Σε ακτοπλοϊκό ταξίδι –κυρίως το καλοκαίρι- είναι σχεδόν αδύνατον να μην «πέσεις» πάνω σε συζητήσεις τρίτων, από τη στιγμή που ο… ένας είναι ουσιαστικά πάνω στον άλλο. Αφορμή λοιπόν για τις παρακάτω σκέψεις στάθηκε μια συζήτηση που άκουσα στο πλοίο.
Μία παρέα τελειόφοιτων λυκείου συζητούσαν, με έναν εκ των οποίων να καταθέτει την εξής άποψη: «Εγώ είμαι πολύ καλός στα μαθηματικά, τα λατρεύω, αλλά θα δηλώσω πρώτα στρατιωτικές σχολές. Δεν υπάρχουν δουλειές και στο στρατό βρέξει-χιονίσει τα λεφτά σου δεν τα χάνεις».
Έχοντας νωπή την εμπειρία του στρατού, τέτοιες απόψεις δεν μου προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση. Αποτελούσαν κύριο θέμα συζήτησης των ΕΠΟΠ στο στρατόπεδο μου και μάλιστα τα «στελέχη» ήταν βέβαια ότι στο παιχνίδι της ζωής έφεραν εξάρες, ενώ όσοι επέλεξαν να σπουδάσουν έχασαν την σειρά τους. Είναι διαφορετικό όμως να το ακούς από αυτούς και διαφορετικό από ένα παιδί που μόλις έχει τελειώσει το σχολείο και λογικά τα όνειρα του βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Σημείο των καιρών; Είναι γεγονός ότι αρκετοί πιτσιρικάδες που μπαίνουν στην σχολή Ευελπίδων δεν έχουν μέσα τους την μαλακία του στρατού. Φροντίζουν όμως να τους την διδάξουν εκεί μέσα, σμπαραλιάζοντας τον χαρακτήρα τους και τη διαφορετικότητά τους. Κάποιοι αντιστέκονται. Καλούς λοχαγούς είχαμε και θα έχουν και άλλοι στο μέλλον. Οι περισσότεροι όμως μολύνονται από το μικρόβιο και σε μία κοινωνία που είναι καταδικασμένοι να χτυπούν προσοχή στον ανώτερο τους, να κάνουν ότι τους προστάζουν τα εκάστοτε «βύσματα» και να βιώνουν καθημερινά ένα θέατρο του παραλόγου με τους ίδιους πρωταγωνιστές, θέλοντας και μη, υποκύπτουν.
Προφανώς ο πιτσιρικάς και οι άλλοι πιτσιρικάδες που κάνουν στην μπάντα τα όνειρα τους για τα σίγουρα λεφτά μιας στρατιωτικής καριέρας δεν έχει σαφή εικόνα για το τι τον περιμένει. Οταν όμως αντιλαμβάνεται ότι ουσιαστικά στο δρομολόγιο αυτό δεν διάλεξε να ανέβει είναι πλέον αργά. Σκέφτεται ότι σαν μαθηματικός ίσως πάλευε για ένα ιδιαίτερο μάθημα για να βγάλει το νοίκι, παράλληλα με ένα μεταπτυχιακό που θα κάλυπτε τις ερευνητικές του αναζητήσεις. Πιθανόν θα βλαστημούσε –και πάλι- το ελληνικό κράτος και τους καταδικασμένους σε ανεργία νεαρούς ερευνητές-καθηγητές. Δεν θα ζούσε όμως την υπόλοιπη ζωή του με μοναδικούς στόχους το πότε θα ράψει το επόμενο αστέρι στο πέτο και το πότε θα φτάσει σε μία πόλη κοντά στον τόπο του.
Στη ζυγαριά που από τη μία υπάρχουν τα όνειρα και από την άλλη τα χρήματα, πολλοί θα επιλέξουν το δεύτερο υπό τη διαμορφωθείσα κατάσταση και την λογική που μας επιβάλουν. Τα όνειρα τους όμως δεν θα πάψουν ποτέ να τούς στοιχειώνουν και το πιθανότερο είναι ότι η ένταση τους θα εξασθενίζει πάνω σε φαντάρους-καθρέφτες ενός μέλλοντος-απωθημένου, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Θ.Σ
Μία παρέα τελειόφοιτων λυκείου συζητούσαν, με έναν εκ των οποίων να καταθέτει την εξής άποψη: «Εγώ είμαι πολύ καλός στα μαθηματικά, τα λατρεύω, αλλά θα δηλώσω πρώτα στρατιωτικές σχολές. Δεν υπάρχουν δουλειές και στο στρατό βρέξει-χιονίσει τα λεφτά σου δεν τα χάνεις».
Έχοντας νωπή την εμπειρία του στρατού, τέτοιες απόψεις δεν μου προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση. Αποτελούσαν κύριο θέμα συζήτησης των ΕΠΟΠ στο στρατόπεδο μου και μάλιστα τα «στελέχη» ήταν βέβαια ότι στο παιχνίδι της ζωής έφεραν εξάρες, ενώ όσοι επέλεξαν να σπουδάσουν έχασαν την σειρά τους. Είναι διαφορετικό όμως να το ακούς από αυτούς και διαφορετικό από ένα παιδί που μόλις έχει τελειώσει το σχολείο και λογικά τα όνειρα του βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Σημείο των καιρών; Είναι γεγονός ότι αρκετοί πιτσιρικάδες που μπαίνουν στην σχολή Ευελπίδων δεν έχουν μέσα τους την μαλακία του στρατού. Φροντίζουν όμως να τους την διδάξουν εκεί μέσα, σμπαραλιάζοντας τον χαρακτήρα τους και τη διαφορετικότητά τους. Κάποιοι αντιστέκονται. Καλούς λοχαγούς είχαμε και θα έχουν και άλλοι στο μέλλον. Οι περισσότεροι όμως μολύνονται από το μικρόβιο και σε μία κοινωνία που είναι καταδικασμένοι να χτυπούν προσοχή στον ανώτερο τους, να κάνουν ότι τους προστάζουν τα εκάστοτε «βύσματα» και να βιώνουν καθημερινά ένα θέατρο του παραλόγου με τους ίδιους πρωταγωνιστές, θέλοντας και μη, υποκύπτουν.
Προφανώς ο πιτσιρικάς και οι άλλοι πιτσιρικάδες που κάνουν στην μπάντα τα όνειρα τους για τα σίγουρα λεφτά μιας στρατιωτικής καριέρας δεν έχει σαφή εικόνα για το τι τον περιμένει. Οταν όμως αντιλαμβάνεται ότι ουσιαστικά στο δρομολόγιο αυτό δεν διάλεξε να ανέβει είναι πλέον αργά. Σκέφτεται ότι σαν μαθηματικός ίσως πάλευε για ένα ιδιαίτερο μάθημα για να βγάλει το νοίκι, παράλληλα με ένα μεταπτυχιακό που θα κάλυπτε τις ερευνητικές του αναζητήσεις. Πιθανόν θα βλαστημούσε –και πάλι- το ελληνικό κράτος και τους καταδικασμένους σε ανεργία νεαρούς ερευνητές-καθηγητές. Δεν θα ζούσε όμως την υπόλοιπη ζωή του με μοναδικούς στόχους το πότε θα ράψει το επόμενο αστέρι στο πέτο και το πότε θα φτάσει σε μία πόλη κοντά στον τόπο του.
Στη ζυγαριά που από τη μία υπάρχουν τα όνειρα και από την άλλη τα χρήματα, πολλοί θα επιλέξουν το δεύτερο υπό τη διαμορφωθείσα κατάσταση και την λογική που μας επιβάλουν. Τα όνειρα τους όμως δεν θα πάψουν ποτέ να τούς στοιχειώνουν και το πιθανότερο είναι ότι η ένταση τους θα εξασθενίζει πάνω σε φαντάρους-καθρέφτες ενός μέλλοντος-απωθημένου, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Θ.Σ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου