεί περισσότερα θέματα από τον Σεπτέμβριο και ουσιαστικά, αυτό στο οποίο θα θέλαμε μεγαλύτερη συμμετοχή είναι τα σχόλια, προκειμένου να ευνοηθεί ο διάλογος και η ανταλλαγή απόψεων. Το Evil Empire ξεκίνησε και θα παραμείνει συλλογικό, οπότε όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να μας στείλει απόψεις ή ό,τι άλλο θέλει.
Για σχόλια, προτάσεις, παρατηρήσεις και απόψεις, περιμένουμε στο evilempire.gr@gmail.com
Οπως λένε και οι Volbeat στο κομμάτι που ακολουθεί, we thank you people, for being around!
Παρά τις αντιδράσεις και την καθολική άρνηση του κοινοτικού συμβουλίου του 2ου διαμερίσματος, ο -κατά τα άλλα low profile- δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, αποφάσισε να παραχωρήσει χώρο στο Παγκράτι προκειμένου να στεγαστούν εκεί γραφεία της Χρυσής Αυγής.
Με τα εμετικά πογκρόμ απέναντι στους μετανάστες στους δρόμους της Αθήνας και την προκλητική ανοχή της αστυνομίας να μην έχουν ακόμα εκλείψει, ο Δήμαρχος Αθηναίων όχι μόνο δεν παίρνει μέτρα προκειμένου οι συμμορίες να σταματήσουν να αλωνίζουν ανενόχλητες και να μαχαιρώνουν όποιον έχει διαφορετικό χρώμα ή... μακριά μαλλιά, αλλά αντίθετα τους παραχωρεί χώρο στην "καρδιά" του Παγκρατίου, για τον οποίο το κοινοτικό συμβούλιο είχε αποφασίσει να χρησιμοποιηθεί από τις Σχολικές Επιτροπές, τη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας και τις παρατάξεις του 2ου Διαμερίσματος.
Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι αποφασισμένοι να μην δεχτεί τους νοσταλγούς του Αδόλφου στην γειτονιά της και είναι έτοιμη για νέους κύκλους αντιδράσεων.
Η ανακοίνωση της κίνησης "ενάντια στον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή" αναφέρει:
Ο Δήμαρχος Αθηναίων Καμίνης αποφάσισε να παραχωρήσει γραφεία στη ναζιστική παράταξη της Χρυσής Αυγής του Μιχαλολιάκου στο 2ο διαμέρισμα και συγκεκριμένα στον Αγιο Αρτέμιο στο Παγκράτι, Φιλολάου 159.
Το κοινοτικό συμβούλιο του 2ου διαμερίσματος είχε από την πρώτη στιγμή εκφράσει την ομόφωνη αντίθετή του στην παραχώρηση των γραφείων της οδού Φιλολάου στον φασίστα Μιχαλολιάκο. Είχε μάλιστα αποφασίσει ότι τα γραφεία, που ανήκουν στην 2η κοινότητα, θα χρησιμοποιούνται από τις Σχολικές Επιτροπές, τη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας και τις παρατάξεις του 2ου Διαμερίσματος. Είναι καθαρή πρόκληση να στερούνται χώροι από τους δασκάλους και τους καθηγητές και να δίνονται στους νεοναζί. Στην τελευταία του συνεδρίαση (13/7), το κοινοτικό συμβούλιο επανέλαβε την αντίθεσή του.
Είμαστε κάθετα αντίθετοι με την οποιαδήποτε παραχώρηση γραφείων στην παράταξη των νοσταλγών του Χίτλερ, που χαιρετούν ναζιστικά στα δημοτικά και κοινοτικά συμβούλια, που οργανώνουν πογκρόμ με μαχαιρώματα ενάντια στους μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας με την ανοχή της αστυνομίας, αλλά και επιθέσεις ενάντια σε απεργούς και διαδηλωτές όπως είδαμε όλοι κατά την 48ωρη Γενική Απεργία στις 28 και 29 Ιούνη. “Γραφεία” γι' αυτούς σημαίνει ορμητήριο συμμοριών που θα τρομοκρατούν μετανάστες και αριστερούς αγωνιστές στην περιοχή, σημαίνει καθημερινές ρατσιστικές επιθέσεις σαν αυτή στο Ν. Κόσμο. Θέλουν να επαναλάβουν εδώ την εμετική δράση τους στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα. Δεν θα τους το επιτρέψουμε!
Η απόφαση Καμίνη προκαλεί τα δημοκρατικά και αντιφασιστικά αισθήματα όλων μας. Οι ναζιστικές συμμορίες προσπαθούν ξανά σήμερα να σπείρουν τον τρόμο, όπως έκαναν οι ομογάλακτοί τους στην Γερμανία του Χίτλερ στο μεσοπόλεμο και στην Ελλάδα της κατοχής, όπως έκαναν ξανά οι συνταγματάρχες στην περίοδο της χούντας του 1967-74. Είναι οι απόγονοι του Μεταξά, της χούντας των συνταγματαρχών, των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών, όπως της συμμορίας των Παπαγιώργηδων που τρομοκρατούσε το Παγκράτι στην Κατοχή. Μισούν τη δημοκρατία, τα συνδικάτα, τους αγώνες των εργαζόμενων και της νεολαίας, είναι κήρυκες του ρατσιστικού μίσους. Η δολοφονία των 76 νεολαίων στη Νορβηγία μας προειδοποιεί: καμία ανοχή στους νεοναζί. Οι εργαζόμενοι και οι νέοι όλο αυτό το διάστημα έχουμε δείξει την αντίθεσή μας στους φασίστες. Δεν τους θέλουμε στις γειτονιές μας και ζητάμε από όλους να δηλώσουν κάθετα την αντίθεση τους.
Επιτροπή ενάντια στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Παγκράτι
Στηρίζουν: Κοινοτικοί σύμβουλοι του 2ου Διαμερίσματος, Επιτροπή Κατοίκων του Άλσους Παγκρατίου, Ένωση Μεταναστών Εργατών, Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή.
Μία από τις αναμνήσεις όλων όσων έζησαν από κοντά το τραγικό ναυάγιο του “Εξπρές Σάμινα” τον Σεπτέμβρη του 2000 ήταν η ηρωική στάση των Παριανών ψαράδων, οι οποίοι χωρίς δισταγμό βγήκαν εν μέσω κακοκαιρίας, προκειμένου να περισυλλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερους ναυαγούς.
Χάρη στους ψαράδες σώθηκαν πολλοί, ενώ οι διθύραμβοι από τα ΜΜΕ όχι απλά δεν έλειψαν, αλλά σε συνδυασμό με την απαραίτητη δραματοποίηση, πήραν διαστάσεις… μελό. Ποια είναι όμως η στάση της πολιτείας απέναντι στους ήρωες, οι οποίοι εμπίπτουν στην ευεργετική ρύθμιση για εισαγωγή στη σχολή Δοκίμων Λιμενοφυλάκων; Επειτα από 11 χρόνια υποσχέσεων και αφού με νομοθετική ρύθμιση του Χρήστου Παπουτσή η εισαγωγή τους στη σχολή χωρίς εξετάσεις έγινε εφαρμόσιμη, ζητούν από ανθρώπους του μόχθου υπολογιστικές γνώσεις και ξένες γλώσσες! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...
Η περίπτωση των ψαράδων εμπίπτει στην ευεργετική διάταξη, σύμφωνα με την οποία άτομα που συμμετέχουν σε επιχειρήσεις καταστάσεων έκτακτης ανάγκης έχουν τη δυνατότητα να εισαχθούν σε σχολές σωμάτων, αντίστοιχες με το έργο που προσέφεραν. Για παράδειγμα, αν κάποιος αποδεδειγμένα βοηθήσει σε κατάσβεση πυρκαγιάς, τότε μπορεί να εισαχθεί στη σχολή πυροσβεστών. Ομοίως, η ευεργετική διάταξη δίνει στους Παριανούς που βοήθησαν στην επιχείρηση διάσωσης μετά το ναυάγιο την δυνατότητα να μπουν στη σχολή δοκίμων λιμενοφυλάκων χωρίς εξετάσεις.
Η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων αποτελείται από ψαράδες. Μετά από υποσχέσεις επί υποσχέσεων, η Νέα Δημοκρατία το 2009 έκανε την αρχή με το άρθρο 11 ν.3752/2009 και με πρωτοβουλία του Παπουτσή, μόλις χθες ψηφίστηκε η απαραίτητη νομοθετική ρύθμιση προκειμένου η απόφαση να γίνει εκτελέσιμη, καθώς μέχρι χθες δεν μπορούσε να εφαρμοστεί. Αυτό που είχε καταφέρει η Ν.Δ, ήταν το ηλικιακό όριο για τους ήρωες του "Σάμινα" να ανέλθει στα 40 και όχι στα 26 όπως ήταν σύμφωνα με το νόμο.
Η ρύθμιση αφορά 19 άτομα, για τους οποίους έχει διενεργηθεί ΕΔΕ και έχει επιβεβαιωθεί ότι αποδεδειγμένα συμμετείχαν σε επιχειρήσεις διάσωσης από θάλασσα και στεριά. Και ενώ λοιπόν μετά από 11 χρόνια οι άνθρωποι αυτοί βλέπουν την δικαίωση να έρχεται και τις υποσχέσεις να παίρνουν σάρκα και οστά, τους λένε ότι πρέπει να έχουν γνώσεις χειρισμού Η/Υ και να γνωρίζουν ξένη γλώσσα!
Προς το παρόν, αναμένονται αντιδράσεις. Μέχρι το 2009, όταν και η Ν.Δ έκανε την αρχή, οι επιλαχόντες διασώστες δεν είχαν ενημερωθεί για τα συγκεκριμένα κριτήρια, καθώς τους... έταζαν είσοδο στο σχολή χωρίς κανένα περιορισμό. Οταν έγιναν γνωστά τα κριτήρια για πρώτη φορά είχαν υπάρξει και οι δικαιολογημένες ενστάσεις, αν και δεν ήταν βέβαιο αν στο τέλος θα ισχύσουν.
Σύμφωνα λοιπόν με την προκήρυξη: η Λιμενική Αρχή Πάρου προβαίνει σε επικαιροποίηση υποβληθέντων δικαιολογητικών συμμετοχής μετά την ενημέρωση ενδιαφερομένων (19 άτομα με θετικά πορίσματα Ε.Δ.Ε. που είχαν υποβληθεί στην ανωτέρω Υπηρεσία έως και 04/04/2009) και εφόσον αυτοί εξακολουθούν να επιθυμούν την κατάταξή τους στη Σχολή δοκίμων Λ/Φ ότι θα πρέπει ως υποψήφιοι:
i. Να μην έχουν υπερβεί το 40ο έτος της ηλικίας τους κατά το έτος διενέργειας του τρέχοντος διαγωνισμού.
ii. Να υποβληθούν σε ψυχοτεχνική δοκιμασία και υγειονομικές εξετάσεις σύμφωνα με τις διατάξεις του Π.Δ. 133/02 όπως τροποποιήθηκε και ισχύει. Ειδικότερα επισημαίνεται ότι ο δείκτης μάζας σώματός τους για μεν τους άνδρες πρέπει να βρίσκεται εντός των ορίων «19-27», για δε τις γυναίκες, εντός των ορίων «18-25».
iii. Να έχουν γνώση χειρισμού Η/Υ στα αντικείμενα: Ι) Επεξεργασία κειμένων, ΙΙ) Υπολογιστικά φύλλα, ΙΙΙ) Υπηρεσίες διαδικτύου καθώς και τουλάχιστον καλή γνώση μιας ξένης γλώσσας, αγγλικής ή γαλλικής ή γερμανικής ή ιταλικής ή ισπανικής.
iv. Να υποβάλουν επιπροσθέτως και σχετική υπεύθυνη δήλωση τους ότι έλαβαν γνώση επί όλων των ανωτέρω ορών – προϋποθέσεων συμμετοχής τους στο διαγωνισμό τους οποίους και αποδέχονται καθώς και ότι εξακολουθεί να ισχύει η υποβληθείσα κατά το έτος 2009 αίτησή τους.
Επιπλέον ενημερώνονται οι ενδιαφερόμενοι από τη Λιμενική Αρχή Πάρου ότι σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις:
i. Δεν απαιτείται να διαθέτουν τα ελάχιστα όρια αναστήματος και βαθμού απολυτηρίου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης που ορίζονται στην οικεία προκήρυξη.
ii. Δεν υποβάλλονται σε αθλητικές δοκιμασίες.
iii. Εισάγονται άνευ εξετάσεων ήτοι στην προκειμένη περίπτωση εξαιρούνται της διαδικασίας επιλογής με μόρια πλην όμως σε περίπτωση όπου ο αριθμός των υποψηφίων στην εν λόγω κατηγορία είναι μεγαλύτερος του αριθμού των προκηρυσσομένων θέσεων τότε για την επιλογή λαμβάνεται υπόψη ο βαθμός του απολυτηρίου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και σε περίπτωση ισοβαθμίας διενεργείται κλήρωση.
Η Ιταλία αποτελεί την χώρα στην οποία άνθησε το οπαδικό κίνημα των ultras, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του και στην χώρα μας, με παραλλαγές βέβαια από το ιταλικό.
Τι άκριβως όμως είναι οι ultras και ποια είναι η σχέση τους με πολιτικοκοινωνικά φαινόμενα και ιδεολογίες; Μία πλήρη απάντηση μπορεί κανείς να πάρει από το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα-ερευνητή Σεμπαστιάν Λουί με τίτλο "Το φαινόμενο των Ultras στην Ιταλία - χρονικό του κινήματος των οπαδών Ultras 1968-2009", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απρόβλεπτες.
Η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου στην Ελλάδα θα γίνει στις 3 Σεπτεμβρίου στον χώρο πολιτισμού @ρουφ-Κωνσταντινουπόλεως 10 και Ανδρονίκου στο Γκάζι και το παρών θα δώσει και ο ίδιος ο συγγραφέας. Οπως αναφέρει δελτίο Τύπου της ελληνικής έκδοσης: Στην Ιταλία, το πάθος για το ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται πια αποδείξεις: το βεβαιώνουν τα πλήθη των «τιφόζι», η ατμόσφαιρα στα γήπεδα, αλλά και τα βίαια επεισόδια που χαρακτηρίζουν τις ημέρες που έχει αγώνα.
Οι πρώτοι ultras εμφανίζονται στην ιταλική χερσόνησο το 1968. Σε αντίθεση με άλλους οπαδούς, οι ultras συμμετέχουν ενεργά στο παιχνίδι υποστηρίζοντας την ομάδα τους σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης. Έχουν πανό για να οριοθετούν την περιοχή τους και χρησιμοποιούν αφειδώς σημαίες και καπνογόνα, συνθέτοντας αληθινά πολύχρωμα θεάματα που εκτυλίσσονται παράλληλα με τον ποδοσφαιρικό αγώνα. Κυρίως, όμως, δεν διστάζουν να έρχονται σε βίαιες συγκρούσεις με τους ultras των αντιπάλων ομάδων. Το φαινόμενο αναπτύχθηκε γοργά, υπερβαίνοντας μάλιστα το ιταλικό πλαίσιο και λειτουργώντας ως πηγή έμπνευσης για τους οπαδούς σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο Sébastien Louis διεξάγει εδώ και πολλά χρόνια έρευνες πεδίου στα ιταλικά γήπεδα. Εδώ σκιαγραφεί το συναρπαστικό πορτρέτο ενός κινήματος που αντανακλά την εξέλιξη της πολιτικής και κοινωνικής σκηνής στην Ιταλία, χωρίς όμως ν’ ανάγεται σε αυτή. Η ματιά που ρίχνει στο φαινόμενο των ultras μάς οδηγεί πολύ πέρα από τα αναγωγιστικά κλισέ περί βίας και πολιτικού εξτρεμισμού μέσα στα γήπεδα. Αποκαλύπτει τις διαφορετικές φάσεις του από το ξεκίνημά του, τις εσωτερικές εντάσεις του, αλλά
και τα πιο βαθιά και κρυφά κίνητρά του.
Τον κώδωνα του κινδύνου για τοξικές ουσίες που περιέχονται σε μερικές πολύ γνωστές μάρκες ρούχων έκρουσε η Greenpeace, καλώντας τις να καθαρίσουν την παραγωγική τους διαδικασία από την επικίνδυνη για το περιβάλλον και την δημόσια υγεία τοξική ένωση.
Η σύγχρονη παραγωγική διαδικασία δεν κοιτά ούτε μάρκες, ούτε trends, ούτε στυλ. Η εύρεση εργατικών χεριών με αντάλλαγμα ένα κομμάτι ψωμί στις ασιατικές χώρες προτιμάται είτε λέγεσαι H&M είτε Lacoste και Ralph Lauren. Και οι αχόρταγες πολυεθνικές, βλέπουν ως απλούς αριθμούς όχι μόνο τους εργαζόμενους στα εργοστάσιά τους που βρίσκονται στις χώρες με ελλιπή νομοθεσία, αλλά όπως φαίνεται και τους καταναλωτές τους, πολλοί από τους οποίους, υπό τις προσταγές του politically correct καταναλωτισμού, ξοδεύουν σημαντικά ποσά για να αποκτήσουν μία συγκεκριμένη φίρμα.
Η Greenpeace αναφέρει τις εταιρείες Nike, Puma, H&m, Lacoste κ.α. Σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία, μέσα σε αυτές τις "άλλες" βρίσκονται και οι Lacoste, Calvin Clein και Converse. Από αυτές, μέχρι στιγμής μόνο η Puma και η Nike έχουν δεσμευτεί δημόσια ότι θα καθαρίσουν την παραγωγική τους διαδικασία. Οπως αναφέρει η Greenpeace: Από τα 78 δείγματα γυναικείων, αντρικών και παιδικών ρούχων που εξετάστηκαν, τα 52 βρέθηκαν να περιέχουν την τοξική ένωση αιθοξυλιωμένη εννεϋλοφαινόλη (ΝΕΡ) που χρησιμοποιείται στην παραγωγή και βαφή υφασμάτων. Οι ενώσεις αυτές, στη συνέχεια (όταν πλένουμε το ρούχο) απελευθερώνονται στο υδάτινο περιβάλλον και διασπώνται σε ένα ιδιαίτερα τοξικό και επικίνδυνο υποπροϊόν, τη εννεϋλοφαινόλη (ΝΡ).
Η ΝΡ χαρακτηρίζεται ως ενδοκρινικός διαταράκτης: δηλαδή μιμείται ή μεταβάλλει τη δράση των ορμονών που υπάρχουν σε έναν οργανισμό και μπορεί να προκαλέσει βλάβες τόσο σε αυτόν όσο και στους απογόνους του! Ενδοκρινικοί διαταράκτες όπως η ΝΡ μπορούν να περάσουν στην τροφική αλυσίδα, προκαλώντας ορμονικές διαταραχές και απειλώντας τη γονιμότητα, το αναπαραγωγικό σύστημα, ακόμα και την ανάπτυξη.
Τη συμπαράστασή τους στον κατατρεγμένο Παλαιστινιακό λαό και την αντίθεσή τους στην ισραηλινή κυβερνητική πολιτική θα εκφράσουν το βράδυ της Πέμπτης (25/08,21:15) μέλη της κίνησης "Απελάστε τον Ρατσισμό", τα οποία θα δώσουν το παρών στον ποδοσφαιρικό αγώνα του Παναθηναϊκού με την Μακάμπι Τελ Αβίβ στο ΟΑΚΑ.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας ποδοσφαιρικός αγώνας έχει χρησιμοποιηθεί ως πεδίο έκφρασης αλληλέγγυων μηνυμάτων και διαμαρτυριών. Ειδικά με αντίπαλους ομάδες από το Ισραήλ, έχουμε δει αρκετές φορές στο παρελθόν φιλοπαλαιστηνιακά πανό και έχουμε ακούσει σχετικά συνθήματα.
Ετσι και σήμερα, με αφορμή το ματς του Παναθηναϊκού με την Μακάμπι για τα πλέι οφ του Europa League και με δεδομένη την "καυτή" πολιτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή, η κίνηση "Απελάστε τον ρατσισμό" απηύθυνε κάλεσμα, προκειμένου να ακουστεί στο γήπεδο και το δικό της μήνυμα. Μένει να δούμε αν θα έχει ανταπόκριση και αν θα συμπαρασύρει και την υπόλοιπη κερκίδα.
H νόσος του Χάνσεν ή αλλιώς λέπρα έγινε... της μόδας την χρονιά που μας πέρασε, λόγω της δημοφιλούς σειράς του Mega και του βιβλίου της Βικτόρια Χίσλοπ "Το Νησί", στο οποίο βασίστηκε.
Τόσο το βιβλίο, όσο φυσικά και η σειρά στηρίχτηκαν στο ιστορικό πλαίσιο των τροφίμων στη Σπιναλόγκα της Κρήτης και στο Λεπροκομείο που βρισκόταν στο νησάκι. Ενα μέρος στο οποίο όμως κάλλιστα θα μπορούσε να στηθεί ακόμα και ολόκληρο μουσείο για την διαβόητη νόσο του Χάνσεν, είναι το Λεπροκομείο ή Λωβοκομείο της Χίου.
Η παρουσία του άγνωστη σε πολλούς, τα τεκμήρια που διασώζονται ωστόσο είναι τόσα και τόσο ξεκάθαρα, που πραγματικά σπαράζει η καρδιά σου βλέποντας τα να κείτονται ερειπωμένα. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη Χίο, επισκεφτήκαμε το μέρος όπου, όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται, ο χρόνος έχει σταματήσει.
Περπατώντας στην περιοχή του Κοφινά, η οποία βρίσκεται στα βόρεια της πόλης και περίπου πέντε χιλιόμετρα από το Λιμάνι, αρχικά δεν μπορείς να μην μείνεις ασυγκίνητος από την τοποθεσία. Βρίσκεται μέσα στα δέντρα, τα οποία θαρρείς και στέκονται επίμονα εκεί σε πείσμα των πυρκαγιών, προκειμένου να προστατέψουν αυτή την πανέμορφη τοποθεσία. Με το που αντικρίσαμε φυσικά τα χτίσματα και ενώ ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει, σκεφτήκαμε το πόσο εξαιρετικά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το σκηνικό για γυρίσματα ταινίας θρίλερ.
Στα κάγκελα της πόρτας αντικρίζεις τον αριθμό 1378, ημερομηνία κατά την οποία κατασκευάστηκε το Λεπροκομείο από τους Γενουάτες κατακτητές, αποτελώντας έτσι το πρώτο ανάλογο ίδρυμα στην Ελλάδα και από τα πρώτα -αν όχι το πρώτο- στην Ευρώπη. Φυσικά δεν... κατέκλεισαν τους Γενουάτες ξαφνικά φιλανθρωπικά αισθήματα. Βλέποντας ωστόσο ότι η λέπρα τους ζημίωνε οικονομικά, αποφάσισαν να την περιορίσουν.
Σύμφωνα με καταγεγραμμένες μαρτυρίες, οι μέθοδοί του ήταν ιδιαίτερα πρωτοποριακές από το ξεκίνημα. Από το 1822 μέχρι το 1835 η λειτουργία του ανεστάλη λόγω της τρομερής σφαγής της Χίου, καθώς πέραν από το προσωπικό σφαγιάστηκαν και πολλοί από τους τροφίμους. Οπως εικάζεται, ελάχιστοι που κατάφεραν να γλυτώσουν κρύφτηκαν μέσα στην στοά του Λεπροκομείου και κατάφεραν στη συνέχεια να διαφύγουν.
Από εκεί και πέρα, το Λεπροκομείο λειτούργησε ανελλιπώς μέχρι το 1881, όπου ο μεγάλος σεισμός οδήγησε στην καταστροφή του. Με συντονισμένες κινήσεις όμως και με την σημαντικότατη στήριξη των Χιωτών της διασποράς, το ίδρυμα κατασκευάστηκε ξανά από την αρχή.
Οπως αναφέρει ο Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, "οι εγκαταστάσεις, ανεπτυγμένες κατά μήκος του ποταμού, αποτελούνταν από 16 αυτόνομες μονάδες οι 12 των οποίων ήταν των δύο δωματίων και οι υπόλοιπες τέσσερις του ενός. Η σύνδεση κάθε δύο ανεξάρτητων μονάδων γινόταν με μικρότερη μονάδα η οποία περιελάμβανε χώρους εξυπηρέτησης (κουζίνα, WC κ.λπ.). Σε διαφορετικά σημεία του συγκροτήματος κατασκευάστηκαν δύο λουτρά και στο κέντρο ένα εστιατόριο, το γραφείο της Διοίκησης, καθώς και η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου".
Σε όλα αυτά, μπορεί ο καθένας να περιηγηθεί από μόνος του. Επισκεφτήκαμε το Λεπροκομείο απόγευμα και δεν συναντήσαμε... ψυχή, ούτε καν στην εκκλησία, η οποία είναι το μόνο κτήριο που δεν έχει ρημάξει. Πέραν από το φθοροποιό δύναμη του χρόνου, υπάρχουν και φθορές από ανθρώπινη παρουσία.
Βαμμένοι τοίχοι με σπρέϊ, μικρές φωτιές και βανδαλισμοί συνθέτουν ένα σκηνικό, το οποίο θα είχε αποφευχθεί αν υπήρχε μία στοιχειώδης μέριμνα για τον χώρο. Στα κτήρια που βρίσκονται δεξιά του ποταμού, μπορείς να συναντήσεις πραγματικά απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Από παλιές εφημερίδες, μέχρι προσωπικά αντικείμενα και ρούχα, αρκεί φυσικά να βλέπεις που πατάς, καθώς οι σανίδες στο πάτωμα ξεκολλούν πανεύκολα..
Σε ένα τετράδιο μέσα σε ένα μπαούλο υπάρχουν οι ελπίδες κάποιοι παιδιού που μάθαινε αγγλικά. Σε διάφορους τοίχους, πέραν των πρόσφατων γκράφιτι, διακρίνει κανείς μηνύματα ελπίδας των ασθενών. Μέσα στην παλιά εκκλησία, τα ερείπια σε συνδυασμό με το ότι σώζεται από τις τοιχογραφίες σε κάνουν να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε έναν χώρο που μόλις ανακαλύπτεται.
Το δωμάτιο όμως που σου φέρνει περισσότερο από όλα στο μυαλό σκηνές από το "Νησί", είναι το φαρμακείο. Παρατημένα φάρμακα, όργανα και γάζες βρίσκονται ακόμα μέσα στα ντουλάπια, ενώ τα χάπια για την αντιμετώπιση της νόσου, για τα οποία πολλοί τότε θα εκλιπαρούσαν, βρίσκονται πεταμένα εδώ και εκεί σε στοίβες, μαζί με άλλα χαρτιά και υφάσματα.
Η πίσω πόρτα κάποιου από τα κτήρια σε οδηγεί στους τάφους, οι οποίοι χάσκουν ανοικτοί. Πουθενά όμως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για τους ανθρώπους που κάποτε φιλοξενούσαν και φυσικά παραμένουν σαν… ξέφραγο αμπέλι. Δίπλα τους, ένα πηγάδι που χρησιμοποιούταν για να στοιβάζονται τα οστά.
«Δε μας τιμά να υπάρχουν ανθρώπινα οστά ριγμένα στο διπλανό ανοικτό πηγάδι. Αυτή η ασέβεια που δείχνουν στο χώρο αυτό είναι απαράδεκτη. Ντροπή", είχε δηλώσει ο Ανδρέας Μιχαϊλίδης, πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας Χίου σε τοπική εφημερίδα.
Φεύγοντας από το χώρο, είναι σαν να επιστρέφεις από ένα μακρύ ταξίδι στο χρόνο με τα συναισθήματα να είναι ανάμεικτα. Αφενός νιώθεις «γεμάτος» από την χαρά της ανακάλυψης και από τα ευρήματα που μόνος σου συναντάς και αφετέρου «άδειος», γνωρίζοντας ότι το μέρος έχει οδηγηθεί στην εγκατάλειψη από την πλήρη αδιαφορία όλων των αρμόδιων φορέων. Ειδικά σε ένα μέρος όπως η Χίος, όπου οι δωρεές «πέφτουν» αρκετά συχνά προς το στρατό ή την εκκλησία…
Θ.Σ – G.S
Ακολουθεί ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ του Mega για το Λεπροκομείο της Χίου:
Το γνωστό σε όλους από τις περιπέτειες του ήρωα κόμικ Αστερίξ γαλατικό χωριό, το οποίο αντιστεκόταν με σθένος στην ρωμαϊκή κατοχή, πέρα από το αντιστασιακό του πνεύμα, είχε ένα ακόμα γνώρισμα που το έκανε να ξεχωρίζει. Την χοντροκεφαλιά των κατοίκων του, οι οποίοι, υπό τον φόβο μη τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, αρνούνταν να στρέψουν το κεφάλι αριστερά ή δεξιά ή να επιδείξουν οποιαδήποτε ανοχή σε νέα στοιχεία, ακόμα κι αν επρόκειτο να τους ωφελήσουν συλλογικά.
Η άποψη που έχει διαμορφωθεί για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειες σε κάποια μέρη της χώρας μας θυμίζει ακριβώς αυτό το "μην μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι". Πέρυσι, επιστρέφοντας από τις ισπανικές ακτές του Ατλαντικού στην Ανδαλουσία όπου αντίκρισα τεράστιες εκτάσεις με ανεμογεννήτριες ακριβώς πάνω από επιτυχημένες τουριστικά περιοχές, έπεσα πάνω σε ένα θέμα παριανής εφημερίδας η οποία έριχνε... κεραυνούς κατά των σχεδίων για χρησιμοποίηση ανεμογεννητριών στο νησί. Αναφερόταν στην… αισθητική υποβάθμιση των άγονων και ακαλλιέργητων τοπίων όπου προορίζονταν για να φιλοξενήσουν τις κατασκευές. Η ειρωνεία; Η συγκεκριμένη εφημερίδα είχε έδρα την Νάουσα, στην οποία βρίσκεται το εργοστάσιο της ΔΕΗ.
Φέτος, στο πανέμορφο χωριό της Αλυκής, ένα τεράστιο πανό στην είσοδο της πόλης τραβούσε τα βλέμματα των επισκεπτών. Πρόκειται για το πανό της φωτογραφίας, το οποίο αναγράφει: "Οχι στην ανεξέλεγκτη εγκατάσταση Φωτοβολταϊκών Πάρκων. Οχι στην αισθητική υποβάθμιση του τόπου μας". Το περιεχόμενό του είναι προπαγανδιστικό εν τη γενέσει του και σκοπεύει να προκαλέσει εντυπώσεις στον αμέριμνο επισκέπτη. Το "ανεξέλεγκτη" δεν προκύπτει από πουθενά καθώς ακόμα δεν έχει προχωρήσει ούτε... ελεγχομένη εγκατάσταση φωτοβολταϊκών συστημάτων. Με την "αισθητική υποβάθμιση" επιστρέφουμε στα προηγούμενα. Προφανώς οι άνθρωποι θεωρούν ότι τα Λαγκάδια και τα χέρσα χωράφια θα... υποβαθμιστούν από την χρησιμοποίηση εναλλακτικών πηγών ενέργειας Προφανώς, θα προχωρούν με το κεφάλι ψηλά, θεωρώντας ότι έκαναν το επαναστατικό χρέος τους απέναντι στην ασύμμετρη απειλή των διαβολικών ΑΠΕ, την ώρα που για τις κρατικές λεηλασίες και την πολιτικοοικονομική κρίση που βιώνουμε πέρα βρέχει.
Ας δούμε μία απλή περιγραφή των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ή Ηπιων Μορφών Ενέργειες) από την διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia: "Οι ήπιες μορφές ενέργειας (ή ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ), ή νέες πηγές ενέργειας, ή πράσινη ενέργεια) είναι μορφές εκμεταλλεύσιμης ενέργειας που προέρχονται από διάφορες φυσικές διαδικασίες, όπως ο άνεμος, η γεωθερμία, η κυκλοφορία του νερού και άλλες. Ο όρος «ήπιες» αναφέρεται σε δυο βασικά χαρακτηριστικά τους. Καταρχάς, για την εκμετάλλευσή τους δεν απαιτείται κάποια ενεργητική παρέμβαση, όπως εξόρυξη, άντληση ή καύση, όπως με τις μέχρι τώρα χρησιμοποιούμενες πηγές ενέργειας, αλλά απλώς η εκμετάλλευση της ήδη υπάρχουσας ροής ενέργειας στη φύση. Δεύτερον, πρόκειται για «καθαρές» μορφές ενέργειας, πολύ «φιλικές» στο περιβάλλον, που δεν αποδεσμεύουν υδρογονάνθρακες, διοξείδιο του άνθρακα ή τοξικά και ραδιενεργά απόβλητα, όπως οι υπόλοιπες πηγές ενέργειας που χρησιμοποιούνται σε μεγάλη κλίμακα. Έτσι οι ΑΠΕ θεωρούνται από πολλούς μία αφετηρία για την επίλυση των οικολογικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Γη".
Με στάσεις σαν αυτή λοιπόν, ίσως εν τέλει να είμαστε άξιοι της μοίρας μας και καταδικασμένοι να ζούμε για πάντα υπό τις αναθυμιάσεις του λιγνίτη.
"Το αριστερό μου αφεντικό πατίνι μ' έχει κάνει και ύστερα μου λέει πως φταίνε οι Αμερικάνοι"...
Στις 17 Αυγούστου ο Στέλιος Κούλογλου ενημέρωσε με ένα λιτό και απέριττο e-mail εργαζόμενη στο tvxs που βρισκόταν σε άδεια ότι δε θα χρειαστεί τη βοήθειά της το επόμενο διάστημα. Δεν παρέλειψε δε «ευγενικά» να την ευχαριστήσει για τη συνεργασία. Προφανώς οι ευχαριστίες και οι γελοιότητες περί συνεργασίας και βοήθειας δεν ακυρώνουν το γεγονός αυτό καθαυτό, την απόλυση δηλαδή. Ο «Στέλιος» (όπως θέλει να τον αποκαλούν στο μαγαζί του) δεν μπήκε καν στον κόπο να ενημερώσει τη συνάδελφο για την απόλυσή της προσωπικά, ούτε φυσικά να αιτιολογήσει την απόφασή του, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι θεωρεί τους εργαζόμενους απλώς αναλώσιμους.
Η συγκεκριμένη συνάδελφος εργαζόταν στο tvxs part-time και με μπλοκάκι. «Εξαίρεση» χαρακτήρισε αυτή την εργασιακή συνθήκη πρόσφατα ο «Στέλιος», υποστηρίζοντας ότι όλοι οι εργαζόμενοι που απασχολεί είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ, πλην ενός. Μόνο που οι εξαιρέσεις είναι περισσότερες, γεγονός που τις καθιστά κανόνα. Ο κανόνας λοιπόν είναι η μαύρη, απλήρωτη ή με μπλοκάκι εργασία. Αυτός ήταν και ο λόγος που παρεμβήκαμε παλιότερα στο συγκεκριμένο μαγαζί.
Οι ασφαλισμένοι δημοσιογράφοι του tvxs είναι τρεις, εκ των οποίων ο ένας με μισά ένσημα – τι κι αν δουλεύει τουλάχιστον 8ωρο πενθήμερο; Οι απλήρωτες υπερωρίες, κανόνας και αυτές, με το φόρτο εργασίας να αυξάνεται συνεχώς, καθώς οι θέσεις όσων αποχωρούν ή απολύονται δεν καλύπτονται. Όσοι εργάζονται σαββατοκύριακα, ακόμη και οι ασφαλισμένοι, εννοείται ότι δεν αμείβονται με την προβλεπόμενη από το νόμο προσαύξηση – για τους υπόλοιπους ούτε λόγος: πρέπει να λένε και «ευχαριστώ» για το δημοσιογραφικό μεροκάματο που κάνουν σε αυτό το «αριστερό», «εναλλακτικό» μαγαζί. Επίσης, όσοι εργάζονται σε αργίες απλώς παίρνουν ρεπό.
Κανόνα αποτελούν και οι «πρακτικές». Δύο άτομα τουλάχιστον απασχολούνται καθημερινά, καλύπτοντας πάγιες ανάγκες του tvxs, όπως συγγραφή θεμάτων, μεταφράσεις, συνεντεύξεις, ρεπορτάζ και κάλυψη επικαιρότητας όποτε χρειαστεί, χωρίς να παίρνουν δεκάρα τσακιστή. Γιατί να παίρνουν άλλωστε; Φτάνει η «εμπειρία» που αποκομίζουν… Κανόνας είναι και η απασχόληση «πρακτικάριων» από το τμήμα ΕΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μόνο που εδώ είναι κάπως πιο «νόμιμα» τα πράγματα, με τη διαμεσολάβηση του πανεπιστημίου και τα ψίχουλα που λαμβάνουν οι φοιτητές ως αμοιβή.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και δεν τελειώνει εδώ. Ο «Στέλιος» άλλωστε το έχει πει απερίφραστα: «Η δημοσιογραφία δεν είναι μεροκάματο σε μαγαζί. Είναι επάγγελμα αλλά και κοινωνικό λειτούργημα». Αν πρέπει να πεινάμε για να γίνουμε «φτασμένοι» δημοσιογράφοι σαν τον Κούλογλου και μετά «εναλλακτικά» αφεντικά, να μας λείπει το βύσσινο. Πριν από ένα μήνα περίπου προχώρησε στην απόλυση συναδέλφου με το πρόσχημα ότι δεν έκανε καλά τη δουλειά της. Είχε το θράσος επιπλέον να απαντήσει στα όσα κατήγγειλε η ίδια για τις εργασιακές συνθήκες στο tvxs, χαρακτηρίζοντάς τα ψέματα και ανακρίβειες. Το ποιος λέει ψέματα είναι ηλίου φαεινότερο. Ας σταματήσει λοιπόν ο «Στέλιος» τα σχόλια περί κακοήθειας κ.λπ., γιατί την πραγματικότητα τη γνωρίζουν από πρώτο χέρι όσοι έχουν δουλέψει και δουλεύουν για λογαριασμό του, ενισχύοντας το «αριστερό» προφίλ του.
Κανένας εργαζόμενος μόνος - η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Την πρώτη μέρα του ξεσπάσματος της οργής στο Λονδίνο είχαμε αναφερθεί στο ζήτημα, υποστηρίζοντας ότι για να εκτονωθεί η κατάσταση, η βρετανική κυβέρνηση θα πρέπει να αφουγκραστεί την κραυγή αγωνίας των γκετοποιημένων συνοικιών και των άνεργων νεαρών.
Η κρίση εκτονώνεται, αλλά επί της ουσίας ο Κάμερον συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα. Οπως διαβάζουμε στην Κυριακάτικη "Ε", ο πρωθυπουργός της Αγγλίας σχεδιάζει να κάνει ακόμα πιο αυστηρή την πρόσβαση σε κοινωνικές παροχές, να περικόψει κι άλλο τα επιδόματα στους πιο φτωχούς νέους και να στερήσει επιδόματα ανεργίας και στέγης από τους ταραξίες, θεωρώντας ότι τους εθίζουν σε "ανταμοιβές δίχως κόπο". Ηδη, οι αρχές έχουν οδηγήσει σε έξωση οικογένειες που δέχονταν επίδομα στέγης, λόγω κατηγοριών που βαραίνουν μέλη τους. Φυσικά, στα δικαστήρια οι ποινές πέφτουν με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ υπολογίζεται ότι οι επιδρομές σε σπίτια και οι συλλήψεις υπόπτων, χωρίς να υπάρχουν πάντα επαρκή στοιχεία, έχουν ξεπεράσει τις 3.000.
Την ίδια στιγμή, ο Κάμερον, στο όνομα της "επιστροφής στις βρετανικές αξίες" απειλεί με ακόμα μεγαλύτερη αστυνόμευση και απαγόρευση κυκλοφορίας των νέων τα βράδια σε ορισμένες περιοχές!
Ο παραλληλισμός λοιπόν με την δικτατορική Βρετανία της ταινίας "V for Vendetta" δεν απέχει και πολύ από το να γίνει πράξη. Οι βρετανικές αρχές σε ένα ρεσιτάλ συντηρητισμού και τρομολαγνείας οδηγούν τις φτωχογειτονιές σε ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση, αρνούμενες να κοιτάξουν στα μάτια το πραγματικό πρόβλημα και να βρουν λύση, απασχολημένες καθώς είναι με την σωτηρία των αγορών. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat η ανεργία στους νέους 15-24 ετών αγγίζει το 2.5% στην Ε.Ε. Στο Τότεναμ, έχει φτάσει στο 28%, την ώρα που οι κοινωνικές δαπάνες έχουν μειωθεί κατά 75%, ενώ το 44% των παιδιών ζει στη φτώχεια.
"Οι νέοι εξεγείρονται ενάντια στο μεγάλο υπαρξιακό τίποτα που τους προσφέρουν οι κυβερνήσεις τους", δήλωσε στον Γκάρντιαν ο συνήγορος ενός από τους συλληφθέντες. Η νέα γενιά αρνείται πεισματικά τον τίτλο "χαμένη" που προσπαθούν να της "κολλήσουν" και πιο μορφωμένη καθώς είναι από τις προηγούμενες καταλαβαίνει και αντιδρά. Καταλαβαίνει αυτό που αρκετοί οικονομικοί επιστήμονες φιλελεύθερων αντιλήψεων υποστηρίζουν εδώ και πάνω από μία δεκαετία: ότι το τρέχον μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού, του "καπιταλισμού της καταστροφής" όπως τον χαρακτηρίζει η συγγραφέας Ναόμι Κλάιν, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.
Kλείνουμε με ένα σχετικό τραγούδι από τους Βρετανούς Gallows. Από τον τίτλο του δεύτερου δίσκου τους προέρχεται και ο τίτλος του κειμένου.
Η άνθηση ακροδεξιών "ultranionalistic" στοιχείων σε χώρους οργανωμένων οπαδών ποδοσφαίρου δεν αποτελεί πλέον έκπληξη. Σε μικρές κοινωνίες όπως αυτές των "πετάλων" των γηπέδων, όπου η οπαδική ταυτότητα κυριαρχεί των υπολοίπων, ακραία φαινόμενα πολιτικής και ιδεολογικής φύσεως είναι αρκετές φορές ανεκτά, προκειμένου να υπάρξει σύμπνοια και εν τέλει να επιτευχθεί ο κοινός στόχος της νίκης της ομάδας. Φυσικά, αρκετές φορές έχουμε δει σε γήπεδα και συγκρούσεις οπαδών της ίδιας ομάδας, λόγω αυτών ακριβώς των διαφορών τους.
Η κατάσταση όσο περνάει ο καιρός όμως γίνεται ακόμα περισσότερο ανησυχητική, με τις δύο πρόσφατες "καμπάνες" να προκαλούν συναγερμό. Η αντίπαλος του ΠΑΟΚ στα play off Europa League, Καρπάτι Λβιβ, διαθέτει έναν σημαντικό σκληρό πυρήνα νεοναζί οπαδών, ο οποίος έκανε την παρουσία του αισθητή στο ματς με την Ντιναμό Κιέβου.
Εκεί όπου οπαδοί της ομάδας "σήκωσαν" πανό με τις προσωπογραφίες δύο Ουκρανών καταδοτών του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι οποίοι συνεργάζονταν με το Τρίτο Ράιχ και η δράση τους είχε οδηγήσει σε χιλιάδες εκτελέσεις, συλλήψεις και βασανισμούς. Αδιανόητο. Σαν να σηκώνουν για παράδειγμα οπαδοί ελληνικής ομάδας πανό με δοσίλογους γερμανοτσολιάδες! Και όταν κάποιος από
την ομάδα έτρεξε να κατεβάσει το πανό, λίγο έλειψε να μείνει εκεί από το ξύλο.
Από την άλλη, ομάδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ, η οποία ταξίδεψε στην Κρακοβία για το ματς με την Βίσλα, επισκέφτηκε το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς και απέτισε φόρο τιμής στους εξολοθρευτές Ναζί, αφήνοντας ένα κασκόλ με το σήμα του συλλόγου τους.
Σε αρκετές χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί ένα έντονο κύμα νοσταλγών του Αδόλφου. Βλέπουμε Ρώσους Νεο-ναζί να εξασκούνται στα δάση με Καλάσνικοφ και τον αρχηγό τους να μιλάει με περηφάνια για τα πιστεύω του σε διεθνή ΜΜΕ και να μην κινείται φύλο. Oι ακροδεξιές ιστοσελίδες πολλαπλασιάζονται και οι αρχές σφυρίζουν αδιάφορα, όπως άλλωστε και για τα χιλιάδες θύματα.
Από τη στιγμή λοιπόν που στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ,οι οποίες ουσιαστικά σταμάτησαν τους Ναζί, συγκεντρώνεται ο μεγαλύτερος αριθμός Νεο-Ναζί σε όλον τον κόσμο, τα πράγματα είναι δύσκολα. Και πρέπει να αναζητηθούν οι βαθύτερες αιτίες που οδηγούν τόσο πολύ κόσμο, που από ότι έχουν δείξει οι στατιστικές δεν βρίσκεται μόνο στα γήπεδα και μόνο περιθωριακός δεν μπορεί να θεωρηθεί, σε τέτοιου είδους πρακτικές. Πέραν από την πληγωμένη περηφάνια της πάλαι ποτέ πανίσχυρης Σοβιετικής Ενωσης, η ολιγαρχική οικονομία και τα συντρίμμια της Παγκοσμιοποίησης οδηγούν πολλές φορές σε ακραίες ιδεολογίες και λανθασμένες αντιδράσεις, προς επίσης λανθασμένους αποδέκτες.
Όπως και να έχει το πράγμα, κάποια στιγμή η ανοχή στους οπαδούς του Αδόλφου -όχι μόνο στα γήπεδα- πρέπει να σταματήσει και για να συμβεί αυτό χρειάζεται συντονισμένη δράση από όλους τους αρμόδιους φορείς. Και πρώτα από όλα οι σύλλογοι και το ίδιο το οπαδικό κίνημα, οφείλουν να τους απομονώσουν.
Σε ακτοπλοϊκό ταξίδι –κυρίως το καλοκαίρι- είναι σχεδόν αδύνατον να μην «πέσεις» πάνω σε συζητήσεις τρίτων, από τη στιγμή που ο… ένας είναι ουσιαστικά πάνω στον άλλο. Αφορμή λοιπόν για τις παρακάτω σκέψεις στάθηκε μια συζήτηση που άκουσα στο πλοίο.
Μία παρέα τελειόφοιτων λυκείου συζητούσαν, με έναν εκ των οποίων να καταθέτει την εξής άποψη: «Εγώ είμαι πολύ καλός στα μαθηματικά, τα λατρεύω, αλλά θα δηλώσω πρώτα στρατιωτικές σχολές. Δεν υπάρχουν δουλειές και στο στρατό βρέξει-χιονίσει τα λεφτά σου δεν τα χάνεις».
Έχοντας νωπή την εμπειρία του στρατού, τέτοιες απόψεις δεν μου προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση. Αποτελούσαν κύριο θέμα συζήτησης των ΕΠΟΠ στο στρατόπεδο μου και μάλιστα τα «στελέχη» ήταν βέβαια ότι στο παιχνίδι της ζωής έφεραν εξάρες, ενώ όσοι επέλεξαν να σπουδάσουν έχασαν την σειρά τους. Είναι διαφορετικό όμως να το ακούς από αυτούς και διαφορετικό από ένα παιδί που μόλις έχει τελειώσει το σχολείο και λογικά τα όνειρα του βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Σημείο των καιρών; Είναι γεγονός ότι αρκετοί πιτσιρικάδες που μπαίνουν στην σχολή Ευελπίδων δεν έχουν μέσα τους την μαλακία του στρατού. Φροντίζουν όμως να τους την διδάξουν εκεί μέσα, σμπαραλιάζοντας τον χαρακτήρα τους και τη διαφορετικότητά τους. Κάποιοι αντιστέκονται. Καλούς λοχαγούς είχαμε και θα έχουν και άλλοι στο μέλλον. Οι περισσότεροι όμως μολύνονται από το μικρόβιο και σε μία κοινωνία που είναι καταδικασμένοι να χτυπούν προσοχή στον ανώτερο τους, να κάνουν ότι τους προστάζουν τα εκάστοτε «βύσματα» και να βιώνουν καθημερινά ένα θέατρο του παραλόγου με τους ίδιους πρωταγωνιστές, θέλοντας και μη, υποκύπτουν.
Προφανώς ο πιτσιρικάς και οι άλλοι πιτσιρικάδες που κάνουν στην μπάντα τα όνειρα τους για τα σίγουρα λεφτά μιας στρατιωτικής καριέρας δεν έχει σαφή εικόνα για το τι τον περιμένει. Οταν όμως αντιλαμβάνεται ότι ουσιαστικά στο δρομολόγιο αυτό δεν διάλεξε να ανέβει είναι πλέον αργά. Σκέφτεται ότι σαν μαθηματικός ίσως πάλευε για ένα ιδιαίτερο μάθημα για να βγάλει το νοίκι, παράλληλα με ένα μεταπτυχιακό που θα κάλυπτε τις ερευνητικές του αναζητήσεις. Πιθανόν θα βλαστημούσε –και πάλι- το ελληνικό κράτος και τους καταδικασμένους σε ανεργία νεαρούς ερευνητές-καθηγητές. Δεν θα ζούσε όμως την υπόλοιπη ζωή του με μοναδικούς στόχους το πότε θα ράψει το επόμενο αστέρι στο πέτο και το πότε θα φτάσει σε μία πόλη κοντά στον τόπο του.
Στη ζυγαριά που από τη μία υπάρχουν τα όνειρα και από την άλλη τα χρήματα, πολλοί θα επιλέξουν το δεύτερο υπό τη διαμορφωθείσα κατάσταση και την λογική που μας επιβάλουν. Τα όνειρα τους όμως δεν θα πάψουν ποτέ να τούς στοιχειώνουν και το πιθανότερο είναι ότι η ένταση τους θα εξασθενίζει πάνω σε φαντάρους-καθρέφτες ενός μέλλοντος-απωθημένου, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Διοικητής Μοίρας, Πρωινή αναφορά : "Ή Αγία Βαρβάρα με τον πατέρα....(Παύση)... με τον δολοφόνο πατέρα , που έπεσαν πάνω στο κεφάλι του κεραυνοί ....κεραυνοί που έκαναν σαν τα κανόνια του πυροβολικού! Για αυτό και η Αγία Βαρβάρα είναι η προστάτιδα μας, η προστάτιδα του ένδοξου πυροβολικού."
Κάπως έτσι λοιπόν λειτουργεί η σκέψη στον ελληνικό στρατό. Ένα και ένα κάνουν οχτώ και εξήντα σε αυτή την στενόμυαλη μικρογραφία του ελληνικού δημοσίου. Στην αρχή το παίρνεις χαλαρά γιατί είσαι φρέσκο ψαράκι , δέχεσαι τους κομπλεξικούς δέχεσαι και τους φαντασμένους. Ξεροκαταπίνεις της φωνές και το "τέντωμα" με μια δόση απάθειας και την μόνιμη υπενθύμιση ότι "εννέα μήνες είναι θα περάσουν». Κάπου στην πορεία όμως συνειδητοποιείς ότι «δώσε θάρρος στον χωριάτη» και θα σε τρέχει στα κατσικοβούνια να μαζεύεις γόπες.
Αυτοί διερωτώνται ¨γιατί λοιπόν να τρέχεις τα κινούμενα χιλιάρικα ενώ έχεις φαντάρους; Μην μας κουραστούν με τις 6 υπηρεσίες το μήνα και τις απαλλαγές της επομένης οι επαγγελματίες των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων. Τα "κωλοφανταρα" όμως , όπως μας ανεβοκατεβάζει ο λοχαγός, δεν παθαίνουν τίποτα. Είναι απόλυτα ικανοποιημένα με τις 31 υπηρεσίες σε μήνα με 30 ήμερες καθώς και με την μόνιμα καρφωμένη στο κεφαλή απορία «θα πάρω καμία άδεια η πρέπει να πάρω το G3 και να ανέβω στο διοικητήριο;».
Τα "Στελέχη" για να μην χρησιμοποιήσω άλλους χαρακτηρισμούς έχουν πάψει να ασχολούνται με κληρωτούς στρατιώτες. Στο μυαλό τους είσαι το παιδί που στο σχολείου του τράβαγες φάπες η του κατέβαζες τα παντελόνια μπροστά σε όλους. Το μόνο που τους απασχολεί είναι το πως να σου σπάσουν τον τσαμπουκά και πως θα περάσει το έξι-δυόμιση γρήγορα και χωρίς πολύ κόπο. Άμα παραπονεθείς διατρέχεις τον κίνδυνο να βρεθείς εκτελώντας ,κατά λάθος όπως σου λένε , συνεχόμενα τέταρτα νούμερα έτσι ώστε να σε παίρνει ο ύπνος όπου βρεθείς και σταθείς.
Βλέπετε, στην μονάδα που υπηρετώ έχουμε μείνει τρεις και ο .... μππαααα ακόμα και ο κούκος έβαλε βύσμα και πήρε μετάθεση. Μα που να πουν ΌΧΙ στο βύσμα, εδώ βαράνε προσοχές στα τηλέφωνα και σαν να μην έφτανε αυτό έχεις ένα Διοικητή που τα μόνα πράγματα που τον ενδιαφέρουν είναι οι σκύλοι και οι… τριανταφυλλιές.
Που να γινόταν τίποτα (χτυπά ξύλο) ,θα παίρναμε όλοι όπλο κράνος εξάρτιση και θα τρέχαμε στα βουνά. Πως να τους εμπιστευτείς όταν η επικοινωνία είναι άθλος να επιτευχθεί και εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο να προϋπάρχει. Ο ένας να σου δίνει διαταγές και με το που φύγει εμφανίζεται άλλος που σου δίνει διαφορετικές ακόμα και τις αντίθετες.
Εσύ χωρίς να γνωρίζεις βεβαία διστάζεις διότι δεν θέλεις να κάνεις κάτι που δεν πρέπει. Το αποτέλεσμα είναι πως όσο προσπαθείς να αποφασίσεις, κάθεσαι άπραγος. Το αποκορύφωμα της παρωδίας έρχεται μόλις εμφανιστεί η καραβάνα που είναι εδώ και πέντε χρονιά δεκανέας, και σου ρίχνει «σκατό» διότι κάθεσαι και κοιτάζεις τους λοχαγούς να τσακώνονται για τις διαταγές. Άντε τώρα εσύ και βγάλε άκρη.
Το θέατρο του παραλόγου σε όλο του το μεγαλείο. Το μόνο πλέον που μπορείς να κάνεις είναι να γελάς......ώσπου να θυμηθείς ότι αυτούς εσύ τους πληρώνεις.
