Διαβάζω με ενδιαφέρον όλες τις ανακοινώσεις του Γιάννη Βαρδινογιάννη, όσο και τις περίφημες πλέον διαρροές των "κύκλων" του, αν και δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς πάνω-κάτω το περιεχόμενό τους. Για όσους έχουν εργαστεί έστω και για λίγο στη ζωή τους σε μια από τις "περιφερειακές" επιχειρήσεις της οικογένειας, η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο Παναθηναϊκός και οι χειρισμοί του Τζίγγερ δεν προκαλούν εντύπωση.
Ας φέρουμε ένα πολύ γνωστό παράδειγμα επιχείρησης η οποία ανήκει στη βιομηχανία του θεάματος, χωρίς να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι. Ο πολυχώρος λοιπόν ξεκινάει με πολλές ελπίδες. Φέρνει τους δικούς του... Πάουλο Σόουζα και Βλάοβιτς και στελεχώνεται με κάθε είδους μάνατζερ, αφού δεν έπρεπε να μείνει κανείς παραπονεμένος. Μόνο μάνατζερ για το χαρτί τουαλέτας δεν είχαμε. Οσον αφορά το... ρόστερ, υπεραρκετό. Μετά τους πρώτους μήνες, όταν και φαίνεται στην πράξη αυτό που αρκετοί υπέθεταν, ξεκινούν οι περικοπές, τόσο στα ψηλά όσο και στα χαμηλά.
Στη συνέχεια, παρά την πτωτική πορεία μία απίστευτη αδιαφορία κατέκλυζε το χώρο. Η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία ρίζωσε στην πλειοψηφία των εργαζόμενων, οι οποίοι απλά δεν έβλεπαν κανέναν λόγο να είναι διαφορετικοί, αφού οι από πάνω τους ήταν ίδιοι και χειρότεροι. Που και που κάποιες διαφοροποιήσεις με αλλαγές... τεχνικού διευθυντή, ή πέρασμα όλο και περισσότερων ευθυνών και τμημάτων σε ένα πρόσωπο. Τον... αντίστοιχο Φερέιρα δηλαδή, ο οποίος σε κάθε στραβή απολάμβανε τη στήριξη της διοίκησης. Τουλάχιστον το άξιζε ο άνθρωπος, όπως και ο Πορτογάλος.
Παράλληλα όμως, κομβικές θέσεις στο τιμ καταλαμβάνονται από συνταξιούχους, οι οποίοι, πέραν του ότι είναι διακοσμητικοί, αποτελούν τεράστιο βραχνά στο μπάτζετ, αφού οι αμοιβές τους είναι υπέρ του δέοντος υψηλές. Και ποιος να τολμήσει να τους βγάλει από την... 11άδα; Για τις αντίστοιχες ΓΗΠΕΛ, θυγατρικές και τα χαμένα χρήματα (προμηθευτές, εμπορικές συμφωνίες κ.ο.κ) ούτε λόγος. Όσοι βρήκαν τη δύναμη αποχώρησαν από την σάπια αυτή κατάσταση, για να δεχτούν τα αρνητικά σχόλια των "κύκλων". Αυτή τη στιγμή, έπειτα από μαζικές απολύσεις έχει κυριαρχήσει στην "πιάτσα" μια έντονη φημολογία ότι ο πολυχώρος βρίσκεται στο χείλος του κλεισίματος. Κανείς δεν παίρνει την ευθύνη να ενημερώσει τον κόσμο όμως. Δεν βαριέσαι, μερικοί ακόμα άνεργοι δεν θα βλάψουν κανέναν. Τόσους έχουμε.
Το βασικό λοιπόν πρόβλημα στον Παναθηναϊκό δεν είναι ούτε το ότι το αφεντικό δεν βάζει χρήματα, ούτε το ότι ο Κατσουράνης που δεν τρέχει, ούτε το ότι ο Σισέ δεν είναι πια εδώ. Το βασικό πρόβλημα είναι αυτή η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που έχει εξαπλωθεί σαν την πανούκλα από τα άδυτα της Παιανίας μέχρι την εξέδρα. Αυτή η αδιαφορία, η αδιαλλαξία και η εθελοτυφλία, ο τρόπος που αντιμετωπίζονται τα πράγματα από το πιο μικρό, μέχρι το πιο σημαντικό. Στην ουσία, όλα τα επί μέρους προβλήματα αποτελούν απόρροια των παραπάνω. Οταν δεν υπάρχει ενδιαφέρον και μεράκι, τα πράγματα μοιραία καταλήγουν κάπως έτσι. Μην ξαναπούμε ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, είναι χιλιοειπωμένο...
Θ.Σ
Ας φέρουμε ένα πολύ γνωστό παράδειγμα επιχείρησης η οποία ανήκει στη βιομηχανία του θεάματος, χωρίς να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι. Ο πολυχώρος λοιπόν ξεκινάει με πολλές ελπίδες. Φέρνει τους δικούς του... Πάουλο Σόουζα και Βλάοβιτς και στελεχώνεται με κάθε είδους μάνατζερ, αφού δεν έπρεπε να μείνει κανείς παραπονεμένος. Μόνο μάνατζερ για το χαρτί τουαλέτας δεν είχαμε. Οσον αφορά το... ρόστερ, υπεραρκετό. Μετά τους πρώτους μήνες, όταν και φαίνεται στην πράξη αυτό που αρκετοί υπέθεταν, ξεκινούν οι περικοπές, τόσο στα ψηλά όσο και στα χαμηλά.
Στη συνέχεια, παρά την πτωτική πορεία μία απίστευτη αδιαφορία κατέκλυζε το χώρο. Η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία ρίζωσε στην πλειοψηφία των εργαζόμενων, οι οποίοι απλά δεν έβλεπαν κανέναν λόγο να είναι διαφορετικοί, αφού οι από πάνω τους ήταν ίδιοι και χειρότεροι. Που και που κάποιες διαφοροποιήσεις με αλλαγές... τεχνικού διευθυντή, ή πέρασμα όλο και περισσότερων ευθυνών και τμημάτων σε ένα πρόσωπο. Τον... αντίστοιχο Φερέιρα δηλαδή, ο οποίος σε κάθε στραβή απολάμβανε τη στήριξη της διοίκησης. Τουλάχιστον το άξιζε ο άνθρωπος, όπως και ο Πορτογάλος.
Παράλληλα όμως, κομβικές θέσεις στο τιμ καταλαμβάνονται από συνταξιούχους, οι οποίοι, πέραν του ότι είναι διακοσμητικοί, αποτελούν τεράστιο βραχνά στο μπάτζετ, αφού οι αμοιβές τους είναι υπέρ του δέοντος υψηλές. Και ποιος να τολμήσει να τους βγάλει από την... 11άδα; Για τις αντίστοιχες ΓΗΠΕΛ, θυγατρικές και τα χαμένα χρήματα (προμηθευτές, εμπορικές συμφωνίες κ.ο.κ) ούτε λόγος. Όσοι βρήκαν τη δύναμη αποχώρησαν από την σάπια αυτή κατάσταση, για να δεχτούν τα αρνητικά σχόλια των "κύκλων". Αυτή τη στιγμή, έπειτα από μαζικές απολύσεις έχει κυριαρχήσει στην "πιάτσα" μια έντονη φημολογία ότι ο πολυχώρος βρίσκεται στο χείλος του κλεισίματος. Κανείς δεν παίρνει την ευθύνη να ενημερώσει τον κόσμο όμως. Δεν βαριέσαι, μερικοί ακόμα άνεργοι δεν θα βλάψουν κανέναν. Τόσους έχουμε.
Το βασικό λοιπόν πρόβλημα στον Παναθηναϊκό δεν είναι ούτε το ότι το αφεντικό δεν βάζει χρήματα, ούτε το ότι ο Κατσουράνης που δεν τρέχει, ούτε το ότι ο Σισέ δεν είναι πια εδώ. Το βασικό πρόβλημα είναι αυτή η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που έχει εξαπλωθεί σαν την πανούκλα από τα άδυτα της Παιανίας μέχρι την εξέδρα. Αυτή η αδιαφορία, η αδιαλλαξία και η εθελοτυφλία, ο τρόπος που αντιμετωπίζονται τα πράγματα από το πιο μικρό, μέχρι το πιο σημαντικό. Στην ουσία, όλα τα επί μέρους προβλήματα αποτελούν απόρροια των παραπάνω. Οταν δεν υπάρχει ενδιαφέρον και μεράκι, τα πράγματα μοιραία καταλήγουν κάπως έτσι. Μην ξαναπούμε ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, είναι χιλιοειπωμένο...
Θ.Σ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου