Χούντα είναι, θα περάσει

Σε απίστευτες δηλώσεις, που παραπέμπουν σε άλλες μελάνες για την Ελλάδα εποχές, προχώρησε ο εκπρόσωπος Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας Κοκολάκης, με αφορμή την έρευνα, που διεξήγαγε ο οργανισμός «Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα», σχετικά με τις επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων στην Ελλάδα και συγκεκριμένα κατά του ρεπόρτερ Μανώλη Κυπραίου, ο οποίος έχασε την ακοή του από κροτίδα κρότου λάμψης, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων της 15ης Ιουνίου στο Σύνταγμα.

Ο εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛ.ΑΣ, ο άνθρωπος δηλαδή που θεωρητικά είναι επιφορτισμένος με την ενημέρωση και τη διευκόλυνση του έργου των αρμόδιων συντακτών, ουσιαστικά παραδέχτηκε ότι όλοι οι δημοσιογράφοι αποτελούν «εν δυνάμει στόχους» των αστυνομικών δυνάμεων. Συγκεκριμένα, τους προειδοποίησε να αποφεύγουν να έρχονται σε αντιπαράθεση με τα αστυνομικά όργανα ή να αποκρύπτουν την ιδιότητα τους καθώς η παρουσία τους μπορεί να θυμίσει στον αστυνομικό συναισθηματικά καταστάσεις και περιπτώσεις όπου θεώρησε ότι έτυχε άδικης μεταχείρισης από τα Μέσα Ενημέρωσης και να… δράσει ανάλογα!!! Άρα, σύμφωνα με τη λογική του κ. Κοκολάκη, οποιοσδήποτε κατά το παρελθόν έχει πέσει άδικα θύμα αστυνομικής βίας, κάθε φορά που βλέπει αστυνομικό διαθέτει το άλλοθι να πράξει ανάλογα, «σπάζοντας» τον, για παράδειγμα, στο ξύλο.

Μάλιστα, ο εκπρόσωπος της ΕΛ.ΑΣ. δεν σταμάτησε εκεί άλλα χαρακτήρισε «παρεξηγήσεις και λάθη» τις βίαιες και απρόκλητες επιθέσεις αστυνομικών εναντίον δημοσιογράφων, αναφερόμενος προφανώς και στην… κατά λάθος ρίψη βομβίδας κρότου λάμψης εναντίον του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου, την ώρα που απλά κάλυπτε το ρεπορτάζ που του είχε ανατεθεί. Στη συνέχεια, σε πατερναλιστικό ύφος ο κ. Κοκολάκης κρίνει την επιλογή κάποιου να γίνει δημοσιογράφος, αναφέροντας ότι «η επιλογή να γίνει κανείς δημοσιογράφος, όπως και εκείνη να γίνει αστυνομικός, ενέχει κινδύνους. Κάθε πρόσωπο που πηγαίνει σε ένα πεδίο βίαιων πράξεων γνωρίζει ότι μπορεί να γίνει αντικείμενο βίαιων επιθέσεων. Είναι κάτι που πρέπει να δεχτεί κανείς. Οι 126 αστυνομικοί αποδέχτηκαν τα τραύματά τους σαν μέρος των κινδύνων του επαγγέλματος».

Ο κ. Κοκολάκης μάλλον ξεχνάει ότι ο έλληνας δημοσιογράφος δεν ασκεί το επάγγελμα του στη Λιβύη ή στο Αφγανιστάν αλλά στην Ελλάδα, σε μια χώρα –θεωρητικά έστω- ελεύθερη και δημοκρατική, όπου η καθημερινή προσωπική και επαγγελματική ζωή των κατοίκων της θα έπρεπε να κυλάει υπό ένα ασφαλές καθεστώς και όχι σε ένα περιβάλλον κινδύνων, στους οποίους αναφέρεται ο εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛ.ΑΣ. Και φυσικά ξεχνάει ότι το αντικείμενο του επαγγέλματος ενός αστυνομικού των ΜΑΤ και ΥΜΕΤ, το οποίο -όπως δηλώνουν και τα αρχικά των υπηρεσιών- είναι η (βίαιη) καταστολή του πλήθους, δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση με το αντίστοιχο ενός δημοσιογράφου, του οποίου πρωταρχική επιδίωξη είναι η ενημέρωση του κοινού.

Οι δηλώσεις του κ. Κοκόλακη δείχνουν να μην είναι καθόλου τυχαίες καθώς έρχονται σε μια «ύποπτη» χρονική συγκυρία, όπου οι αστυνομικές δυνάμεις με τις ενέργειες τους σε όλες σχεδόν τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα μετά το καλοκαίρι, μοιάζουν να χρησιμοποιούνται σαν κυβερνητικό όπλο για την αποτροπή σημαντικών κινητοποιήσεων, αντίστοιχων με εκείνων του περασμένου Μάιου – Ιουνίου. Μάλλον, οι επιτελείς της αστυνομίας και οι κυβερνητικοί εντολείς τους εκτός από το ότι δε θέλουν να γεμίσει και πάλι η πλατεία Συντάγματος από διαμαρτυρόμενους πολίτες, φαίνεται ότι τώρα αναζητούν τρόπους να αποθαρρύνουν και τους δημοσιογράφους από το να καλύπτουν και να καταγγέλλουν τις αυθαιρεσίες τους. Σημειώνεται, ότι η δήλωση του εκπροσώπου τύπου της ΕΛ.ΑΣ. προκάλεσε ήδη την αντίδραση της ΕΣΗΕΑ, η οποία εξέδωσε σχετική ανακοίνωση.

Σ. Β.

«Πολιτική δράση από την παιδική χαρά»

Το τελευταίο προσωπικό πρότζεκτ του κιθαρίστα των Rage Against the Machine, Τομ Μορέλo, "World Wide Rebel songs", έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές, με το στοιχείο της αντίδρασης, σήμα κατατεθέν του μουσικού με ρίζες από την Κένυα, να είναι ξεκάθαρο.

 Ο έντονα πολιτικοποιημένος Μορέλο, όπως άλλωστε και όλοι οι Rage, με αφορμή τον νέο του δίσκο παραχώρησε συνέντευξη στο CNN, μιλώντας μεταξύ άλλων και για τα παιδικά του χρόνια και τους τρόπους που ουσιαστικά αντιμετώπισε τις διακρίσεις και τον ρατσισμό. Ακολουθεί ένα κομμάτι από τις δηλώσεις του που αφορούν το θέμα αυτό, δείχνοντας ότι μερικές φορές το να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και να αντιστέκεσαι από την… παιδική χαρά δεν αποτελεί επιλογή, αλλά ανάγκη αξιοπρέπειας και επιβίωσης.

«Κυριολετικά ενοποίησα την μικρή πόλη του Λίμπερτιβιλ, στο Ίλινοϊ. Ήμουν το μοναδικό έγχρωμο άτομο που κατοίκησα μέσα στην πόλη, κάτι που επιβεβαιώθηκε από τον μεσίτη ο οποίος έπρεπε να ρωτήσει σε όλα τα διαμερίσματα στο κτίριο που θέλαμε να νοικιάσουμε αν ήταν εντάξει για μία διαφυλετική οικογένεια - η μητέρα μου ήταν λευκή και εγώ ήμουν ένα παιδί από την Αφρική ενός έτους- να ζήσουν στην ίδια πολυκατοικία. `Κοιτάξτε, δεν είναι Αμερικάνος Νέγρος, είναι ένας πολύ εξωτικός Αφρικανός`, τους έλεγε και ήταν κάτι που οι γείτονες εύρισκαν ενδιαφέρον. Μέχρι να μεγαλώσω τόσο ώστε να βγαίνω ραντεβού με τις κόρες τους!»

Υπήρχαν ρατσιστικά κρούσματα που θα ήθελες να αναφέρεις;
«Οι άνθρωποι με ρωτούν πως πολιτικοποιήθηκα, ή πότε το έκανα. Όταν είσαι το μοναδικό έγχρωμο παιδί που μεγαλώνει σε μία καθολικά λευκή πόλη, βρίσκεις την πολιτική σου δράση στην παιδική χαρά. Υπό κάποιες έννοιες, ήταν ειδυλλιακό μέρος για να μεγαλώσεις, αλλά όταν ήμουν 13, βρήκαμε στο γκαράζ μία θηλιά με ένα σχετικό σύνθημα. Το ζήτημα της φυλής δεν ήταν τότε όπως τώρα. Στα βόρεια προάστια, κυρίως στη δεκαετία του 70` αποτελούσε `καυτή πατάτα`».

Αποφοίτησες από το Χάρβαρντ και ξαφνικά έγινες ροκ σταρ.
«Το πρώτο μου άλμπουμ ως Nightwatchman ονομάζεται "Επανάσταση του ενός". Δεν είναι τυχαίο. Ήμουν το μοναδικό μαύρο παιδί σε μία γειτονιά λευκών. Μετά, ήμουν ο μόνος ριζοσπαστικός μαθητής σε ένα συντηρητικό σχολείο. Μετά ήμουν ο μόνος κιθαρίστας στο Χάρβαρντ. Στη συνέχεια, ήμουν ο μόνος τύπος με δίπλωμα από το Χάρβαρντ σε μία ροκ εν ρολ μπάντα του Χόλιγουντ. Οπότε, από μία άποψη, πάντα υπάρχει μία έννοια μοναξιάς».

Θ.Σ

Το τελευταίο μακρύ ζεϊμπέκικο

To ζεϊμπέκικο της ζωής του Νίκου Κοεμτζή έλαβε χτες τέλος στο Μοναστηράκι. Πολλοί τον χαρακτήρισαν ως κτήνος, ενώ το όνομά του χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τους εγκληματίες, τους οποίους αποκαλούσαν "Κοεμτζήδες".

Εμείς, επιλέγουμε να ακούσουμε την εκδοχή του Διονύση Σαββόπουλο, στο εκπληκτικό "Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο", ένα σύμβολο μιας άλλης εποχής που πέρασε την ζωή του στο περιθώριο. Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή, όπως αναφέρει η Ελευθεροτυπία:

Τον Φεβρουάριο του 1973, μόλις είχε βγει από τη φυλακή που μπήκε για κλοπή, αποφάσισαν να διασκεδάσουν με τον αδελφό του Δημοσθένη. Ηταν το μοιραίο Σάββατο 24 Φεβρουαρίου. Στο νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα» τραγουδούσε ο Καρουσάκης. Γύρω στα ξημερώματα ο αδελφός του παρήγγειλε τις «Βεργούλες» του Μάρκου Βαμβακάρη και σηκώθηκε να χορέψει. Μαζί του όμως σηκώθηκαν κι άλλοι τρεις, αν και ο τραγουδιστής είχε ανακοινώσει ότι ήταν «παραγγελιά». Τότε ο Ν. Κοεμτζής φώναξε «παραγγελιά, ρε» και έβγαλε μαχαίρι.

Οπως αποδείχτηκε, οι άλλοι τρεις θαμώνες ήταν αστυνομικοί της Ασφάλειας. Ο απολογισμός όμως από τον καβγά που ακολούθησε ήταν τρεις νεκροί και οχτώ τραυματίες. Ο Νίκος Κοεμτζής μαχαίρωσε τους τρεις αστυνομικούς κι όποιον άλλο τον πλησίασε. Καταδικάστηκε τρις εις θάνατον και οχτώ φορές ισόβια για ανθρωποκτονία από πρόθεση. Ο αδελφός του Δημοσθένης καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση. Ο τρίτος της παρέας αθωώθηκε.

Τότε τα Μέσα Ενημέρωσης τον είχαν παρουσιάσει σαν «κτήνος». Μάλιστα για μεγάλο διάστημα χαρακτήριζαν τους εγκληματίες «Κοεμτζήδες». Αργότερα όμως εκφράστηκε η άποψη ότι οι αστυνομικοί τον γνώρισαν και ήθελαν να τον προκαλέσουν. Πριν συλληφθεί, δέχτηκε πυροβολισμούς στα πόδια. Ο ίδιος ευχόταν να τον σκοτώσουν.


Οι στίχοι από το τραγούδι του Σαββόπουλου, ο οποίος εξιστορεί με μοναδικό τρόπο την ιστορία της ζωής του Κοεμτζή:

Λοιπόν μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμι
Σκιές που χώθηκαν με λάμψεις μαχαιριού σε πιο στενό κελί
ψηλά με πέπλα αίματος Χλιμίντριζε η Σελήνη
Δεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη

Γεννήθηκε σ' ένα λασπότοπο, κοντά στην Κατερίνη
Σκιές με λάμπες θυέλλης που γλυστρούν στου Άδη το πανί
Ο Νίκος ήταν ο πρωτότοκος, τον άλλον λέγαν Δημοσθένη
Βουβός δεσμός, εικόνα παιδική, σε άλλο χρόνο αναπλεγμένη

Ο γέρος του είχε κρυψώνα το βουνό απ' το '45
Κι οι χωρικοί απ' τον φόβο των Αρχών, μακραίναν κι απ' τον γιο
Κι αυτός τους έβλεπε στρωμένους στην δουλειά και μέσα του άναβε η μανία
του στριμωγμένου ανάμεσα στο πλήθος και την Αστυνομία

Ώσπου μια μέρα χωρίς αποσκευή, τσουλώντας της τρύπας του την ρόδα
Κυλάει απ' την Μακεδονία ως εδώ, κι ακόμα που θα βγεί;
Θα τρέχει πάντα για το άστρο που δεν φτάνει καμιά Αστυνομία
Για τους φυγάδες αυτός ο ουρανός είν' η παρανομία
Νίκο, αγγίζω το στοιχείο σας
Νίκο, μες τον υπόκοσμο της γλώσσας
Δυο καταδίκες 6 χρόνια για κλοπή, τον είδα όταν βγήκε
Κρατούσε πλέον μιαν απόσταση απ' την τρέλα, όχι για να σωθεί
Αλλά για να την σώσει αν με νοείς, να λόγου χάρη ήθελε γάμο
Και τότε τού 'παν «έλα σε μάς για να προδώνεις» δεν δέχθηκε στιγμή!

Κι απ' την βαθειά των υπογείων τους την λύσσα, κατέφυγε στην επαρχία
Μα όπου κιαν πήγε, το σήμα είχε σταλεί, στην Σαλλονίκη τον τσακίσαν
Σχεδόν τρεκλίζοντας ξανά 'ρθε στην Αθηνά, και τότε πιάσαν την μνηστή του
Της είπαν λόγια, βοηθήσαν κι γονείς ώσπου διέκοψε μαζί του

Κι ωστόσο ζούσε τελείως σοβαρός, υπνοβατώντας σ' ένα κράτος
Που θριαμβεύει με μιαν ατέλειωτη στριγκλιά «διαφυγή καμιά»
Κρατώντας μόνο μια κρυφήν αναπνοή, των μπουζουκτζίδικων το γκέτο
Βαθιά εικόνα, που η έκσταση εκεί, ακόμα λειτουργεί
«ν' ακούω» έλεγε «τα λόγια, την φωνή, και τ' αδελφάκι μου υψωμένο
να το κοιτάω στον χορό του μοναχό, και κάτι να παθαίνω»
Νίκο, σκυλάδικο Σαββάτο
Νίκο, σπασίματα γεμάτο
Παραγγελιά, και περιμέναν καθισμένοι, και τα ηχεία το αναγγείλαν
Κι όλα τα όργανα συλλάβαν το σκοπό για το χορό του Δημοσθένη
Καθώς ανέβαινε, η πίστα ήταν γεμάτη, ακούστηκε να ουρλιάζει
Παραγγελία, γιατί το είδε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει

Η πίστα άδειασε, μονάχα δυο αστυνόμοι, χορεύαν, γυρνώντας του την πλάτη
τότε τους έσπρωξε ο μικρός με μια στριγκλιά «δικό μου το κομμάτι»
Τον ρίξαν κάτω σε γυαλιά κομματιασμένα, ξεφώνιζε όπως τον εσέρναν
Σαν ένα φιλμ ιλιγγιώδες η ζωής τους, του Νίκου έκαψε τα φρένα

Έξω απ' την τρέλα δεν είχε κάτι να πιαστεί, γιατί του το 'χαν διαλύσει
Κατρακυλάει στον προβολέα των σκοταδιών του, στην φρικαλέα ατραξιόν του
Με τόση βία που είναι αδύνατον να πω, τι έγινε εκεί κάτου
Το δράμα όλο συντελέστηκε θαρρώ, στον χώρο του αοράτου

Στον εαυτό του είπε «Νίκο, συγκρατήσου» τραβώντας κίολας το λεπίδι
Τον πρώτο που την έφαγε τον είδαν, με μια ταυτότητα να σκύβει
Σφαχτηκαν 3 μαχαίρωσε άλλους 6, φωνές, «ανοίχτε θα μας σφάξουν»
Τραβώντας έξω τον μικρό παραμιλούσε «εσένα δεν θα σε πειράξουν»
Νίκο, σόι αλλοπαρμένο
Νίκο, τι έχεις καμωμένο;
Μετά κατέφυγε στο σπίτι ενός γνωστού, μα ένοιωσε ότι θα τον δώσουν
«θα φύγω» είπε «με μια βάρκα ν' ανοιχτώ, φουρτούνες να με πνίξουν, ΝΑ!
Να τρελαθούνε, που Νίκο να γυρεύουν, και Νίκο να μην βρίσκουν»
Μα όπως βγήκε τους είδε σαν βαλέδες, ο ένας με τις χειροπέδες

Τον εκυκλώσαν και από τα γύρω μέρη, κρεμόταν η ζωή του
από ένα νήμα που δεν θα 'δινε σ' αυτούς, και πέταξε μαχαίρι
Να αναγκαστούν να τον σκοτώσουν οι Αστυνόμοι, μα εκείνοι τού 'ριχναν στα πόδια
Σερνόταν κι έβριζε ώσπου ένας ταβερνιάρης, του 'δωσε μια με ένα καδρόνι

Η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη, το ένιωθε άραγε κι εκείνος;
Ο Τύπος πάντως, τον πρόβαλε ανοιχτά σαν αιμοβόρο κτήνος
Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί «παράξενο δεν ήταν»
Η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ'αυτόν, μιαν άλλη απειλή

Τό 'παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπου
Μα ο Μπιθικώτσης τον διώχνει και του λέει «που να σου εξηγώ»
Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ' αφεντικό και την νοικοκυρά του
Οι δικηγόροι λέγαν «ανώμαλη ψυχή, κοιτάξτε τα χαρτιά του»
Νίκο, χωριό συσκοτισμένων
Νίκο, ποίοι σ' έχουν κυκλωμένο;
Ο ίδιος ξέγραψε απ' αρχής τον εαυτό του, το είπε «πρέπει να πεθάνω»
Μπήκε στον κόπο δηλαδή τον δικαστών μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό του
Καθώς διηγώταν την ζωή του, θαρρούσα δεν θ' αντέξω
Η δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απ' έξω

Στα γράμματά του από την φυλακή, ο βίος δεν διαφέρει
Ασφυκτιούσε σαν ζώο μυθικό, εδώ όσο κι εκεί
Μην είναι τάχα ένα ρίγος παραπέρα, που δείχνει απόσταση από το δράμα
και μεταφέρει σαν ιπτάμενο ένα θαύμα, της δικαιοσύνης την γαλέρα

Η τέχνη μου έζησε παράξενες στιγμές, και από δίκιο ξέρει
Τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά, τον βλέπω σε αργές στροφές
Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας
Στ' ανυποψίαστα μπουλούκια του γλεντιού, που βιάζουν το άσυλό της

Η ουρά που αυξάνει φτύνοντάς τον ας λυσσάει, με τον ζουρλό μανδύα
και με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει, θα λάβει ότι της αξίζει
Στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη, αιώνια, δίχως σωτηρία
Στην τακτική δουλεία του δικαστή, που δεν καταλαβαίνει
Νίκο, ποτέ δεν θά 'ναι έτσι
Νίκο, είν' η αρρώστια που μας σώζει
Καθώς σε φέρνει πιο μακριά κι απ' το κελί σου
Νίκο, στον ουρανό της μουσικής σου

Θ.Σ

Η παραδοχή της τρομοκρατίας του Ισραήλ

Η Παλαιστίνη βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς κοινότητας, καθώς σήμερα (23/9) θα κατατεθεί στον Μπαν Κι Μουν το αίτημα αναγνώρισης Παλαιστινιακού Κράτους από τον ΟΗΕ και στη συνέχεια θα ακολουθήσει ψηφοφορία από το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Tο ζήτημα της αναγνώρισης από τον Οργανισμό έχει ήδη εξελιχθεί σε... χοντρό πόκερ, με βάση τα εκατέρωθεν συμφέροντα. Οι ΗΠΑ πιέζουν ώστε να μην κατατεθεί το αίτημα στηρίζοντας το Ισραήλ, η Γαλλία και ο Σαρκοζί προτείνει μια ενδιάμεση και ημιτελής λύση σε καθεστώς παρατηρητή και ενώ υπολόγιζε στην στήριξη του Κάμερον και της Αγγλίας και στη δημιουργία ενός Αγγλο-γαλλικού άξονα, τελικά ο Κάμερον έκανε πίσω. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία προτείνει την άνευ όρων αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους και τονίζει ότι η λύση Σαρκοζί είναι ακριβώς σαν την πρόταση που είχε υποβάλλει για την Τουρκία, προκειμένου να μην είναι πλήρες μέλος της Ε.Ε.

Μέσα σε αυτόν τον διπλωματικό... οργασμό, δημοσιεύτηκε στον Independent μία επιστολή του Νοάμ Σαιούτ, ο οποίος  είναι πρώην αξιωματικός του Ισραηλινού στρατού και νυν μέλος της ΜΚΟ "Σπάζοντας την Σιωπή", η οποία συλλέγει και δημοσιεύει καταθέσεις από στρατιώτες, ενώ προσπαθεί προβάλλει την πραγματικότητα από την κατοχή. Η επιστολή παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί μία παραδοχή της κρατικής τρομοκρατίας του Ισραήλ στις Παλαιστινιακές κοινότητες και εκφράζει την γραμμή του Ισραήλ για συνέχεια της στρατιωτικής κατοχής στα Παλαιστινιακά εδάφη, από κάποιον που αποτελούσε εντολοδόχο και εκτελεστή του συστήματος. Ακολουθεί η επιστολή μεταφρασμένη στα ελληνικά.

To 1979, τη χρονιά που γεννήθηκα, η ισραηλινή κατοχή της Γάζας και της Δυτικής Όχθης υπήρχε ήδη για 12 χρόνια. Ήμουν 10 κατά την πρώτη Παλαιστινιακή εξέγερση, όταν ο πατέρας μου και οι σύντροφοί του σε μια εφεδρική μονάδα οδήγησαν με τη βία αθώους Παλαιστίνιους έξω από τα σπίτια και τα μαγαζιά τους και σε μια μορφή συλλογικής τιμωρίας, τους έστειλαν να καθαρίσουν τους δρόμους από τα γκράφιτι κατά του Ισραήλ.

Όταν μπήκα στο στρατό, "γιορταζόταν" η 30η επέτειος της κατοχής και τρία χρόνια νωρίτερα, ως νέος αξιωματικός, είχα σταλεί με τους στρατιώτες μου να αντιμετωπίσω την δεύτερη ιντιφάντα. Σε έναν μήνα ξεσηκωμού σκοτώσαμε εκατοντάδες Παλαιστίνιους και πολλοί περισσότεροι πληγώθηκαν από πραγματικά πυρά.

Μας είχαν πει ότι στόχος μας ήταν "Να καυτηριάσουμε μέσα στη συνείδηση της Παλαιστινιακής κοινωνίας των πολιτών την αντίληψη ότι η τρομοκρατία δεν πληρώνει". Για να το καταφέρουμε, έπρεπε να "αποδείξουμε την παρουσία μας". Αυτό σήμαινε να εισβάλουμε στις κατοικημένες περιοχές της Παλαιστίνης οποιαδήποτε ώρα, μέρα ή νύχτα, πετώντας χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, δακρυγόνα, πυροβολώντας στον αέρα ή στις δεξαμενές νερού, προκαλώντας θόρυβο και φόβο.  Ακριβώς για τον ίδιο λόγο εξαπολύαμε εκδικητικές επιθέσεις, καταστρέφοντας τα σπίτια των οικογενειών των τρομοκρατών ή σκοτώνοντας στην τύχη Παλαιστίνιους αστυνομικούς, ένοπλους ή άοπλους. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Αν επιτίθονταν σε έναν δρόμο, εμείς τον κλείναμε για τους Παλαιστίνιους. Αν πέταγαν πέτρες σε αμάξια ή σε δρόμους, εφαρμόζαμε απαγόρευση κυκλοφορίας στο κοντινότερο χωριό..

Το στρατιωτικό καθεστώς του Ισραήλ στον πληθυσμό της Παλαιστίνης διανύει τώρα το 45ο έτος του και ενώ η Παλαιστινιακή βία έχει μειωθεί δραματικά, οι Ισραηλινοί στρατιώτες ακόμα καταθέτουν ότι τους ανατίθεται να διαταράξουν την καθημερινή ρουτίνα στις Παλαιστινιακές περιοχές, να προκαλέσουν στις τοπικές κοινότητες το αίσθημα της συνεχούς καταδίωξης. Καταθέσεις από περισσότερους από 750 στρατιώτες και αξιωματικούς που υπηρέτησαν στα Κατεχόμενα Εδάφη την περασμένη δεκαετία, κάνουν ξεκάθαρο ένα πράγμα: Από την πλευρά του Ισραηλινού στρατού, η κατοχή δεν είναι ένα προσωρινό μέτρο ελέγχου του πληθυσμού. Δεν υπάρχει τέλος στον ορίζοντα.

Αυτοί που αντιτίθενται στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους πέφτουν στην παγίδα της λανθασμένης αντίληψης ότι η κατοχή στο Ισραήλ είναι προσωρινή και ότι στόχος του είναι να δημιουργήσει πολιτικό χώρο για Δημοκρατία σε μια μελλοντική Παλαιστίνη. Αυτή η άποψη κάνει την κατοχή ηθικά αποδεκτή. Γιατί αν μια κατοχή έχει χαρακτήρα μονιμότητας, δεν μπορεί παρά να μην είναι νομιμοποιημένη, όχι μόνο επειδή ό κυβερνήτης είναι ξένος, αλλά επίσης επειδή ο έλεγχος των ανθρώπων μέσω του εξαναγκασμού και στρατιωτικών εντολών είναι ανήθικος.

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι μία 44χρονη κατοχή είναι προσωρινή σε ένα κράτος 63 χρονών. Αν αγνοήσουμε την πραγματικότητα των εκατοντάδων χιλιάδων Ισραηλινών Εβραίων στα Παλαιστινιακά εδάφη, ή την ύπαρξη δύο ξεχωριστών και άνισων νομικών καθεστώτων που έχουν επιβληθεί στις δύο εθνικές ομάδες στο ίδιο μικρό κομμάτι γης, είναι δύσκολο να παραμείνουμε αισιόδοξοι για τις προθέσεις του Ισραήλ να εκκενώσει, όταν ακούμε τις αναφορές των στρατιωτών στην ΜΚΟ "Σπάζοντας τη Σιωπή", η οποία συλλέγει καταθέσεις.

Πρέπει να δεχτούμε την πραγματικότητα ότι ο στρατός δεν σκοπεύει να αποσυρθεί από τα Κατεχόμενα Εδάφη και ότι το status quo είναι το σχέδιο της Ισραηλινής κυβέρνησης για το μέλλον. Πρέπει να αντικρίσουμε τα λόγια του Ισραηλινού Υπουργού Εξωτερικών που ζει σε Παλαιστινιακή γη και υποστηρίζει ότι δεν θα υπάρξει ειρήνη ούτε σε πενήντα χρόνια.

Όταν η ασφάλεια και η ευημερία συνεχίζουν να ανθίζουν για "εμάς" και η ελευθερία συνεχίζει να στερείται από «αυτούς», είναι δύσκολο να σκεφτείς κάποια άλλη, μη βίαια πράξη που η Παλαιστινιακή ηγεσία μπορεί να πάρει, πέραν από την αναζήτηση της διεθνούς βοήθειας, για να τελειώσει η Ισραηλινή κατοχή.

Θ.Σ

Παιδεία; Όχι, καταστολή!

Tην ώρα που τα παιδιά στα σχολεία δεν έχουν εγκαταστάσεις και βιβλία, δουλεύοντας με φωτοτυπίες, διέρρευσε το μπουγιουρντί της καταστολής από την ΕΛ.ΑΣ.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Το Βήμα», μετά και τις κινητοποίησεις για τη ΔΕΘ το κόστος για την ΕΛ.ΑΣ έχει ανέλθει από την αρχή του χρόνου στα 13.5 εκατομμύρια ευρώ! Μόνο 1.5 εκ. υπολογίζεται ότι κόστισε η μαζική κινητοποίηση για τη ΔΕΘ, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του ποσού έχει σπαταληθεί για τις μετακινήσεις αστυνομικών υπό το φόβο... επεισοδίων.  Τους τελευταίους μήνες, υπολογίζεται ότι ερρίφθησαν περίπου 5.000 χημικά, τα οποία αντιστοιχούν σε περίπου 400.000 ευρώ, ενώ ο πόλεμος και η ασυδοσία της αστυνομίας στην Κερατέα συμπληρώνει το σκηνικό.

Νομίζω πως δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός. Τα παραπάνω ποσά αποτελούν μία ακόμα τρανταχτή απόδειξη της επένδυσης που γίνεται στην καταστολή, προκειμένου να αποφευθχεί η πλήρης έκφραση της κοινωνικής αναταραχής.  Η βίαη καταστολή ακόμα και προς τους απλούς διαδηλωτές αποσκοπεί ακριβώς σε αυτό:

Στο να εξαλειφθεί κάθε είδος αντίδρασης και αντίστασης στην ισοπέδωση των πάντων, την εκμηδένιση των δικαιωμάτων  και την άμβλυνση των κοινωνικών διαφορών. Η κατασταλτική δράση της αστυνομίας εκλαμβάνεται ως αναγκαιότητα. Ως μία κανονικότητα με θεσμική νομιμοποίηση. Η καταστολή είναι το όπλο τους και τα όπλα κοστίζουν....

Θ.Σ

Η εγκατάλειψη του Ελληνικού

Η έλλειψη σχεδίου και προγραμματισμού είναι από τα βασικά στοιχεία μας ως χώρα. Μας έλκουν τα λούσα και η αίσθηση του καινούργιου, βαδίζοντας προς την κατεύθυνσή τους σαν υπνωτισμένοι και χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτε άλλο.

Με την κατασκευή του λαμπερού αεροδρόμιου στα Σπάτα, ο παλιός αερολιμένας στο Ελληνικό αφέθηκε στην τύχη του. Όπως έχουν αφεθεί τόσα και τόσα έργα μετά τους Ολυμπιακούς  Αγώνες. Μία τεράστια έκταση με εγκαταστάσεις, η οποία ρημάζει όλο και περισσότερο την ώρα που θα μπορούσε να είχε εκμεταλλευτεί σε πάρα πολλούς τομείς. Από την κατασκευή πνεύμονα πρασίνου και αθλητικών εγκαταστάσεων, μέχρι χώρων υποδοχής μεταναστών. Ποιος νοιάζεται όμως τώρα; Κάποιος θα βρεθεί που να είναι in στη μόδα των ιδιωτικοποιήσεων και θα πάρει την έκταση....

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2001. Ένα αεροσκάφος της Ολυμπιακής Αεροπορίας απογειώνεται από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, εκτελώντας το τελευταίο δρομολόγιο της ημέρας για Θεσσαλονίκη. Ήταν η τελευταία επιβατική πτήση που εξυπηρετούσε ο Κρατικός Αερολιμένας Αθηνών. Ύστερα από 63 χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας, παραχωρούσε τη θέση του στο νεότευκτο, μεγαλοπρεπή Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος». Καθώς, όμως, το αεροπλάνο υψωνόταν στον Αττικό Ουρανό, άφηνε πίσω του μια απέραντη έκταση 5.287 στρεμμάτων να σαπίσει στην εγκατάλειψη.

Καλοκαίρι 2011. Δέκα χρόνια από εκείνη την ημέρα, ετοιμόρροπα κτίρια, χορταριασμένοι αεροδιάδρομοι, λεηλατημένα οχήματα, παροπλισμένα αεροσκάφη συνθέτουν την αποκαρδιωτική εικόνα του πρώην αεροδρόμιου. Όπου και αν κοιτάξει κανείς, αντικρίζει θλιβερά σημάδια από την εποχή που ο χώρος αυτός αποτελούσε ένα από τα πιο πολυσύχναστα αεροδρόμια της Μεσογείου.

Και φράχτες. Τα δεκάδες χιλιόμετρα τους, μαρτυρούν το δαιδαλώδες καθεστώς ιδιοκτησίας που διέπει τον χώρο. Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, Ολυμπιακά Ακίνητα, ΤΡΑΜ, ΕΘΕΛ, Τελωνείο, Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα, πολιτιστικοί σύλλογοι, αθλητικά σωματεία είναι κάποιοι μόνο από τους φορείς που εκμεταλλεύονται σήμερα κομμάτια αυτού του απέραντου αναξιοποίητου «φιλέτου», στα νοτιοανατολικά προάστια της Αθήνας.              

Στρίβοντας από τη Λεωφόρο Ποσειδώνος, απέναντι από τον Άγιο Κοσμά, φτάνουμε στο χώρο που κάποτε αποκαλούταν Δυτικό Αεροδρόμιο. Μας υποδέχεται η σκουριασμένη ταμπέλα, που… επιμένει να κατευθύνει προς Αναχωρήσεις και Αφίξεις. Πίσω της ορθώνονται οι εγκαταλελειμμένες κτιριακές εγκαταστάσεις του σταθμού, ο οποίος πρωτολειτούργησε το 1938. Όταν επί δικτατορίας εγκαινιάστηκε και ο Ανατολικός Αεροσταθμός, ο Δυτικός παραδόθηκε στην αποκλειστική χρήση της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Τα σινιάλα της εταιρείας διακρίνονται παντού στις γυάλινες εισόδους και στους τοίχους του περιφραγμένου γκρίζου κτιρίου.

Τα σημάδια της εγκατάλειψης εμφανέστατα. Θρυμματισμένες τζαμαρίες, έρημες αίθουσες γεμάτες σκουπίδια και ντουβάρια και ετοιμόρροπες κολώνες. Μια σκουριασμένη ταμπέλα με το σήμα της Ολυμπιακής και ένα αστέρι, εύχεται «Καλές Γιορτές». Στον παράδρομο μπροστά από τις Αφίξεις στέκει η πρώην πιάτσα των ταξί. «Πτώση σημαίας, δραχμές 200» αναγράφει η ξεχασμένη ταμπέλα. Παραδίπλα, ένα σκουριασμένο στέγαστρο με την επιγραφή «Υπηρεσίες Λιμουζίνας» στα αγγλικά, μας γυρνάει πίσω στις εποχές, όπου από το σταθμό διακινούνταν χιλιάδες τουρίστες.

Λίγα μέτρα πιο δεξιά βρίσκεται το νεκροταφείο οχημάτων της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Εδώ σαπίζει ο παροπλισμένος στόλος της αεροπορικής εταιρείας. Παντός είδους τροχοφόρα, από Ι.Χ. μάρκας Ford και μικρά βανάκια, μέχρι ανυψωτικά οχήματα και λεωφορεία. Τα περισσότερα έχουν λεηλατηθεί. Μπαταρίες, λάστιχα, τιμόνια, καθίσματα λείπουν. Μέσα σε κάποια λεωφορεία διακρίνονται σημάδια ότι έχουν μείνει άνθρωποι. Συνεχίζοντας προς το εσωτερικό, προσπερνάμε το μάλλον… διακοσμητικό φυλάκιο με τον υπάλληλο, για να φτάσουμε στην περιοχή των παρατημένων Ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Σήμερα χρησιμοποιούνται περιστασιακά από αθλητικά σωματεία.

Βορειότερα, ανάμεσα σε ψηλά δέντρα και ξεραμένους θάμνους «ξεφυτρώνουν» δεκάδες ετοιμόρροπα κτίρια. Αποθήκες, υπόστεγα αεροπλάνων, λειτουργικές εγκαταστάσεις, συνεργεία, διοικητικές υπηρεσίες. Χοντρά λουκέτα και αλυσίδες κρατούν ερμητικά κλειστά κάποια εξ’ αυτών. Τα υπόλοιπα στέκουν με σπασμένα παράθυρα και παραβιασμένες πόρτες, σαν να περιμένουν τη στιγμή της κατάρρευσης. Από το εσωτερικό τους έχουν αφαιρεθεί τα πάντα, ενώ έχουν ξηλωθεί ακόμη και οι γυψοσανίδες και τα καλώδια των τοίχων.

Για να φτάσουμε στον Ανατολικό Αεροσταθμό πρέπει να ακολουθήσουμε αντίθετη διαδρομή. Κινούμενοι επί της Λεωφόρου Βουλιαγμένης και αφού προσπεράσουμε την πρώην Αμερικάνικη Βάση, στρίβουμε αριστερά για να εισέλθουμε στη βόρεια πλευρά του αεροδρομίου. Εδώ συναντάμε εγκαταστάσεις και κτίρια που χρησιμοποιούνται από το Δήμο Ελληνικού και διάφορους πολιτιστικούς φορείς. Συρμάτινοι φράχτες και απαγορευτικά παντού. Σε ένα οικόπεδο αργοπεθαίνουν σκουριασμένα δεκάδες παλαιά πυροσβεστικά οχήματα της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας. Γύρω τους έχει αναπτυχθεί πυκνή βλάστηση, δίνοντας σου την αίσθηση ότι θέλει να τα κατασπαράξει.

Λίγες δεκάδες μέτρα πιο κάτω, οι τσιμεντένιες αλάνες και οι δρόμοι που σχηματίζονται ανάμεσα στα κτίρια που στέγαζαν τα συνεργεία των ξένων αεροπορικών εταιρειών, χρησιμοποιούνται σήμερα από μεταφορικές εταιρείες και σχολές οδηγών. Τα ξεθωριασμένα σήματα της KLM, της Austrian Airlines και της Lufthansa αποτελούν σιωπηλούς μάρτυρες ότι η περιοχή αποτελούσε κάποτε την κύρια αεροπορική πύλη της χώρας. Εδώ βρίσκεται και το παλιό τελωνείο του Αεροδρομίου. Ρημαγμένο και με σχεδόν όλα του τα παράθυρα σπασμένα, έχει «σφραγιστεί» με λουκέτα.

Ο δρόμος στη συνέχεια μας οδηγεί μπροστά στο κτίριο του πρώην Ανατολικού Αεροσταθμού. Το 1969 παραδόθηκε προς χρήση στις αλλοδαπές αεροπορικές εταιρείες, σε μια προσπάθεια να αποσυμφορηστεί η αυξημένη επιβατική κίνηση του Δυτικού Αεροσταθμού. Εκείνη την εποχή το Ελληνικό εξυπηρετούσε 3,3 εκατομμύρια επιβάτες και 25 χιλιάδες τόνους φορτίου ετησίως.

Σήμερα είναι παντελώς έρημο. Τζαμαρίες το περιβάλλουν, ενώ η έντονη διάβρωση στους τοίχους και τις κολώνες είναι εμφανής. Ο επιβλητικός, βουβός όγκος του, σχεδόν τρομάζει. Έχει παραχωρηθεί στα Τουριστικά Ακίνητα και κατά καιρούς φιλοξενεί διάφορες εκθέσεις. Ένας υπάλληλος εταιρείας φύλαξης το προστατεύει από την λεηλασία. Δεξιά και αριστερά, πλαστικά παραπετάσματα εμποδίζουν την πρόσβαση στα εκατοντάδες στρέμματα των πρώην αεροδιαδρόμων που εκτείνονται πίσω. Χορτάρια έχουν ξεφυτρώσει από τις ρωγμές της τσιμεντένιας επιφάνειας, ενώ ξεραμένη χαμηλή βλάστηση έχει πνίξει τα «γυμνά» σημεία ανάμεσα στους αεροδιαδρόμους. Σε κάποια σημεία διακρίνεται ακόμα η διαγράμμιση, που κάποτε διευκόλυνε την προσγείωση αεροπλάνων από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Στις μέρες μας, η μόνη «αεροπορική» χρήση, που έχει απομείνει στον χώρο, είναι ο έλεγχος της εναέριας κυκλοφορίας εντός του FIR Αθηνών. Αυτός εκτελείται από τα ραντάρ και τις εγκαταστάσεις της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας που λειτουργούν στο μέσο σχεδόν του αεροδρομίου. Εκεί κοντά βρίσκεται και ένα μικρό παροπλισμένο αεροπλάνο.

Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος του… στόλου των παροπλισμένων αεροσκαφών, που έχουν εγκαταλειφθεί στο πρώην αεροδρόμιο, «αναπαύεται» σε μια απόμερη γωνία, κοντά στο Γκολφ της Γλυφάδας. Τρία μικρά ελικοφόρα τύπου «Cessna» και τέσσερα μεγαλύτερα αεροσκάφη βρίσκονται μέσα σε έναν περιφραγμένο χώρο, που όπως δηλώνει μια ταμπέλα ανήκει στο Μουσείο Πολιτικής Αεροπορίας. Την προσοχή αποσπά το πελώριο Boeing 747 της Ολυμπιακής Αεροπορίας με το όνομα «Αετός».

Από τα αεροσκάφη έχουν αφαιρεθεί οι κινητήρες. Τα λάστιχά τους είναι σκασμένα και τα πιλοτήρια σε κάποια από αυτά, γυμνά από τζάμια. Δείχνουν καταδικασμένα στην εγκατάλειψη και στη φθορά του χρόνου. Σαν το παλιό αεροδρόμιο που σήμερα φιλοξενεί τα κουφάρια τους…

Β.Σ-Θ.Σ

«Ναζί κανείς; Κανείς Ναζί!»

Oμάδα πολιτών έπραξε το σωστό στη Ραφήνα, κατέστησε σαφή την άντίθεσή της σε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής σε κεντρικό ξενοδοχείο. Με την ανοχή των αρμοδίων η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε σε πλατεία, γεγονός που βοήθησε στο να πέσουν οι μάσκες.

Οι σύγχρονοι ταγματασφαλίτες φανερώθηκαν και την ώρα που οι Χρυσαυγίτες έσκουζαν στο γνωστό μιλιταριστικό τους σκηνικό, προπηλάκιζαν παιδάκια που τύγχανε να έχουν λίγο παραπάνω μακρύ μαλλί και ερήμωναν μια πλατεία που συνήθως σφύζει από ζωή. Στα τριγύρω καφενεία ο κόσμος κούναγε το κεφάλι του με οίκτο.

Ακολουθεί η ανακοίνωση των αντιφασιστών και αντιφασιστριών Ανατολικής Αττικής:

Η Χρυσή Αυγή είχε προγραμματίσει εκδήλωση στο ξενοδοχείο «Αύρα» στη Ραφήνα για την Κυριακή, 11 Σεπτεμβρίου. Το προηγούμενο βράδυ, Σάββατο, αντιφασίστες και αντιφασίστριες της ανατολικής Αττικής έριξαν μπογιές και τρικάκια στο «Αύρα», ώστε να πάρει ένα μήνυμα για το ποιους φιλοξενεί και να ακυρώσει την εκδήλωση.

Ο αντίκτυπος ήταν μεγάλος και το ξενοδοχείο ακύρωσε αμέσως την εκδήλωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια σειρά γεγονότων πολύ σημαντικά για τη Ραφήνα, και όχι μόνο.

Οι νεοναζί την Κυριακή έστησαν μια μικροφωνική στην πλατεία της Ραφήνας, όπου μαζεύτηκαν 70 άτομα. Η είσοδος τους έγινε μόνο με τη συνοδεία της αστυνομίας, με τα όργανα της οποίας αντάλλαζαν χειραψίες και χαριεντίζονταν. Ο κόσμος τρομοκρατήθηκε, έφευγε και άδειασε μια κατά τ’ άλλα πολύ ζωντανή πλατεία. Ξεμπροστιάστηκαν οι Ραφηνιώτες που στηρίζουν τους χρυσαυγίτες, όπως το μπλογκ rafina stage και ο Μαϊόπουλος, ο δημοτικός σύμβουλος Παύλος Μπατάλης, ο Ρεμπάμπης και οι οικογένεια Ηλιοπούλου είτε με ανακοινώσεις, είτε με φυσική παρουσία. Δεν είναι σίγουρο αν τελικά η Χρυσή Αυγή πήρε άδεια από το δήμο για τη συγκέντρωση στην πλατεία. Για πολλή ώρα το διαπραγματευόταν με την αστυνομία και το δήμαρχο Χριστόπουλο που τον φώναξαν κι κατέβηκε. Το βέβαιο είναι ότι ο δήμος φέρει ευθύνη για τη συγκέντρωσή τους και τα άκουσε από πολλούς, και μαγαζάτορες, που δεν τους άρεσε καθόλου η εικόνα και η απόβαση των φασιστών στην πλατεία. Οι «ομιλίες» (κραυγές παράνοιας καλύτερα) των Χριστάκη, Ρεμπάμπη, Κασιδιάρη και Μιχαλολιάκου κράτησαν ίσα-ίσα 30 λεπτά και μετά τα μάζεψαν και έφυγαν.

Θεωρούμε επιτυχημένη την παρέμβαση στο ξενοδοχείο, καταρχάς για τη ματαίωση της μάζωξης και κατά δεύτερον στην εξέλιξή της, γιατί ο κόσμος στη Ραφήνα είδε πραγματικά ποιοί είναι οι χρυσαυγίτες. Επίσης, όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναγκάστηκαν να κινητοποιηθούν. Για παράδειγμα αριστεροί που στέκονταν σε μια απόσταση ενημέρωναν τον κόσμο για το τι συμβαίνει και να μην πλησιάζει.

Με το γνωστό στρατιωτικό στυλ, στάση προσοχής, εμβατήρια στη διαπασών, κραυγές μίσους και τις τσιρίδες του Μιχαλολιάκου ότι «αφού δεν μας δίνουν μια αίθουσα ξενοδοχείου, δε μας θέλουν ούτε στη βουλή» έδιωχναν τους ανθρώπους που έρχονταν για τη βόλτα, τον καφέ τους, ειδικά αυτοί που συνόδευαν παιδιά έφευγαν τρέχοντας. Όσοι μέχρι τώρα είχαν απλώς ακουστά τη Χρυσή Αυγή, μόλις τους αντίκρισαν και είδαν την καθημερινά γεμάτη φωνές από παιδιά και μπάλα, παππούδες και γονείς πλατεία να μετατρέπεται σε ένα φοβικό σκηνικό που αντηχούσαν φωνές μίσους, κυριολεκτικά τα έχαναν και απομακρύνονταν. Εκτός από 4-5 γνωστούς Ραφηνιώτες χρυσαυγίτες, κανείς άλλος δεν παρακολούθησε. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο μοίρασμα της εφημερίδας τους που έκαναν οι φασίστες, κανείς δεν άπλωνε το χέρι του να πάρει, γι’ αυτό και οι άλλοι τις άφηναν απλώς σε τραπέζια.

Οι χρυσαυγίτες φανερά εκνευρισμένοι για την ακύρωση της εκδήλωσής τους, τραμπουκίσανε λεκτικά πιτσιρικάδες που τους φαίνονταν «αναρχόφατσες» και ουδεμία σχέση είχαν με το μπογιάτισμα του ξενοδοχείου, λέγοντάς τους «αν το κάνατε εσείς θα σας γαμήσουμε».

Η προγραμματισμένη εκδήλωση της Χρυσής Αυγής για τη μάχη του Μαραθώνα είχε προπαγανδιστεί πολύ στην ευρύτερη ανατολική Αττική με προσκλήσεις και αφίσες, οι οποίες και κατέβαιναν από συντρόφους αμέσως. Βλέψη των φασιστών ήταν ένα άνοιγμα στην περιοχή με μια πρώτη εκδήλωση, για να αρχίσουν να εμφανίζονται στην τοπική κοινωνία. Είχαν στήριξη από ντόπιους φορείς, οι οποίοι αποκαλύφθηκαν ποιοι είναι.

Από τα μεγάφωνα φώναζαν ότι «ευχαριστούν τους αναρχικούς που τους εμπόδισαν να πάνε στο ξενοδοχείο και τους έβγαλαν στην πλατεία για να τους ακούσουν χιλιάδες». Αστείο, γιατί η πλατεία ήταν έρημη, ενώ όσος κόσμος καθόταν στα γύρω καφενεία τους κοιτούσε με μισό μάτι και έλεγαν «πότε θα φύγουν να ησυχάσουμε».

Το ότι θα δημοσιεύσουν φωτογραφίες από κάποια «μεγάλη» συγκέντρωση στην πλατεία Ραφήνας –ζούμε στην κοινωνία του θεάματος και όλα διαστρεβλώνονται- δεν καλύπτει το ρεζιλίκι τους. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ, που το πρωί μιλούν για τη μάχη του Μαραθώνα και το βράδυ μαχαιρώνουν, πρέπει να αναχαιτίζονται και να φανερώνουν το πραγματικό τους πρόσωπο όπου κι αν βρίσκονται.


ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΑΣ

Ούτε όταν κανονίζετε ψευτοϊστορικές-πολιτιστικές εκδηλώσεις και ουρλιάζετε αρλούμπες, ούτε όταν κόπτεστε οικολογικά για το Κέντρο Επεξεργασίας Λημμάτων (ΚΕΛ) στο Πλατύ Χωράφι ή για δεντροφυτέψεις μπορείτε πια να κοροϊδέψετε τον κόσμο.

Η ήττα της Ραφήνας ελπίζουμε να σας έμαθε κάτι.

ΝΑΖΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΚΑΝΕΙΣ ΝΑΖΙ!

Αντιφασίστες, αντιφασίστριες ανατολικής Αττικής.

To ποδόσφαιρο εναντίον του εχθρού

O Σάιμον Κούπερ αποτελεί τον συγγραφέα ενός από τα πιο σημαντικά βιβλία για το ποδόσφαιρο, το οποίο έχει επηρεάσει πολλά που ακoλούθησαν και έχει λάβει παγκοσμίως εξαιρετικές κριτικές.

Το «ποδόσφαιρο εναντίον του εχθρού» αναφέρεται στο πώς το ποδόσφαιρο επηρεάζει την πολιτική και την κουλτούρα διάφορων χωρών. Στο επόμενο έργο του, το «Soccernomics», ο Κούπερ επικεντρώνεται στα οικονομικά, στη σημασία της στατιστικής και της ψυχολογίας σε συνεργασία με έναν οικονομολόγο. Γεννημένος στην Ουγκάντα από γονείς με ρίζες από τη Νότιο Αφρική, ο... Βρετανός Κούπερ μετακόμισε στην Ολλανδία από μικρό παιδί και έζησε επίσης στο Στάνφορντ, στην Καλιφόρνια, στο Βερολίνο και στο Λονδίνο.
 
Έχοντας γνωρίσει πολλές διαφορετικές κουλτούρες και έχοντας πάρει υποτροφία για το Χάρβαρντ, γράφει για το ποδόσφαιρο από μια ανθρωπολογική σκοπιά. Στο τελευταίο του βιβλίο το «Football Men», προσπαθεί να δώσει μια διαφορετική διάσταση των προσωπικοτήτων των ποδοσφαιριστών. Συγγραφέας, ερευνητής και αρθρογράφος, o Koύπερ αναλύει σφαιρικά και διαφορετικά από ό,τι έχουμε συνηθίσει το ποδόσφαιρο και προσεγγίζει από τη δική του σκοπιά τα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα μας.

Έχετε υποστηρίξει ότι η αλόγιστη σπατάλη χρημάτων από μια ομάδα δεν συνεπάγεται την κατάκτηση τίτλων. Το παράδειγμα της Τσέλσι πριν από μερικά χρόνια και της Μάντσεστερ Σίτι φέτος, πιστεύετε ότι αποτελεί εξαίρεση;
«Υπάρχουν δύο είδη “σπαταλών” στο ποδόσφαιρο. Η σπατάλη στα συμβόλαια ποδοσφαιριστών νομίζω ότι αγοράζει την επιτυχία. Αν ξοδεύεις αλόγιστα για μεταγραφές, τότε όχι, δεν έχεις πολλές πιθανότητες, όπως ας πούμε η Νιουκαστλ και η Λίβερπουλ».

Στην Ισπανία και στην Αγγλία είδαμε ότι οι σύλλογοι ξόδεψαν περισσότερα χρήματα για παίκτες φέτος, σε καιρούς οικονομικής κρίσης, από πέρυσι. Μήπως τελικά η κρίση αποτελεί δικαιολογία για όσους θέλουν να ακολουθήσουν σφιχτή μεταγραφική πολιτική;
«Για μερικούς συλλόγους ίσως. Τώρα για ανθρώπους όπως ο Αμπράμοβιτς, είναι λογικό ότι δεν υπάρχει καμία κρίση. Ωστόσο για άλλες ομάδες, οι οποίες ας πούμε δανείζονται κάθε χρόνο από τράπεζες τότε είναι πιθανόν να επηρεαστούν, γιατί η τράπεζα δεν θα δεχτεί να δανείσει όπως το έκανε στο παρελθόν. Εξαρτάται λοιπόν από πού προέρχονται τα οικονομικά κάθε ομάδας. Θεωρώ πάντως ότι η κρίση δεν έχει αγγίξει τόσο το ποδόσφαιρο, τα βασικά έσοδά του συνεχίζουν να υφίστανται».

Σε καιρούς οικονομικής κρίσης και κοινωνικής αναταραχής, θεωρείτε ότι οι επιτυχίες στο ποδόσφαιρο μπορούν να βοηθήσουν στην εξομάλυνση των πραγμάτων;
«Όχι, δεν νομίζω, διαφωνώ με αυτήν την προσέγγιση που γίνεται από πολλούς».

Τι περιμένετε από το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ που κάνει πρεμιέρα σήμερα;
«Νομίζω ότι δεν θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις από τα άλλα χρόνια. Πιστεύω ότι η Μπαρτσελόνα θα έχει και φέτος ανάλογη πορεία. Ξέρουμε όλοι πώς λειτουργεί το Τσάμπιονς Λιγκ, υπάρχουν 4-5 σύλλογοι που μπορούν να το κατακτήσουν και η Μπαρτσελόνα διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που την εντάσσουν μέσα σε αυτούς».

Νομίζετε ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή κάποιος άλλος σύλλογος μπορεί να κοντράρει την Μπαρτσελόνα;
«Είναι πιθανόν. Το έχουμε δει και στο παρελθόν. Η Μπαρτσελόνα είναι η καλύτερη ομάδα, αλλά υπάρχουν και άλλοι αστάθμητοι παράγοντες που μπορούν να καθορίσουν μία νίκη. Υπάρχουν πολλά ματς για να φτάσεις μέχρι τον τίτλο και πολλοί παράγοντες. Ένας τραυματισμός, ένα δοκάρι, μία λάθος διαιτητική απόφαση. Δεν κερδίζει πάντα λοιπόν η καλύτερη ομάδα. Υπό αυτό το πρίσμα, υπάρχουν ομάδες που έχουν το επίπεδο και άρα τις πιθανότητες για νίκη».

Είστε ειδικός στη μελέτη κάθε λεπτομέρειας και στατιστικού στοιχείου που μπορεί να μετράει. Η τελευταία ελληνική ομάδα που έφτασε σε τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης ήταν ο Παναθηναικός το 1970. Πιστεύετε ότι αυτό μπορεί να επαναληφθεί;
«Είναι σχεδόν αδύνατον. Κυρίως στο Τσάμπιονς Λιγκ όπου χρειάζεται διάρκεια».


Ποια είναι η συνολική σας άποψη για το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα;
«Δυστυχώς το σκάνδαλο με τα στημένα παιχνίδια με έχει επηρεάσει πολύ. Ξέρετε, το να μην πιστεύει κάποιος ότι το αποτέλεσμα που βλέπει είναι αποτέλεσμα που οφείλεται καθαρά στο ποδόσφαιρο, είναι πολύ άσχημο. Έχετε κάποιους διοικητικούς παράγοντες που ελέγχουν τα πράγματα, οι οποίοι ελπίζω να αλλάξουν, καθώς και λόγω τις κρίσης ενδέχεται να αποσυρθούν από το ποδόσφαιρο. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, τα πράγματα είναι άσχημα. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς λειτουργούν κάποια πράγματα στη χώρα σας».

Πιστεύετε ότι η διαφθορά στην πολιτική και η διαφθορά στο ποδόσφαιρο πάνε μαζί;
«Νομίζω ναι, σε χώρες όπου ο βαθμός διαφθοράς είναι υψηλός, παρατηρείται ανάλογη διαφθορά και στο ποδόσφαιρο».

Το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα θεωρείτε ότι είναι πρωτίστως κοινωνικό;
«Ναι, το οποίο ενισχύεται από το ποδόσφαιρο. Οι καταστάσεις που δημιουργούνται ελκύουν όσους έχουν την προδιάθεση. Ας πούμε εγώ είμαι ΑΕΚ, εσύ είσαι Παναθηναϊκός και βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος, όντες σε μια κατάσταση διαμάχης. Νομίζω ότι το ποδόσφαιρο τους προσφέρει το πλαίσιο. Αν δεν υπήρχε, αυτοί οι άνθρωποι δεν θα μάχονταν μεταξύ τους. Οπότε θεωρώ ότι ο χουλιγκανισμός είναι μερικώς κοινωνικό φαινόμενο και μερικώς οφείλεται στο ποδόσφαιρο. Προφανώς δεν μπορούμε να τον δούμε εκτός ποδοσφαίρου».

Ακούμε πολλά για σκληρά μέτρα, κλείσιμο συνδέσμων οπαδών και βλέπουμε πολλούς να νοσταλγούν τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Τελικά πέραν του αυταρχισμού δεν μπορούμε να δούμε κάποια άλλη λύση;
«Ο αυταρχισμός δεν είναι η λύση. Στην Αγγλία έχει λυθεί το θέμα γιατί πρωτίστως υπάρχουν στάδια σύγχρονα και ασφαλή και η αστυνομία κάνει καλά τη δουλειά της. Το θέμα είναι της αστυνομίας, όχι τόσο των συλλόγων ή των πολιτικών. Ας πούμε κάποιος που δημιουργεί πρόβλημα, η αστυνομία πρέπει να τον υποχρεώνει να μείνει στο κελί για τη διάρκεια του αγώνα της ομάδας του. Και αν συλληφθεί ξανά, οι ποινές να γίνονται πιο αυστηρές. Οχι να συλληφθεί κάποιος και να πάει δέκα χρόνια φυλακή. Αυτή δεν είναι η λύση. Το θέμα είναι πιστεύω της αστυνομίας, αν θελήσει μπορεί να σταματήσει τη βία και με το σωστό τρόπο, χωρίς υπερβολές. Με κάμερες και σωστούς ελέγχους, μπορεί να βρει ποιοι είναι αυτοί που δημιουργούν επεισόδια. Το θέμα δεν είναι να τον στείλεις φυλακή για δέκα χρόνια, αλλά να τον κρατήσεις μακριά από το γήπεδο».


Πιστεύετε ότι υπάρχει έλλειψη ποδοσφαιρικής κουλτούρας στην Ελλάδα;
«Κοιτάξτε, θεωρώ ότι αγαπάτε το ποδόσφαιρο. Είχαμε κάνει μια έρευνα για να δείξουμε τις χώρες στις οποίες ο κόσμος αγαπάει πιο πολύ το ποδόσφαιρο, μετρώντας διάφορους δείκτες όπως πόσος κόσμος παίζει, παρακολουθεί και γενικά αναμιγνύεται με το ποδόσφαιρο. Η Ελλάδα δεν ήταν μέσα στις πρώτες χώρες. Αλλά και πάλι, πιστεύω ότι δεν είναι τόσο θέμα κουλτούρας. Άλλα πράγματα σας λείπουν».

Το 2004 η Ελλάδα κατέκτησε το Εuro, αλλά δεν υπήρξε η άνοδος στο ποδόσφαιρο που όλοι περίμεναν...
«Καταρχήν θεωρώ ευεργετική την παρουσία του Ρεχάγκελ. Ήταν σημαντικό για την Ελλάδα να προσεγγίσει έναν προπονητή από τη Δυτική Ευρώπη και συγκεκριμένα από τη Γερμανία, ο οποίος ήταν ικανός να εμφυσήσει τη συγκεκριμένη φιλοσοφία και τακτική προσέγγιση. Σε επίπεδο Εθνικής νομίζω ότι βελτιωθήκατε, δώσατε το παρών σε Euro, Μουντιάλ και τώρα μπορείτε να ξαναπάτε στο Εuro. Το θέμα είναι τι περιμένετε από το ποδόσφαιρο της Ελλάδας. Είναι λάθος νομίζω να μπαίνετε σε συγκρίσεις με μεγάλες ποδοσφαιρικά χώρες. Η Ελλάδα, σε πρώτη φάση πρέπει να συγκρίνει τον εαυτό της με χώρες όπως η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, οι οποίες κάποιες φορές φτάνουν σε επιτυχίες, αλλά συνήθως όχι».

Θεωρείτε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε αυτήν την τακτική της «εισαγωγής» προπονητών, αλλά και επιτελείων;
«Ναι, πρέπει να εισάγεται γνώσεις από τη Δυτική Ευρώπη, να βρείτε κι άλλους σαν τον Ρεχάγκελ».

Η Παγκοσμιοποίηση έχει επηρεάσει θετικά ή αρνητικά το ποδόσφαιρο;
«Η Παγκοσμιοποίηση έχει και κάποια θετικά. Ας πούμε το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα πριν κάποια χρόνια ήταν πολύ διαφορετικό από ότι στην Νιγηρία. Πλέον σε αρκετές χώρες πάνω-κάτω αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο το ποδόσφαιρο. Έχει επιφέρει σαφώς και κάποια αρνητικά, αλλά από την άλλη δίνει την ευκαιρία σε μικρές ποδοσφαιρικά χώρες να αποκτήσουν γνώσεις και τεχνοτροπία των μεγάλων και επίσης σε κάποιους μεγάλους παίκτες να παίξουν σε χώρες όπως η Ελλάδα».

Έχετε αναφέρει τρεις παράγοντες που μπορούν να φέρουν την επιτυχία σε μια Εθνική ομάδα. Τον πληθυσμό, τις επιτυχίες της Εθνικής της χώρας και τις συνθήκες διαβίωσης. Πιστεύετε ότι αυτοί οι παράγοντες ευσταθούν και σε συλλογικό επίπεδο;
«Ο πληθυσμός σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο, όπως και οι ποδοσφαιρικές εμπειρίες κάθε χώρας. Αλλά είναι διαφορετικό με τους συλλόγους, γιατί υπάρχει και ο παράγοντας των χρημάτων. Αν υπάρχουν λεφτά, αγοράζεις παίκτες και επενδύεις, όπως ας πούμε στην Αγγλία, όπου παρά το ότι η Εθνική δεν έχει καμία σημαντική επιτυχία τελευταία, συγκεντρώνει τους καλύτερους παίκτες του κόσμου. Από εκεί και πέρα παίζουν ρόλο και οι εγκαταστάσεις και τα γήπεδα, όπου στην Αγγλία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, είναι πολύ καλό το επίπεδο».

Ποια ευρωπαϊκή χώρα πιστεύτε ότι φέτος είναι η δυνατότερη ποδοσφαιρικά;
«Η Αγγλία νομίζω έχει τα δυνατότερα ποδοσφαιρικά κλαμπ και φαίνεται αυτό αν κοιτάξετε μέχρι που φτάνουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η Ισπανία από την άλλη έχει δυνατότερη Εθνική ομάδα, αλλά μόνο δύο πραγματικά μεγάλους συλλόγους, καθώς οι άλλοι είναι πολύ πίσω και κυρίως σε οικονομικό επίπεδο. Οπότε, όσον αφορά τους συλλόγους πιστεύω η Αγγλία. Όσον αφορά την Εθνική, η Ισπανία».

Πιστεύτε ότι υπάρχει χώρος για ρομαντικούς στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;
«Φυσικά, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που εκλαμβάνουν με ωραίο τρόπο το ποδόσφαιρο. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο υποστήριζα την Ολλανδία και αυτό που έζησα στην πορεία της μέχρι τον τελικό δεν περιγράφεται. Πέρυσι παρακολούθησα τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Μπαρτσελόνα και έβλεπες πολλούς Άγγλους, παρά το ότι υποστήριζαν τη Μάντσεστερ, να χαίρονται το ποδόσφαιρο, άλλους να κλαίνε από την ήττα... Πάντα θα υπάρχει χώρος για ρομαντικούς».

 (πηγή: Gazzetta.gr)

Aντί αφιερώματος...

Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μεγάλο και ωραίο αφιέρωμα για την σημερινή επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου. Αντ` αυτού, επιλέγουμε την προβολή ενός ντοκιμαντέρ, την μεταφορά στις οθόνες του βιβλίου της Ναόμι Κλάιν «Το Δόγμα του Σοκ».

Το έργο του βρετανού Μάικλ Γουίντερμποτομ εξηγεί αναλυτικά το πως η επιβολή σοκ σχετίζεται με το ελεύθερο πεδίο για την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πρακτικών σε οικονομίες χωρών, οι οποίες ανεξαιρέτως έχουν καταστροφικές συνέπειες. Αναλύει τον καπιταλισμό της καταστροφής, μία νέα οικονομία με πρώτη ύλη τον φόβο και εξηγεί πως μετά την επίθεση της 9/11 η πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ ξεπέρασε σε κέρδη μαζί αυτές του Χόλιγουντ και της μουσικής.

Το Δόγμα του Σοκ ορίζεται από την Ναόμι Κλάιν ως:  Η συστηματική λεηλασία της δημόσιας σφαίρας μετά από κάποια καταστροφή. Από τις χούντες της λατινικής Αμερικής μέχρι το Ιράκ και το Αφγανιστάν, αυτή η καταστροφή μπορεί να αποτελεί έναν πόλεμο οποίος έχει επιβληθεί προκειμένου να γίνει αυτή η λεηλασία, η ακόμα και φυσικές καταστροφές όπως αυτές του τυφώνα Κατρίνα στην Νέα Ορλεάνη και του τσουνάμι στη Σρι Λάνκα, όπου δεν επέτρεπαν στους κάτοικους να επιστρέψουν μέχρι στα συντρίμμια των σπιτιών τους να κατασκευαστούν τεράστιες τουριστικές μονάδες.

Aκολουθεί ολόκληρο το ντοκιμαντέρ με ελληνικούς υπότιτλους:

Θ.Σ

«Και εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο, πρέφα και καφέ»

«Η κουλτούρα μας δεν πωλείται (our culture is not for sale)» είναι ένα βασικό μότο αυτού του blog, λόγω κυρίως του καταστρεπτικού περάσματος της λαίλαπας του νεοφιλελευθερισμού. Από τη στιγμή λοιπόν που παρουσιάσαμε το πόσο επίκαιρο είναι το ρεμπέτικο στην εποχή της κρίσης, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα παραδοσιακά καφενεία...

Το τρίπτυχο του καφενέ λοιπόν που περιέγραφε απολύτως πετυχημένα ο Κώστας Χατζής «τσιγάρο, πρέφα και καφέ» δεν υπάρχει πια, το πάτησε η κρίση. Αρχικά η απαγόρευση του καπνίσματος, εν συνεχεία το 23% Φ.Π.Α σε συνδυασμό με το φόρο... τσόχας, τα στενά οικονομικά πλέον του κάθε ηλικιωμένου, την πτώση των οικοδομών και τη μαζική κουλτούρα του υπερκαταναλωτισμού, έχουν εξωθήσει τα καφενεία στο περιθώριο...

 Κι όμως το καφενείο αποτελούσε κάποτε την καρδιά της κάθε γειτονιάς. Εκεί όπου όλες οι απόψεις ακούγονταν, ζυμώνονταν και ανταλλάσσονταν εν μέσω διασκέδασης, καπνού και... τζόγου. Αποτελούσε το στέκι της εργατικής τάξης, η οποία έβρισκε τον απαραίτητο χώρο να συζητήσει τα προβλήματα και τα σχέδια της. Αποτελούσε -και σε κάποιες περιπτώσεις αποτελεί ακόμα- τη διέξοδο των ηλικιωμένων, οι οποίοι στην καφενειακή ατμόσφαιρα ξεχνούσαν για λίγο τα βάρη της ηλικίας, όπως και το κέντρο επικοινωνίας της κάθε συνοικίας. Ο,τι ήθελαν να μάθουν, το μάθαιναν στο καφενείο. Και βέβαια αποτελούσε χώρο πολιτικών εξελίξεων. «Μικρή Βουλή» έλεγαν οι πολιτικοί τις συναθροίσεις τους στους καφενέδες, όρος ο οποίος έχει εμπνεύσει το ομώνυμο καφενείο στο Παγκράτι. Τότε που οι πολιτικοί δεν φοβόντουσαν να κυκλοφορήσουν…

Υπάρχουν σήμερα καφενεία όπου «επιβιώνουν» από την εποχή της Τουρκοκρατίας και περνάνε από χέρι σε χέρι. Βέβαια, σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από την Αδελφότητα Καφεπωλών Αθήνας, κλείνουν περίπου 70-80 μαγαζιά το χρόνο και από τα 2.500 μέλη που υπήρχαν στην αδελφότητα, πλέον έχουν πέσει σε τριψήφιους αριθμούς.

Η νέα τάξη πραγμάτων ουσιαστικά οδήγησε στα λουκέτα. Αν κάθε καφενείο εν μέσω κρίσης είναι υποχρεωμένο να πληρώνει 700 ευρώ το χρόνο για κάθε τσόχινο τραπέζι, να απαγορεύει στους πελάτες του το κάπνισμα, να ρισκάρει κάθε φορά που σερβίρει «βαριά ποτά» και ουσιαστικά να μην μπορεί να αυξήσει τις τιμές, γιατί ακριβώς πρόκειται για καφενείο, είναι κατά κανόνα καταδικασμένο. Η παραδοσιακή πρέφα έχει αντικατασταθεί από on-line παιχνίδια. Τα παραδοσιακά κεράσματα αποτελούν πλέον υπέρβαση. Και η κουλτούρα της υπερκατανάλωσης οδηγεί τάξεις και επαγγέλματα που αποτελούσαν τους κατ` εξοχήν θαμώνες των καφενείων να αναζητήσουν σε μεγάλες επιχειρήσεις, εμπορικά κέντρα και πολυχώρους διασκέδασης όσα τους προσέφερε ο καφενές.

Τα ποικίλα θέματα συζήτησης έχουν αντικατασταθεί πλέον σε συζητήσεις για την κρίση. Ούτε για το ποδόσφαιρο δεν υπάρχει πια όρεξη να γίνει κουβέντα. Για το ποδόσφαιρο, το οποίο στη Βιέννη αναπτύχθηκε ως συνήθεια της αστικής τάξης μέσω των ατελείωτων συζητήσεων στα καφέ της πόλης, όταν μεσουρανούσε στην Αυστρία. Κάπως έτσι και στην Ελλάδα λατρεύτηκε από την εργατική τάξη, μέσω των καφενείων. Οι πελάτες αναζητούν δικαιολογίες για τη μη τακτική τους παρουσία, καθώς βλέπουν και οι ίδιοι ότι κάτι δεν πάει καλά.

Το μόνο ενθαρρυντικό είναι ότι η γενιά που ενηλικιώθηκε, σπούδασε και αναζήτησε δουλειά σε συνθήκες κρίσης, αναγνωρίζει ορισμένες φορές την αξία και την σημασία των καφενείων και τα στηρίζει. Υπάρχουν καφενεία, σε εναλλακτικές μορφές ίσως από τα παραδοσιακά, που βασίζονται δηλαδή κυρίως στην μπύρα, στο τσίπουρο και στο ούζο, κοινώς στην βραδινή δουλειά και όχι στον καφέ, τα οποία δείχνουν να γίνονται δημοφιλή. Και αυτή, μαζί με τους… ορκισμένους θαμώνες, είναι ίσως η μοναδική ελπίδα σωτηρίας τους…

Θ.Σ

To πραγματικό Prison Break

Η αμερικανική σειρά «Prison Βreak» έσπασε ταμεία πριν από μερικά χρόνια, βασιζόμενη όχι μόνο στην ευρηματικότητα του πρωταγωνιστή για τα σχέδια δραπέτευσης, αλλά και στην πλεκτάνη που είχε στηθεί εις βάρος του αδερφού του, προκειμένου να οδηγηθεί χωρίς πολλά-πολλά στο εκτελεστικό απόσπασμα για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ.

Να λοιπόν που για μια ακόμα φορά η πραγματικότητα μιμείται το σενάριο. Η Διεθνής Αμνηστία έφερε στο φως μια υπόθεση ενός μαύρου στην πολιτεία Τζόρτζια των ΗΠΑ, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο για τον φόνο ενός αστυνομικού, την ώρα που δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις, ενώ επτά από τους εννιά μάρτυρες που ουσιαστικά τον καταδίκασαν έχουν αλλάξει τις καταθέσεις τους.

Η ημερομηνία εκτέλεσης ορίστηκε για τις 21 Σεπτεμβρίου, την ώρα που η υπόθεση συνεχίζει να μπάζει από παντού. Σε προηγούμενη ανάρτηση είχαμε αναφερθεί στην θανατική ποινή και στην πορεία της. Την θανατική ποινή που αδυνατεί να καταργηθεί στις ΗΠΑ, οι οποίες υποτίθεται ότι τιμωρούν τις βάρβαρες χώρες για τις πρακτικές τους...

Ακολουθεί η ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας και από κάτω ένα link για όσους θέλουν να υπογράψουν γράμμα διαμαρτυρίας για την εκτέλεση του Τρόι Ντέιβις.

Ένας δικαστής στη Τζόρτζια υπέγραψε το ένταλμα θανάτου του Troy Davis, εξουσιοδοτώντας το κράτος να τον εκτελέσει στις 21 Σεπτεμβρίου, στις 19:00. Οι αμφιβολίες για την ενοχή του Davis παραμένουν!

Ο Davis καταδικάστηκε σε θάνατο το 1991 για το φόνο του αστυνομικού Mark Allen MacPhail στη Savannah της πολιτείας Georgia το 1989. Καμία φυσική απόδειξη δεν τον συνδέει άμεσα με τη δολοφονία – το φονικό όπλο δεν βρέθηκε ποτέ. Η υπόθεση εναντίον του βασίστηκε κατά κύριο λόγο στις καταθέσεις των μαρτύρων. Επτά από τους εννιά μάρτυρες έχουν από τότε ανακαλέσει ή αλλάξει την κατάθεσή τους, ενώ κάποιοι ισχυρίζονται ότι εξαναγκάστηκαν από την αστυνομία.

Το 2009, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ διέταξε μια ομοσπονδιακή ακρόαση της υπόθεσης για να επανεξετάσει τους ισχυρισμούς του Davis σχετικά με την αθωότητά του. Κατά την ακρόαση του 2010, ο δικαστής William Moore αναρωτήθηκε εάν ο Davis μπορούσε να αποδείξει ξεκάθαρα ότι κανένας συνετός ένορκος δεν θα μπορούσε να τον καταδικάσει υπό το φως των νέων στοιχείων που προέκυψαν από το 1991 -όταν καταδικάστηκε. Στα πλαίσια αυτού του «εξαιρετικά υψηλού» στάνταρ, ο Moore αποφάσισε ότι ο Davis δεν είναι αθώος.

 Σε άλλα σημεία της απόφασής του αναγνώρισε ότι τα νέα στοιχεία που υποβλήθηκαν δημιούργησαν κάποιες αμφιβολίες για την καταδίκη του και ότι η υπόθεση της εισαγγελίας δεν ήταν αδιάσειστη. Σύμφωνα με τον Moore, το 1991 οι ένορκοι αποφάσισαν ότι ο Davis ήταν ένοχος πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, αλλά όχι με μαθηματική βεβαιότητα.

Το 2007, 24 ώρες πριν την εκτέλεση του Davis, το Συμβούλιο Αμνηστιών και Χάριτος αποφάσισε να αναστείλει την εκτέλεση. Το Συμβούλιο δήλωσε ότι δεν θα επέτρεπε να προχωρήσει η εκτέλεση έως ότου τα μέλη του πεισθούν ότι δεν υπάρχει αμφιβολία για την ενοχή του κατηγορουμένου. Από τότε, η εκτέλεσή του Davis είχε οριστεί ακόμα δύο φορές -και οι δύο το 2008- αλλά αναστάλθηκαν από τα Δικαστήρια.

Ωστόσο, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αρνήθηκε να εξετάσει την έφεση που υπέβαλλε νωρίτερα αυτό το έτος.

Ο χρόνος για δράση είναι ΤΩΡΑ!

ΥΠΟΓΡΑΨΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΓΡΑΜΜΑ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ TROY DAVIS!

Για το γράμμα κλικ εδώ

Θ.Σ

«Τώρα ανήκουμε όλοι μας στο τέρας που εγεννήθει»

Στην προηγούμενη δημοσίευση διαβάσαμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον ένα πολύ ωραίο κείμενο του φίλου Μιχάλη σχετικά με τον κοινωνικό ρόλο του ποδοσφαίρου ειδικότερα και του αθλητισμού γενικότερα στην ελληνική επαρχεία.

Εκεί όπου οι προκαταλήψεις και ο ρατσισμός μπορούν να ανθίσουν με σχετική ευκολία, έρχεται ο αθλητισμός για να βοηθήσει στην αποδοχή των μεταναστών. Μέσα στο γήπεδο είμαστε όλοι ίσοι, είμαστε συμπαίκτες ανεξαιρέτως τάξης, χρώματος και οικονομικής κατάστασης. Ή μήπως όχι;

Σύμφωνα με μαρτυρίες, διευθυντής σχολείου στην Ιεράπετρα της Κρήτης είναι ενεργό μέλλος της Χρυσής Αυγής, το οποίο μάλιστα περνάει την ρατσιστική του ψευδό-ιδεολογία μέσω τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού! Όπως μαθαίνουμε, από τότε που ανέλαβε διευθυντικό πόστο είναι περισσότερο προσεκτικός, καθώς είναι πολλά τα λεφτά... Ο εν λόγω καθηγητής λοιπόν ήταν γυμναστής σε γυμνάσιο πριν γίνει διευθυντής και έβαζε τα παιδιά να παίζουν μπάλα χωρισμένα σε ομάδες ανάλογα με την καταγωγή τους. Από τη μία τα Eλληνάκια, τα οποία προσπαθούσε να παθιάσει και από την άλλη οι μετανάστες, όπου έπρεπε να χάνουν.

Αναρωτιόμαστε πως τέτοιες συμπεριφορές συναντούν την ανοχή αφενός των αρμοδίων και αφετέρου των γονέων, πόσω μάλλον σε μία κοινωνία όπου έχει ταλαιπωρηθεί από το φασισμό και έχει παράδοση αντίστασης, παρά το ότι στην πλειοψηφία της πλέον αποτελείται από βολεμένους πρασινοφρουρούς. Ουσιαστικά, μπολιάζονται τα παιδιά με ρατσιστικές ιδέες, κάτι που το ποδόσφαιρο αυτό καθεαυτό οφείλει να καταργεί.

Πρόκειται για μία τερατογένεση κα μάλιστα υπό την σιωπηρή ανοχή εκείνων που όφειλαν να προχωρήσουν σε… έκτρωση. Είμαστε σίγουροι, ότι δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Όλοι είχαμε δίκαιους καθηγητές και δασκάλους, πάντα όμως υπήρχαν κι αυτοί που, έστω και εμμέσως, έκαναν διαχωρισμούς. Σε μία ηλικία που ουσιαστικά το παιδί διαμορφώνει προσωπικότητα και ο δάσκαλος ή καθηγητής αποτελεί εμπνευστή, πρόκειται για έγκλημα.

Αλλά το σοβαρότερο πρόβλημα της εκπαίδευσης ήταν το πανεπιστημιακό άσυλο, αφού καταργείται μπορούν όλοι να κοιμούνται ήσυχοι...

Θ.Σ

Η μπάλα ενώνει

O τεράστιος κοινωνικός αντίκτυπος του ποδοσφαίρου μπορεί να λειτουργήσει απείρως ευεργετικά στην ελληνική επικράτεια, βοηθώντας στην αφομοίωση και την κοινωνικοποίηση των αλλοδαπών με άξονα το ποδόσφαιρο. "Στο γήπεδο είμαστε όλοι ίσοι", όπως αναφέρει και το σχετικό μότο της Εθνικής ομάδας αστέγων και από τη στιγμή που η ισότητα δεν μπορεί να εκληφθεί από όλους σε άλλους τομείς της κοινωνίας, ας γίνει τουλάχιστον η αρχή από τα γήπεδα.

Αναδημοσιεύουμε ένα σχετικό άρθρο του φίλου Μιχάλη, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Νέα της Πάρου-Αντιπάρου 3-4 Σεπτεμβρίου" και αναφέρεται στον καταλυτικό ρόλο του ποδοσφαίρου στην αποδοχή των μεταναστών στο νησί της Πάρου.

O αριθμός των μεταναστών, στην πλειοψηφία τους Αλβανοί, που έχουν εγκατασταθεί στην Πάρο-από τα μέσα της δεκαετίας του 1990- υπολογίζεται σήμερα σε κάποιες χιλιάδες. Η Πάρος έγινε τότε, ξαφνικά, εστία υποδοχής μεταναστών. Στις μικρές κοινότητες του νησιού μας οι Αλβανοί συνδέθηκαν σιγά-σιγά με την κοινωνική ομάδα του χωριού και άρχισαν να λειτουργούν ως μέλη μιας κλειστής κοινωνίας, δείχνοντας να προσαρμόζονται στις επιθυμίες των ημεδαπών. Τα πρώτα παιδιά των Αλβανών κατηγοριοποιήθηκαν στο σχολικό περιβάλλον σε μια διαφορετική ομάδα και έγιναν αποδέκτες όλων των αρνητικών συνεπειών αυτής της κατηγοριοποίησης. Ήταν οι «άγνωστοι άλλοι» του σχολείου, τους οποίους λίγοι μαθητές προσπάθησαν να προσεγγίσουν και να αναπτύξουν σχέσεις μαζί τους.

 Η είσοδος αυτών των παιδιών σε μια ποδοσφαιρική(ή οποιαδήποτε άλλη) ομάδα του νησιού μας σηματοδότησε μια νέα φάση στη διαδικασία κοινωνικοποίησής τους. …Εδώ να τονίσω ότι στην ένταξη και δημιουργική συμμετοχή των Αλβανών στον κοινωνικό ιστό της Πάρου θεωρώ πως το ποδόσφαιρό μας λειτούργησε υποβοηθητικά διότι δημιούργησε ένα κλίμα μέσα στο οποίο τόσο οι γηγενείς όσο και οι αλλοδαποί αθλητές μπόρεσαν να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο και να γνωρίσουν ο ένας την κουλτούρα του άλλου… Οι Παριανοί αθλητές δεν καλλιέργησαν φυλετική προκατάληψη και ρατσισμό, αντίθετα αποδέχτηκαν τους Αλβανούς ως ισότιμα μέλη των ομάδων τους.

Από την πλευρά τους οι Αλβανοί αθλητές εντάχθηκαν στις ομάδες του νησιού από πολύ μικρή ηλικία ως δημιουργικά και με διάθεση προσφοράς μέλη. Κάπως έτσι αναπτύχθηκε, στον χώρο του αθλητισμού-και δη του ποδοσφαίρου-, σταδιακά μια αμφίδρομη σχέση αποδοχής που φτάνει ως τις μέρες μας και αντανακλά τις στάσεις και συμπεριφορές της μιας ομάδας(ημεδαπών) προς την άλλη(αλλοδαπών). Η καθημερινή επαφή αλλά και η διάθεση των Αλβανών να ενσωματωθούν ισότιμα στην ομάδα που επέλεξαν να συμμετάσχουν ήταν η αρχή γι’ αυτή την αποδοχή και κατ’ επέκταση για τη συνεργασία σε πολλούς τομείς.

Στο τουρνουά Παριανών ακαδημιών ποδοσφαίρου «Ευ αγωνίζεσθε 2008», παρακολουθώντας όλες τις ομάδες, διαπίστωσα πόσο πιο κοντά άρχισαν να έρχονται τα Ελληνάκια με τα Αλβανάκια, όταν τα πρώτα χρόνια ήταν απομακρυσμένα, και να δένονται τόσο πολύ σε μια ομάδα ώστε να αναδεικνύουν για αρχηγό τους είτε ημεδαπό είτε αλλοδαπό με την ίδια ευκολία. Επομένως στις μικρές ηλικίες συναντάμε ακόμα πιο ευρεία αποδοχή και αυτό αναδεικνύει το πώς μία ποδοσφαιρική ακαδημία μπορεί να αποτελέσει εστία κοινωνικής παρέμβασης.

Όπως όλη η Ελλάδα, έτσι και η Πάρος-που ανοικοδομήθηκε χάρη (και)στα φτηνά μεροκάματα των αλλοδαπών-δεν ειν’ αφύσικο ότι έχει υπεραναπτυγμένη την κουλτούρα της αποδοχής. Και γι’ αυτό ως χώρα τους δίνουμε ότι χρειάζονται για την ενσωμάτωση. Απλά, αν έχουμε ένα μειονέκτημα ως χώρα σε σύγκριση π.χ. με τη Γερμανία και τους Τούρκους μετανάστες της, αυτό είναι τα αποτελέσματα της φιλελευθεροποίησης του συστήματος απονομής υπηκοότητας. Ένα σύγχρονο κοινωνικό(και αθλητικό) επίτευγμα των Γερμανών. Διότι όλοι αυτοί, οι γιοι των Τούρκων μεταναστών, θεωρούνται, πλέον, παιδιά της γερμανικής «παραγωγικής διαδικασίας».

Κι αυτό γιατί οι Γερμανοί γνωρίζουν καλύτερα από εμάς ότι το να διώχνεις τον αλλοδαπό δεν είναι το σωστό. Το σωστό είναι να τον υποδέχεσαι και να τον αφομοιώνεις. Δίχως κόμπλεξ και κουτοπονηριές. Κι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης εκπαιδευτική αλυσίδας που εδώ στην Ελλάδα όσο πιο πολύ τη ζεις στην καθημερινότητά της σε όλα τα επίπεδα, τόσο περισσότερο στενοχωριέσαι.

Υ.Γ. Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο είναι το πρόβλημα ένταξης και δημιουργικής ενσωμάτωσης των μεταναστών που μετά από τόσα χρόνια εξακολουθεί να απασχολεί την κοινωνία μας, ενώ η συζήτηση για την αντιμετώπιση του προβλήματος επικεντρώνεται μόνο γύρω από θέσεις του είδους: «το νησί μας έχει γεμίσει από μετανάστες και δεν αντέχει άλλους» ή «οι μετανάστες απειλούν την ομοιογένεια και συνοχή της κοινωνίας μας», δίχως εμείς να είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι πιο εποικοδομητικό ώστε να μην το βλέπουμε διαρκώς σαν πρόβλημα.

Αφγανιστάν, 10 χρόνια μετά…

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 10 χρόνια από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους των ΗΠΑ. 10 χρόνια μέσα στα οποία έχουν νομιμοποιηθεί καταστάσεις, επιθέσεις και καταπατήσεις ατομικών δικαιωμάτων που πριν δεν είχαν πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν. Η πάταξη της τρομοκρατίας αποτέλεσε το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού, προκαλώντας πολλά προβλήματα ακόμα και στους ίδιους τους Αμερικανούς.

Με αφορμή τα 10 χρόνια από τις επιθέσεις, η βρετανική εφημερίδα Guardian συνέλεξε ποικίλες απόψεις, από ανθρώπους διαφορετικών κόσμων και ταχυτήτων. Παρακάτω σας παρουσιάζουμε μεταφρασμένο το άρθρο της Ορζάλα Ασράφ Νεμάτ, η οποία είναι ακτιβίστρια/ερευνήτρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνία των πολιτών στο Αφγανιστάν, μία χώρα όπου πριν από λίγα χρόνια οι δύο όροι ήταν άγνωστοι.

Oι δίδυμοι πύργοι κατέρρευσαν ωκεανούς και μίλια μακριά από το Αφγανιστάν. Εκείνη τη στιγμή η χώρα έμοιαζε με νεκροταφείο, με τους ανθρώπους να υποφέρουν ακόμα από πολέμους, διακρίσεις και ταπεινώσεις. Το 2001 ένα μικρό ράδιο με μπαταρίες ήταν το μόνο μέσο επικοινωνίας στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Πολλοί Αφγανοί ένιωσαν ότι οι αμερικανικές επιθέσεις μπορεί να σήμαιναν το τέλος του τρόμου που βιώναμε. Πολλοί πίστευαν ότι αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ θα τους έκανε καλό, όχι επειδή είναι σαδιστές ή επειδή ευχαριστιούνται από τους θανάτους άλλων, αλλά απλά επειδή πίστευαν ότι οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου θα καταλάβαιναν τα προβλήματά μας μόνο αν συνέβαιναν και σε αυτούς.

Οι ΗΠΑ χρειάστηκαν μόνο ένα μήνα για να αντιδράσουν στρατιωτικά, με επιθέσεις στην «πηγή», εκεί όπου σχεδιάστηκαν οι επιθέσεις της 11ης Νοεμβρίου. Εκατοντάδες και χιλιάδες Αφγανοί έπρεπε για μια ακόμα φορά να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, φοβούμενοι ότι θα χτυπηθούν από τις αμερικάνικες βόμβες. Ο φόβος έκανε πολλούς από τους τρομοκράτες ή όσους συνεργάζονταν με αυτούς να ξυρίσουν τα μούσια τους και να ντυθούν σαν δημοκράτες, αλλά όπως βλέπαμε επανειλημμένα, εσωτερικά παρέμεναν οι ίδιοι.

Πρώτα ήταν οι βόμβες και μετά οι πολιτικές εξελίξεις που ακολούθησαν τα γεγονότα. Στη Βόννη της Γερμανίας οι περισσότεροι από τους Αφγανούς παράγοντες συναντήθηκαν για να συμφωνήσουν στην μοιρασιά της εξουσίας και μόνο δύο ομάδες που ένιωσαν ότι δεν εκπροσωπήθηκαν εκεί, προκάλεσαν στη συνέχεια τους περισσότερους μπελάδες.

Δέκα χρόνια μετά, θα ήταν μη ρεαλιστικό να αγνοήσουμε την μεγάλη πρόοδο που το Αφγανιστάν έχει κάνει, αφενός λόγω της βοήθειας της διεθνούς κοινότητας και αφετέρου λόγω της επιμονής των ίδιων των Αφγανών, που επέλεξαν να ξαναχτίσουν και να ξαναδημιουργήσουν το Αφγανιστάν. Από τα κορίτσια των δρόμων που πηγαίνουν σχολείο, μέχρι τις ιστορικές βελτιώσεις στα Μέσα, υπάρχουν θετικές εξελίξεις.

Ωστόσο ο πόλεμος, ο οποίος δεν αποτέλεσε ποτέ επιλογή των ανθρώπων του Αφγανιστάν, έβλαψε πάρα πολύ τους ανθρώπους μας για διάφορους τοπικούς, εθνικούς, περιφερειακούς και διεθνείς λόγους. Η εξάπλωση της διαφορά, οι ένοπλες πολιτοφυλακές, οι πόλεμοι των γειτονικών χωρών, οι απώλειες αμάχων πολιτών, οι νυχτερινές επιδρομές και η επιδείνωση της ασφάλειας έχουν όλα περιορίσει την εκπαίδευση των παιδιών μας, την δυνατότητα των γυναικών να δουλέψουν, την ικανότητά μας να παρέχουμε βασικές κοινωνικές υπηρεσίες σε άτομα που τις χρειάζονται. Η αυξανόμενη εξάρτηση από την ξένη βοήθεια συνεχίζει να αποτελεί πρόκληση για τους Αφγανούς, που θέλουν να κάνουν τη χώρα να σταθεί στα πόδια της και να ζήσουν ειρηνικά.

Μπορείτε να δείτε όλα τα κείμενα εδώ: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/sep/05/9-11-impact-world-al-qaida

Θ.Σ

Bιάζοντας το μπάσκετ και την ιστορία

Το τι έχουμε ακούσει μετά την ήττα της Εθνικής από την ΠΓΔΜ δεν περιγράφεται. Είναι ώρες-ώρες που λες και κάποιοι ζουν σε παράλληλο σύμπαν, όπου ο νέος Παγκόσμιος Πόλεμος εξελίσσεται στην Λιθουανία και η χώρα μας μόλις έχασε ντροπιαστικά τον πόλεμο.

Είναι πραγματικά κρίμα, όχι μόνο για το μπάσκετ αυτό καθεαυτό που περνάει σε δεύτερη μοίρα με τις εθνικιστικές κορώνες κάποιων, αλλά κυρίως για εμάς τους ίδιους και την ιστορία μας. Δηλαδή δεν είναι ντροπή να μιλάς για Μακεδονομάχους και για τα... κόκαλα του Παύλου Μελά;  Σε μια εποχή όπου βιαζόμαστε ανελλιπώς από τη νέα τάξη πραγμάτων και τους οικονομικούς μηχανισμούς, τρελαινόμαστε με εθνικιστικές παρακρούσεις για μια ήττα της Εθνικής στο Eurobasket. Λες και είναι δύσκολο να κατανοήσουν κάποιοι ότι απλά ήταν καλύτεροι και κέρδισαν. Ενα ματς, όχι το τρόπαιο. Αντ` αυτού μόνο ότι δεν μπήκαν στην Θεσσαλονίκη δεν έχουμε ακούσει ακόμα...

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το ζήτημα της ονομασίας. Είναι γεγονός όμως ότι το θέμα θα μπορούσε να είχε λυθεί εν τη γενέσει του με μια, ας πούμε, σύνθετη λύση με γεωγραφικό προσανατολισμό και τώρα θα ασχολούμασταν με το μείζον ζήτημα των Βαλκανίων, αυτό του Κοσσόβου. Επίσης δεν θέλω να ασχοληθώ με θεωρίες συνομωσίας, αν και το παρακάτω αποτελεί καταγεγραμμένο γεγονός, γνωστό σε αρκετούς διπλωματικούς κύκλους.

Ποια ήταν η αντίδραση του Σαμαρά ως υπουργός εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας όταν ο Σλόμποταν Μιλόσεβιτς του είχε προτείνει η Ελλάδα μαζί με τη Σερβία να ασκήσουν οι μεν οικονομικές και οι δε στρατιωτικές πιέσεις στην ΠΓΔΜ προκειμένου να οδηγηθεί στην αποσταθεροποίηση και στη συνέχεια να μοιραστούν το… πτώμα της;

 Ενθουσιασμός φυσικά! Και αν δεν τον λογίκευε ο Μητσοτάκης, που δεν ήθελε ούτε καν να ακούσει την πρόταση του Σέρβου πολέμαρχου, ίσως να είχαμε μπει σε άλλα μονοπάτια. Kαι προσοχή, το έχει παραδεχτεί ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Άλλοι λοιπόν έχουν ορεχτεί εδαφικές επεκτάσεις… Δεν διαφωνώ ότι και αρκετοί από τους κατοίκους της FYROM διακατέχονται από παρωχημένες εθνικιστικές ιδεολογίες. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να τους μιμηθούμε.

Και κάτι τελευταίο. το να αναφερόμαστε στην γειτονική χώρα ως «Σκόπια» είναι σαν να αποκαλούν εμάς «Αθήνα». Σαν να διαβάζουμε σε ξένα ΜΜΕ «Μία εξαιρετική Αθήνα, προκάλεσε πολλά προβλήματα στην Ισπανία και τελικά κατάφερε να πάρει τη νίκη». Δεν μας αρέσει νομίζω...

Θ.Σ

Περί επιστροφής στις πλατείες

To κίνημα της πλατείας -το Αγανακτισμένοι έχει γίνει πολύ mainstream- επιστρέφει σήμερα στις... επάλξεις, με πρώτο στόχο να μετρήσει τις δυνάμεις του.

Η προσέλευση του κόσμου θα κρίνει από μόνη της την πορεία του κινήματος, αν και το μεγαλύτερο στοίχημα αποτελεί η ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη. Μία Διεθνή Έκθεση η οποία φέτος αναμένεται να συγκεντρώσει περισσότερους διαδηλωτές από ποτέ. Το κίνημα των πλατειών λοιπόν θα κάνει μία καταμέτρηση δυνάμεων πριν τη... μεγάλη μάχη. Η σημερινή ημέρα δεν επιλέχτηκε τυχαία για ανασυγκρότηση.

Αποτελεί την ημερομηνία ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ από τη μία και από την άλλη την ημερομηνία της Επανάστασης του 1843. Όταν στο στόχαστρο δεν ήταν η κυβέρνηση όπως σήμερα, αλλά το παλάτι. Η εξέγερση οδήγησε στην παραχώρηση συντάγματος από τον Όθωνα και στην μετάβαση στην συνταγματική μοναρχία.

Που βαδίζει λοιπόν το κίνημα της πλατείας; Μία συζήτηση με τον Μανώλη Γλέζο είναι πάντα χρήσιμη, οποιοδήποτε κι αν είναι το θέμα της. Πρόκειται για έναν άνθρωπο-θαύμα με απίστευτη διαύγεια πνεύματος και τρομερά διευρυμένα πεδία γνώσεων. Συζητώντας λοιπόν μαζί του για το θέμα του εξέφρασα τον προβληματισμού για το απολιτίκ στοιχείο του όλου εγχειρήματος και την έλλειψη ιδεολογιών, οι οποίες θα μπορέσουν να κρατήσουν το κίνημα στα δύσκολα, να το προφυλάξουν κυρίως από τον κακό του εαυτό.

Ο Γλέζος με διόρθωσε, τονίζοντας πως κατά την άποψή του η αναζήτηση της άμεσης Δημοκρατίας και οι συνελεύσεις της πλατείας εξαλείφουν από μόνες τους όλα τα απολιτίκ στοιχεία. Τόνισε πως η Άμεση Δημοκρατία αποτελεί από μόνη της μια ισχυρή ιδεολογική βάση, πάνω στην οποία θα μπορέσει να οικοδομηθεί το κίνημα, το οποίο ωστόσο είναι ακόμα σε πρώιμη μορφή και πρέπει να δούμε και να βοηθήσουμε την εξέλιξή του.

Πολλοί έσπευσαν να χλευάσουν την απόσυρση του κόσμου τον Αύγουστο και την επιστροφή από Σεπτέμβρη, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Ένα κίνημα χωρίς μαζικότητα αποτελεί μία ενοχλητική μύγα, η οποία συνθλίβεται με συνοπτικές διαδικασίες. Οπωσδήποτε ο χειμώνας θα είναι δύσκολος και μακρύς, θέλω να ελπίζω όμως ότι το κίνημα θα εξελιχθεί ακόμα περισσότερο φέτος, έτσι ώστε να παίξει τον δικό του ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι λόγω των αγανακτισμένων– δεν άντεξα!- βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν άνθρωποι για πρώτη φορά στη ζωή τους. Αυτό και μόνο του είναι σημαντικό. Καλή αρχή!

Θ.Σ

Εδώ Πολυτεχνείο!

Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά της χούντας των συνταγματαρχών ήταν το παράνομο ραδιόφωνο που εξέπεμπε από τα σπλάχνα της εξέγερσης. Απέναντι στη χούντα του νεοφιλελευθερισμού, οι φοιτητές έχουν το δικό τους συντονιστικό site! Δείγμα του ότι η αλλαγή των καιρών έχει επιφέρει αλλαγή στο Μέσο, αλλά όχι στο μήνυμα!

Το "Eδώ Πολυτεχνείο" ή edopolytexneio.gr αποτελεί ένα site από φοιτητές για φοιτητές, ένα site για την ανατροπή των αντί-εκπαιδευτικών κα αντεργατικών μεταρρυθμίσεων. Άνοιξε τις... διαδικτυακές του πύλες παράλληλα με την έναρξη των αντιδράσεων για τον νόμο της Διαμαντοπούλου και όπως αναφέρουν οι συντελεστές του: «Ο χώρος αυτός δημιουργήθηκε με στόχο την ενδυνάμωση του πανεκπαιδευτικού κινήματος με τη συγκέντρωση υλικού, αποφάσεων, προτάσεων και τεκμηρίωσης σχετικά με τις εξελίξεις στα θέματα της παιδείας και εργασίας».

Ακολουθεί ανακοίνωση του Συντονιστικού των Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων:

"TΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 24ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ!

Βρισκόμαστε εδώ, τη στιγμή που πάνω από 150 σχολές σε όλη την Ελλάδα βρίσκονται σε κινητοποιήσεις και καταλήψεις. Βρισκόμαστε εδώ, δείχνοντας ότι η κυβέρνηση και οι συνεργάτες της, ΝΔ και ΛΑΟΣ, όπως και το μαύρο μέτωπο ΕΕ και ΔΝΤ, ήταν γελασμένοι που νόμιζαν ότι μας βρήκαν απροετοίμαστους. Βρισκόμαστε εδώ, μαζί με όλο τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό, και δηλώνουμε ότι θα παλέψουμε για την ανατροπή του νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και την αντιλαϊκή πολιτική. Βρισκόμαστε εδώ, δείχνοντας ότι η συναίνεση των κομμάτων εξουσίας, αυτών που οδήγησαν το λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση, δεν εκφράζει την κοινωνική πλειοψηφία, που εδώ και ενάμιση χρόνο βρίσκεται στους δρόμους και τις πλατείες.

Στις 24 Αυγούστου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την αγαστή σύμπραξη της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ κήρυξε τον πόλεμο στη σπουδάζουσα νεολαία. Σε συνέχεια της προκλητικής της στάσης κατά τη διάρκεια της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος προχώρησε σε ένα ακόμα πρωτοφανές πραξικόπημα. Αξιοποιώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ σε εκπαίδευση-εργασία-δημοκρατία και τις επιταγές του ΔΝΤ που θέλουν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης τους στο λαό, ενώ ταυτόχρονα δίνουν «αγώνα» για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Παρά την κάθετη εναντίωση σύσσωμου του φοιτητικού κινήματος, και ολόκληρου του εκπαιδευτικού κινήματος, προσπαθεί να διαλύσει την δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, ψηφίζοντας το νέο νόμο πλαίσιο, , μέσα στο καλοκαίρι. θέλοντας να εκμεταλλευτεί την απουσία των φοιτητών λόγω των εξεταστικών.

Για εμάς αυτή η κυβέρνηση δεν έχει σε καμία περίπτωση τη συναίνεση του λαού. Δε μπορεί η λυκοσυμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ που έχει οδηγήσει το λαό στη χρεοκοπία, να ορίζει τον τρόπο που θα σπουδάζουμε και θα δουλεύουμε, δεν μπορούν οι καλοπληρωμένοι υπόδουλοι του σάπιου συστήματος να αποφασίζουν για το μέλλον μας. Τώρα είναι ώρα για αγώνες, για συνελεύσεις και καταλήψεις διαρκείας μέχρι τη νίκη. Αυτή τη στιγμή η νεολαία αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον της, το φοιτητικό κίνημα που τόσα χρόνια δε γονάτισε ποτέ, θα έχει τον τελευταίο λόγο.

Δεν συναινούμε. Δεν υποχωρούμε. Δεν τρομοκρατούμαστε. Θα νικήσουμε!!!

Απαιτούμε

Ανατροπή του νόμου-εκτρώματος ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Καμία σκέψη για εφαρμογή του.
Ανατροπή του Μνημονίου, της κυβέρνησης. ΠΑΣΟΚ και κάθε άλλης που θα συνεχίζει τον πόλεμο ενάντια μας.

Ανυπακοή στις κατευθύνσεις ΕΕ-ΔΝΤ σε εργασία, εκπαίδευση, δημοκρατία. Έξω η τρόικα

Κατάργηση των Κολλεγίων και κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης. Ανατροπή του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων.
Όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος. Απόσυρση των νόμων για Αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ.
Να καταργηθεί το επαίσχυντο Σύμφωνο πρώτης Απασχόλησης για τη νεολαία που ορίζει πρώτο μισθό τα 592€
Ανατροπή της εγκυκλίου για την περικοπή των συγγραμμάτων. Καμία μείωση των φοιτητικών παροχών.
Καμία σκέψη για δύο κύκλους σπουδών, για bachelor και master και την εισαγωγή πιστωτικών μονάδων (credits)
Κάτω τα χέρια από το άσυλο, απαιτούμε την πλήρη κατοχύρωσή του, το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό. Όχι στην ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων και των μαχητικών πρακτικών του φοιτητικού κινήματος.
Να μην εφαρμοστούν οι αποφάσεις Μπολόνια, Πράγα, Βερολίνο, Λονδίνο. Να γίνει η Ελλάδα ο σπασμένος κρίκος του Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης
Καμία επιβολή ενοικίου στις φοιτητικές εστίες.
Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων από φοιτητικές και εργατικές κινητοποιήσεις. Κάτω ο τρομονόμος.

Διεκδικούμε:
Ένα ενιαίο και αδιάσπαστο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό. Όχι σε ειδικεύσεις, διασπάσεις, κατατμήσεις.
Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών. Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και συγκοινωνίες για όλους. Αύξηση των δαπανών για όλες τις φοιτητικές παροχές.
Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης σε δημόσιο, ιδιωτικό τομέα. Μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.
Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους. Μείωση του ορίου συνταξιοδότησης. Γενναία αύξηση των συντάξεων και των μισθών. Γενναία μείωση της εργατικής εισφοράς για την ασφάλιση.
Δεν πληρώνουμε το χρέος τους. Λεφτά για την Παιδεία, την Υγεία, τις κοινωνικές παροχές, όχι για τις τράπεζες και τους επιχειρηματίες

Αποφασίζουμε:
Νέο Γύρο Συνελεύσεων και Καταλήψεων σε όλες τις σχολές. Καλούμε όλους τους φοιτητές σε όλη την Ελλάδα να συνεχίσουν με συνελεύσεις- καταλήψεις- διαδηλώσεις
Πορεία το Σάββατο 3 Σεπτέμβρη από τα Προπύλαια στο Σύνταγμα και στήριξη της νέας έναρξης του κινήματος των πλατειών. Ο αγώνας μας είναι κοινός. Όλη η πλατεία μια σχολή, κάθε σχολή και μια πλατεία.
Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ. Πανελλαδική εμφάνιση του φοιτητικού κινήματος μαζί με τον υπόλοιπο αγωνιζόμενο λαό.
Πανεκπαιδευτική διαδήλωση στην Αθήνα την Πέμπτη 8 Σεπτέμβρη
Ανασυγκρότηση, βελτίωση και διεύρυνση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων πάνω στις Γενικές Συνελεύσεις. Καλούμε τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τις Συντονιστικές Επιτροπές Κατάληψης να συζητήσουν για τη δημοκρατική ανασύγκροτηση του Οργάνου.
Καλούμε σε διοργάνωση εξώστρεφων δράσεων ενημέρωσης και στη δημιουργία κέντρων αγώνα του Φοιτητικού Κινήματος".