Η Παλαιστίνη βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς κοινότητας, καθώς σήμερα (23/9) θα κατατεθεί στον Μπαν Κι Μουν το αίτημα αναγνώρισης Παλαιστινιακού Κράτους από τον ΟΗΕ και στη συνέχεια θα ακολουθήσει ψηφοφορία από το Συμβούλιο Ασφαλείας.
Tο ζήτημα της αναγνώρισης από τον Οργανισμό έχει ήδη εξελιχθεί σε... χοντρό πόκερ, με βάση τα εκατέρωθεν συμφέροντα. Οι ΗΠΑ πιέζουν ώστε να μην κατατεθεί το αίτημα στηρίζοντας το Ισραήλ, η Γαλλία και ο Σαρκοζί προτείνει μια ενδιάμεση και ημιτελής λύση σε καθεστώς παρατηρητή και ενώ υπολόγιζε στην στήριξη του Κάμερον και της Αγγλίας και στη δημιουργία ενός Αγγλο-γαλλικού άξονα, τελικά ο Κάμερον έκανε πίσω. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία προτείνει την άνευ όρων αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους και τονίζει ότι η λύση Σαρκοζί είναι ακριβώς σαν την πρόταση που είχε υποβάλλει για την Τουρκία, προκειμένου να μην είναι πλήρες μέλος της Ε.Ε.
Μέσα σε αυτόν τον διπλωματικό... οργασμό, δημοσιεύτηκε στον Independent μία επιστολή του Νοάμ Σαιούτ, ο οποίος είναι πρώην αξιωματικός του Ισραηλινού στρατού και νυν μέλος της ΜΚΟ "Σπάζοντας την Σιωπή", η οποία συλλέγει και δημοσιεύει καταθέσεις από στρατιώτες, ενώ προσπαθεί προβάλλει την πραγματικότητα από την κατοχή. Η επιστολή παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί μία παραδοχή της κρατικής τρομοκρατίας του Ισραήλ στις Παλαιστινιακές κοινότητες και εκφράζει την γραμμή του Ισραήλ για συνέχεια της στρατιωτικής κατοχής στα Παλαιστινιακά εδάφη, από κάποιον που αποτελούσε εντολοδόχο και εκτελεστή του συστήματος. Ακολουθεί η επιστολή μεταφρασμένη στα ελληνικά.
To 1979, τη χρονιά που γεννήθηκα, η ισραηλινή κατοχή της Γάζας και της Δυτικής Όχθης υπήρχε ήδη για 12 χρόνια. Ήμουν 10 κατά την πρώτη Παλαιστινιακή εξέγερση, όταν ο πατέρας μου και οι σύντροφοί του σε μια εφεδρική μονάδα οδήγησαν με τη βία αθώους Παλαιστίνιους έξω από τα σπίτια και τα μαγαζιά τους και σε μια μορφή συλλογικής τιμωρίας, τους έστειλαν να καθαρίσουν τους δρόμους από τα γκράφιτι κατά του Ισραήλ.
Όταν μπήκα στο στρατό, "γιορταζόταν" η 30η επέτειος της κατοχής και τρία χρόνια νωρίτερα, ως νέος αξιωματικός, είχα σταλεί με τους στρατιώτες μου να αντιμετωπίσω την δεύτερη ιντιφάντα. Σε έναν μήνα ξεσηκωμού σκοτώσαμε εκατοντάδες Παλαιστίνιους και πολλοί περισσότεροι πληγώθηκαν από πραγματικά πυρά.
Μας είχαν πει ότι στόχος μας ήταν "Να καυτηριάσουμε μέσα στη συνείδηση της Παλαιστινιακής κοινωνίας των πολιτών την αντίληψη ότι η τρομοκρατία δεν πληρώνει". Για να το καταφέρουμε, έπρεπε να "αποδείξουμε την παρουσία μας". Αυτό σήμαινε να εισβάλουμε στις κατοικημένες περιοχές της Παλαιστίνης οποιαδήποτε ώρα, μέρα ή νύχτα, πετώντας χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, δακρυγόνα, πυροβολώντας στον αέρα ή στις δεξαμενές νερού, προκαλώντας θόρυβο και φόβο. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο εξαπολύαμε εκδικητικές επιθέσεις, καταστρέφοντας τα σπίτια των οικογενειών των τρομοκρατών ή σκοτώνοντας στην τύχη Παλαιστίνιους αστυνομικούς, ένοπλους ή άοπλους. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Αν επιτίθονταν σε έναν δρόμο, εμείς τον κλείναμε για τους Παλαιστίνιους. Αν πέταγαν πέτρες σε αμάξια ή σε δρόμους, εφαρμόζαμε απαγόρευση κυκλοφορίας στο κοντινότερο χωριό..
Το στρατιωτικό καθεστώς του Ισραήλ στον πληθυσμό της Παλαιστίνης διανύει τώρα το 45ο έτος του και ενώ η Παλαιστινιακή βία έχει μειωθεί δραματικά, οι Ισραηλινοί στρατιώτες ακόμα καταθέτουν ότι τους ανατίθεται να διαταράξουν την καθημερινή ρουτίνα στις Παλαιστινιακές περιοχές, να προκαλέσουν στις τοπικές κοινότητες το αίσθημα της συνεχούς καταδίωξης. Καταθέσεις από περισσότερους από 750 στρατιώτες και αξιωματικούς που υπηρέτησαν στα Κατεχόμενα Εδάφη την περασμένη δεκαετία, κάνουν ξεκάθαρο ένα πράγμα: Από την πλευρά του Ισραηλινού στρατού, η κατοχή δεν είναι ένα προσωρινό μέτρο ελέγχου του πληθυσμού. Δεν υπάρχει τέλος στον ορίζοντα.
Αυτοί που αντιτίθενται στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους πέφτουν στην παγίδα της λανθασμένης αντίληψης ότι η κατοχή στο Ισραήλ είναι προσωρινή και ότι στόχος του είναι να δημιουργήσει πολιτικό χώρο για Δημοκρατία σε μια μελλοντική Παλαιστίνη. Αυτή η άποψη κάνει την κατοχή ηθικά αποδεκτή. Γιατί αν μια κατοχή έχει χαρακτήρα μονιμότητας, δεν μπορεί παρά να μην είναι νομιμοποιημένη, όχι μόνο επειδή ό κυβερνήτης είναι ξένος, αλλά επίσης επειδή ο έλεγχος των ανθρώπων μέσω του εξαναγκασμού και στρατιωτικών εντολών είναι ανήθικος.
Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι μία 44χρονη κατοχή είναι προσωρινή σε ένα κράτος 63 χρονών. Αν αγνοήσουμε την πραγματικότητα των εκατοντάδων χιλιάδων Ισραηλινών Εβραίων στα Παλαιστινιακά εδάφη, ή την ύπαρξη δύο ξεχωριστών και άνισων νομικών καθεστώτων που έχουν επιβληθεί στις δύο εθνικές ομάδες στο ίδιο μικρό κομμάτι γης, είναι δύσκολο να παραμείνουμε αισιόδοξοι για τις προθέσεις του Ισραήλ να εκκενώσει, όταν ακούμε τις αναφορές των στρατιωτών στην ΜΚΟ "Σπάζοντας τη Σιωπή", η οποία συλλέγει καταθέσεις.
Πρέπει να δεχτούμε την πραγματικότητα ότι ο στρατός δεν σκοπεύει να αποσυρθεί από τα Κατεχόμενα Εδάφη και ότι το status quo είναι το σχέδιο της Ισραηλινής κυβέρνησης για το μέλλον. Πρέπει να αντικρίσουμε τα λόγια του Ισραηλινού Υπουργού Εξωτερικών που ζει σε Παλαιστινιακή γη και υποστηρίζει ότι δεν θα υπάρξει ειρήνη ούτε σε πενήντα χρόνια.
Όταν η ασφάλεια και η ευημερία συνεχίζουν να ανθίζουν για "εμάς" και η ελευθερία συνεχίζει να στερείται από «αυτούς», είναι δύσκολο να σκεφτείς κάποια άλλη, μη βίαια πράξη που η Παλαιστινιακή ηγεσία μπορεί να πάρει, πέραν από την αναζήτηση της διεθνούς βοήθειας, για να τελειώσει η Ισραηλινή κατοχή.
Θ.Σ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου